“Wat eten we eigenlijk? Heb je wel boodschappen gedaan?” vraagt oudste kind, terwijl ze een pakje crackers openscheurt. Het is vijf uur. Ik zit met een oog op mijn laptop mijn mail te checken en met het andere oog hou ik jongste in de gaten, die weer een fles lenzenvloeistof leeg giet nèt naast het bakje en dus op de net-geoliede tafel.
“Oeps...” zegt ze zachtjes, en veegt met de mouw van haar nieuwe pluizige vest de smurrie van de tafel ‘schoon’. “Jongens!” zeg ik hard en geïrriteerd. Beide kinderen kijken niet op of om.
"Laat me nou heel even dit afmaken oké? En pak een doekje als je zo’n zooi maakt met die slijm…waarom heb je er nou weer niks onder gelegd?”
Jongste kijkt me bedremmeld aan. “Jij zei dat het hier mocht?”
Oh ja. Net had ik afwezig 'ja' gezegd op de honderdste vraag van haar deze middag, gewoon om ervan af te zijn. Slijm maken is hier een dagelijks issue, ze weten precies wanneer ze toe moeten slaan want ik zat midden in een ingewikkeld werkding en lette dus niet op. Oudste blijft naast me staan, al kauwend op haar cracker.
Macaroni met kaas en ham
“Wat gaan we eten dan?"
Ik zucht. “Macaroni met ham en kaas”. Jongste haalt haar handen uit de slijm en zegt: “Kan niet vandaag, ik ben vandaag vegetariër.” Ook dat nog.
“Nou dan heb je pech,” zeg ik lekker pedagogisch. Ze kijkt me viezig aan.
“Mam, het is echt niet goed dat jij ons steeds vlees wil laten eten, wij willen dat niet voor de dieren.” Oudste bemoeit zich er ook even mee. Jongste knikt, trots dat haar zus het nu eens met haar eens is.
“Maar macaroni met alleen kaas is echt heel saai hoor” probeer ik nog. Het helpt niet.
“Waarom koop je dan geen dingen van de Vegetarische slager? Dat doen ze bij Fay thuis ook, die moeder houdt wel rekening met dieren en hoe zielig het allemaal is. En het is nog veel gezonder ook. Wij willen dat ook.” Met een brutale blik kijkt ze me aan. Het is ook een moeder van niks, deze. En ik doe wat elke goede moeder doet als ze zo voor het blok wordt gezet. Na drie keer 'nee' wordt het gewoon een 'ja'.
“Oke, morgen maak ik een fritata met alleen maar verse groente en zonder vlees, vandaag doen we het even gewoon. Ik heb alles al in huis voor het eten.”
Jongste probeert ondertussen het slijm van haar mouwen af te pulken, ze zit er helemaal onder.
Rare bultjes van het vlees
“Ik heb allemaal rare bultjes op mijn handen, mam” zegt ze dan. Ze laat haar smoezelige handjes zien. Vol rode bultjes. Het ziet er niet heel fijn uit en het jeukt ook zo te zien.
“Nou, dat is dus die slijm, dat krijg je er dus van, het is zulk vies spul” zeg ik bozig. Jongste probeert haar handjes schoon te maken met een theedoek.
“Nou…” zegt de andere slijmprofessional. “Dat lijkt me niet hoor, we maken al maanden slijm en dat hebben we nooit, dus het zal wel van wat anders zijn. Misschien ben je wel allergisch voor vlees…” samenzwering aan de tafel. Jongste denkt dat ook.
Dus geen vlees vandaag. Wel slijm.
“Weet je wat we doen?” zeg ik dan, de laptop inklappend, in de eeuwige illusie dat ik vanavond wel weer verder ga: “We gaan wat eitjes bakken met een broodje uit de oven.”
Die macaroni maak ik dan wel een andere keer, morgen is deze bui weer overgewaaid.
Doffe plekken met salami
Als we later aan tafel zitten, waarop doffe plekken zitten waar eerst die gore slijmsporen zaten, en we de eitjes, broodjes en komkommer voor ons hebben staan, heel verantwoord alsnog, zegt de oudste: “Ik wil eigenlijk wel wat op mijn broodje, heb je nog salami?”. Ik kijk haar met grote ogen aan. “Salami is vlees he?” zeg ik. "Hmmm." Ze denkt even na.
“Ja, das waar. Maar ik ben niet heel streng vegetariër hoor, vandaag eet ik alleen geen ham”.
