De vriendin van een 'happy, single mom' heeft het niet altijd makkelijk

Wat voelde ik me schuldig toen ik merkte jaloers te zijn op Caro. Gewoon jaloers op m'n vriendin! Niet vanwege haar looks, haar carrière of huis, maar omdat ze gescheiden is. GESCHEIDEN. Ja. Redelijk ziek om iemand daarom te benijden, I know. En daarom doe ik het ook heel stiekem.

Jarenlang klaagden we samen over die mannen van ons. Die kinderen van ons. Dat leven van ons. Maar dat is net als zeggen dat je het héérlijk vindt als je man met de kinderen een weekje op wintersport is: het is zo prettig, omdat je wéét dat ie terug komt. Dat klagen was een vorm van stoom afblazen, van lekker zwelgen in ons saaie burgerlijk bestaan. Omdat we het ooit allemaal zo anders hadden bedacht voor onszelf. Maar zij deed het dus echt. Scheiden. Van de man met wie ze haar kinderen heeft.

Sinds kort heeft ze dus een prachtig huis. Alles is roze, paars en kitsch want héé, dat bepaalt zij dus lekker helemaal zelf. De helft van de week is ze een super moeder die nu echt tijd voor haar kinderen maakt, de andere helft van de week is ze alleen. En hoe gruwelijk dat ook lijkt; ik zie toch ook veel voordelen: Ze werkt zonder schuldgevoel zolang als ze wil. Ze blijft overal gewoon borrelen. Ze hoeft geen race-naar-BSO-records te verbreken. Ze sport om zeven uur 's avonds. De afstandsbediening is altijd van haar. Ze leest boeken buiten de vakantie om.
En dan die sexy mannen die ze overal vandaan tovert. Ze vertelt adembenemend, stralend en enthousiast over al haar spannende avonturen. 'Wow. Denk ik dan: wat een geweldig tweede leven, wat een geluksvogel.'

Maar goed, door haar scheiding kom ik ook weer wat meer onder de mensen. Dat scheelt. Gisteravond ging ik met haar borrelen in een hip restaurantje in de stad. Haar laatste fling zou ook komen, met zijn beste vriend. Ruim een half uur van te voren vroeg ik me opeens af waarom ik daar in godsnaam bij moest zijn. Toen ik het vroeg, vertelde ze me dat ik vooral niet moest zeuren. Afijn, drie uur en vijf flessen wijn later, lag zij uitgestrekt met haar minnaar te chillen op een bank en besprak ik met 'best friend' het rapport van mijn oudste kind. Ik voelde me als op het brugklasfeest. Daar moest ik noodgedwongen schuifelen met de vriend van de verkering van m'n BFF. En ik was nog helemaal niet aan verkering of schuifelen toe.
Ik wilde weg, het restaurant uit, naar huis.

Een half uur later rolde ik doodmoe mijn eigen bed in. Moest echt niet denken aan een wilde nacht met minnaar. Manlief snurkte, afstandsbediening nog in de hand. Pff. Morgen koop ik gewoon een knalroze dekbed.