Deux vins blancs por favor

Drie weken vakantie dit jaar. Lang! Na twee weken vakantie vieren in Spanje op een soort van hip bungalow park, waar vooral de prijzen van de wijntjes en de moeder in het huisje naast ons onder die term vielen, op naar vrienden in Zuid-Frankrijk. Hoe fijn dat onze kinderen nu een weekje met hun vriendjes kunnen spelen in Frankrijk en wij lekker met hun ouders wijntjes kunnen drinken elke avond.

De derde dag van dit lekkere weekje gaan wij, de moeders, even samen shoppen. Dat kan zomaar, want de mannen blijven bij de kinderen. In plaats van de winkels te bekijken, ploffen we neer op het eerste de beste terras in de zon dat we tegenkomen. Even klagen over die kerels, want hé, dat valt echt niet mee om opeens drie weken non-stop samen te zijn met de man waarmee je de rest van het jaar een geoliede machine vormt. Zo op elkaars lip… pfff dat is altijd even weer schakelen. Wat lekker om dat even te kunnen delen met iemand die het exact begrijpt.

‘En dan draait hij de kraan uit als ik die aan heb staan, terwijl ik er mee bezig ben’ tot aan: ‘En dan zit hij 's-ochtends al ongeduldig op me te wachten als ik om negen uur wakker word’. En 'djiesus wat bemoeien ze zich opeens enorm met de kinderen. Ze zijn natuurlijk wel lief en leuke vaders enzo, maar toch.'

Twee Vin blanc en een knappe ober graag

Ondertussen eten we het lekkerste citroen-merengue taartje dat ik ooit geproefd heb en bestellen we ook nog maar een crepe de sucre. Met twee koude Vins Blanc natuurlijk.

En daarna nóg twee, want die ober … hij is echt leuk. Een jonge knappe Fransman; lange donkere krullen, een scheef lachje en prachtige zwarte ogen… een jonge Antonio Banderas… oke, misschien is deze wat klein maar ach, wij zitten laag op een lounge chair en hij staat. Perfect zo.

Als hij onze wijntjes neerzet, steekt hij een heel verhaal af. Mijn Frans is zo beroerd, dat ik er niets van begrijp maar vriendin gelukkig wel: het komt erop neer dat we gelijk moeten betalen. Ik geef de mooie ober mijn bankpas. Hij pakt ‘m morrend aan en stopt ‘m in zijn draagbare pin-apparaat, dat hij zo heel sexy in een holster op zijn heup draagt:

“ Oewie priefuhr kessjj’ zucht hij zachtjes.

Verliefd kijken we eerst hem en daarna elkaar aan. Een Engels pratende Fransman. Mmmm!

You do not need my pincode?

'Ooh, Ai am verrie sorrie!', kir ik. ‘We are from Holland, we Dutch women never have cash, only cards.’ Na dit stompzinnige antwoord barst vriendin in lachen uit. Waar slaat dit in godsnaam op? Antonio Banderas kijkt wat verdwaasd terwijl hij wat dingetjes met mijn pasje en dat apparaat doet en geeft me na een paar seconden mijn bankpas mét een bonnetje terug. ‘Huuh? You do not need my pincode?' vraag ik, en ik probeer niet al te onnozel te kijken. ‘Non madame’, zegt de knapperd. ‘C’est sans contact.’

Hij duwt zijn pin-apparaat resoluut weer in zijn heup-holster en loopt als een cowboy naar de volgende klant. Clint Eastwood meets the Chippendales. Ik, ooit een vier voor de moeite bij mijn Franse mondeling, kijk vriendin vragend aan. Wat zegtie? Zachtjes vertaalt ze het voor me: Sans contact: contactloos pinnen. Met je pas! Ohja.

Te hard zeg ik: ‘Jammer zeg! Voor de volgende ronde zeg ik gewoon: jongeman, Je veux contact!' Grinnikend om mijn eigen goeie grap neem ik een slokje. Vriendin neemt ook een grote slok en draait met haar ogen. ‘Wat?’ zeg ik. Ze doet het nog een keer. Aha. Ik snap het nu. De mooie ober staat nog naast me. Schaapachtig lach ik naar hem. Ik kan echt geen enkel woord in welke taal dan ook verzinnen om dit op te lossen.

‘Encore deux vins blanc?’ vraagt hij lief.

‘Si, muy bien....gracias..’ antwoord ik in vloeiend Spaans tegen de Franse ober.

Ik betaal weer sans contact en als hij mijn pas terug geeft, zeg ik heel zachtjes 'Merci'. Misschien maak ik het daar nog een beetje goed mee.