Dit is één grote gênante vergissing

Voor ik dit vertel, wil ik benadrukken dat ik heel gelukkig getrouwd ben. Of in ieder geval heel getrouwd ben. Soms ook gelukkig. Dus toen ik met Caro in de kadowinkel was en we die objectief knappe vader van school tegenkwamen -waarvan ik weet dat ie net gescheiden is-  fluisterde ik tegen Caro: 'knappe vrijgezelle vent op rechts.' Ik heb er ook heus wel oog voor.

Caro keek, bleef kijken en stond ongegeneerd met open mond te staren. Ik voelde me opeens een beetje trots dat ik die mooie man een soort van kende. Dus ik werd overmoedig en liep op hem af:

'Hi… we kennen elkaar van het schoolplein toch? Jij bent toch de vader van Tijmen?'

Hij keek me lachend aan: 'de vader van TIJN ben ik, inderdaad.'

Ik voelde gewoon dat Caro achter in de winkel in haar vuistje lachte (zo van: jammer weer, Esmee) dus ik ging nog even door om haar te laten merken dat ik hem heus best kende en me alleen had vergist in de naam van dat kind. Ik zei: 'Ach ja, Tijn, das zo’n knap mooi jongetje…' om er zonder nadenken achteraan te zeggen: 'Hij lijkt echt sprekend op jou.'

Toen belandde ik in een nachtmerrie. In de hoek van de winkel barstte Caro keihard in lachen uit. Ze schreeuwde door de winkel: 'Nou, een duidelijker compliment kun je niet maken Esmee… "wat een knap kind en wat lijkt het op jou" haha!' Ik verkrampte. Wat had ik nou gezegd… En wat jammer dan mijn vriendin deze aandachtskaart ten koste van haar vriendin moet spelen.  Maar hij grinnikte en ik liep met een rood hoofd (zogenaamd meelachend, maakt mij niks uit natuurlijk) de hoek van de kaarsen in.

Eenmaal buiten ging het mis. Het kruisverhoor van Caro (wie-is-hij-waar-woont-hij-waarom-ken-ik- hem-niet) en ik, de eeuwige sufferd die geen weerstand aan haar kan bieden. Ze keek me aan met die hondenogen en smeekte me: 'Esmee, als je hem kent, stuur hem dan asjeasjeasjebliiieft een appje of hij vanavond ook op dat 40+ feest komt…please? Zo’n mooie man…ik heb het zoooo nodig….'

Dus ik pakte mijn telefoon – we stonden nog voor de winkel- en mailde hem via Facebook: 'Nog iets gevonden in de winkel? En kom je vanavond ook naar het 40+ feest op de Waterweg?' Ik nodigde hem ook maar uit om vrienden  te worden. Caro was door het dolle. Nog een knappe man op haar wish list en deze was wel heel bereikbaar…hij had zó naar haar gekeken! Stiekem dacht ik al aan hun bruiloft en hoe ik dan, als koppelaar, de hoofdrol zou krijgen op die dag. En toen, binnen vijf minuten, accepteerde hij mijn verzoek en stuurde hij me een bericht terug:
'Nou nou, jij windt er geen doekjes om. Kan vanavond niet.'

Ik verschoot van kleur. Hij dacht toch niet dat ik…dat ik hem…dat ik iets van hem wilde??
Oh. My. God.  Caro deed het in haar broek van het lachen.
En ik had het echt voor haar gedaan. De bitch. Ik stuurde nog snel een bericht terug naar hem: 'Ach, ik wilde mijn al jarenlange vrijgezelle vriendin een handje helpen.'
Hij reageerde niet meer. En ik heb hem de volgende dag ontvriend.

Manlief brengt de kinderen deze week elke dag naar school.