Een beetje spannend #opvoeding #fail

‘Vind je het soms een beetje spannend?’

Mijn collega, moeder van twee kleine kinderen, kijkt me meewarig aan.

‘Spannend??’ zeg ik geïrriteerd, ‘ik ben geen peuter die de juf geen hand durft te geven!? Ik moet een training geven aan allemaal hotshots en ik vind het fucking a-relaxed.’

Zo lang ik me kan herinneren, heb ik al een hekel aan zemelige woorden. Woorden die een soort eufemistisch slap aftreksel zijn van de situatie die ze zouden moeten beschrijven. Zoiets als “jeetje wat een toestandje” zeggen terwijl er iemand gereanimeerd wordt. Of “ik heb even niet zo’n gezellig berichtje” zeggen tegen iemand die je op staande voet gaat ontslaan.

Met name kraamhulpen en verloskundigen grossieren in lieflijke uitdrukkingen die ranzige of pijnlijke ongemakken moeten beschrijven. Ze gooien je na een bevalling dood met termen als ....

• “Een mondje teruggeven” (een baby die een golf zure melk over je heen kotst)
• “Je onderkantje ziet er mooi uit” (je vedjeedjee is onherstelbaar vernield)
• “Met dit tepelhoedje hapt de baby vast beter” (de borstvoeding lukt voor geen meter maar omdat je koste wat het kost borstvoeding moet geven, gaan we nu op je geruïneerde tepels een plastic hoedje zetten)
• “Iemand heeft een kleine verrassing gedaan!” (je baby heeft zijn luier vol gekakt)
• “En vanaf nu lekker genieten” (de aankomende jaren ga je nooit meer 8 uur ononderbroken slapen

Chips happens

Vorige week hadden we een vriendinnetje van jongste dochter (10) over de vloer. Toen ze haar boterham op de grond liet vallen riep ze ontzet 'oh chips!'

‘In dit huis wordt geen “chips” gezegd,’ legde dochter mijn huisregel direct even uit, ‘we zeggen hier gewoon “shit” of niks.’

Vriendinnetje keek mij vol ongeloof aan. Ik knikte bevestigend.

Mijn filosofie is namelijk dat als je niet panisch doet over schuttingtaal, het effect juist is dat je kinderen geen enkele behoefte voelen om die woorden te gebruiken. Geen lol aan te beleven namelijk. Als niemand reageert, waarom zou je dan?

#goedopgevoed

Tot nu toe toe was ik dik tevreden over deze opvoedmethode van mij. Tot dochter vorige week thuis kwam met het verhaal dat ze de juf had gerustgesteld. De juf had de klas verteld dat ze hun werkstukjes nog niet had nagekeken terwijl ze dat wel had beloofd.

'Dat maakt toch niets uit mam, of we dat werkstuk nou vandaag of volgende week terugkrijgen? In groep 4 krijg je heus geen onvoldoende hoor.'

'Dat denk ik ook niet,' zei ik.

'Dus ik heb tegen de juf gezegd: "Ach, FUCK IT juf! Dan doe je het toch gewoon morgen?"