Het perfecte gezin #instagram

Door: Caro (44) In de hoek van de bank ligt een bergje puber dat alleen beweegt als een voice-over “XOXO Gossip Girl” zegt en er zo snel mogelijk doorgeschakeld dient te worden naar de volgende Netflix aflevering. Boven is het stil want het is “nog maar half twaalf” en zoon (13) slaapt dus nog. Jongste (10) is de enige die zich af en toe verplaatst. Van de bank om mee te kijken naar Gossip Girl naar de grond om even met de hond (1) te spelen. Die overigens ook niet echt behoefte aan activiteit lijkt te hebben want hij laat vooral z’n venijnige tandjes zien.

Op mijn scherm is iedereen hand in hand aan het skiën, voor het haardvuur stralend aan het schaken of eensgezind de Tafelberg af aan het wandelen met daarbij dromerige hashtags als #family of nog intenser: #familyfirstalways. Moeten wij dat eigenlijk ook niet wat meer doen, vraag ik me af, een berg op of af als gezin?

‘Mam, hebben we nog foodies?’ vraagt de berg op mijn bank. ‘Of heb je nou nog steeds geen boodschappen gedaan?’

‘Nee, dat meen je niet Miems,’ zucht zoon die binnen komt gesjokt en iedere week een andere koosnaam voor me heeft. ‘Ik zei gisteren al dat je cornflakes moest halen. Nu heb ik dus geen ontbijt. Wat moet ik nou eten?’

‘Ja, je zult sterven van de honger zonder cornflakes,’ sneer ik. ‘Want bruin brood en beleg daar heb je natuurlijk niets aan als ontbijt.’

‘Niet zo lollig mam, je weet dat ik brood niet trek met die beugel. Zeker niet omdat je ook al geen raggers hebt gekocht en dan blijft alles er tussen zitten. Ik heb nog steeds veel plezier van dat draadjesvlees van kerstavond en wat ik dan steeds doe is...’

‘Ja, ja, ja,’ kap ik het naderende ranzige verhaal over vleesresten af en kijk weer naar mijn scherm waar Wendy van Dijk ons een gelukkig Nieuwjaar toewenst vanaf de Antillen. Misschien hadden we ook naar de Antillen moeten gaan. Of naar de Malediven, zoals Chantal Janzen. Djiezus wat ziet die er al weer goed uit na de baby. En wat een harmonieus geheel met die kinderen uit dat eerste huwelijk van haar Marco McConaughey echtgenoot. Samen met de nieuwe baby, hun zoon en nog drie knappe kinderen poseren ze nonchalant lachend op een rots. Ik wil ook zo’n man. En zo'n Netflixloze rots.

‘Wat is er met die fucking Wifi?’ Zoon is de trap weer afgestrompeld, nog steeds in boxershort, en klinkt wanhopig. Geen voedsel is één ding, maar geen Wifi is een heel ander verhaal.

‘Geen idee,’ zeg ik. ‘Maar is het een idee dat we ons allemaal gaan aankleden en dan als gezin … tja, ik weet niet, iets gezamenlijks gaan ondernemen of zo?’

‘Neeeeeeeee,’ kermt oudste (15) smekend vanaf de bank alsof ik adoptie aan een gezin in India heb voorgesteld. ‘Doe ons dit niet aan. Laat ons!’

Ik zucht moedeloos. Op mijn scherm danst de familie Oerlemans met vrienden door de woonkamer en mijn Stories. De mini Oerlemansjes zingen vrolijk en moeiteloos mee met Queen. Zouden ze als gezin iedere avond na het eten een 80's playback show doen? En dat Reinout en Daan dan Pia Zadora en Jermaine Jackson zijn en dat niemand zich ergert? Ik sluit niets uit. Hoe hebben die mensen dit harmonieuze, actieve geheel gecreëerd? En is dat nou Emma Deckers die daar uit een vliegtuig springt in Australië? Waarom ligt die niet gewoon als een kansloze pudding op de bank in Huize Krajicek om foodies te zeuren?

‘Mam! Zeg dat hij oortjes in doet!’ gilt oudste nu door mijn overpeinzing heen. ‘Ik word he-le-maal leip van dat geluid van zijn game. Ik versta zo niets van de ruzie van Blair en Serena over Chuck!”

Adem in, adem uit. Dit is helemaal niet erg. Vervelen is goed. Verveling brengt creativiteit en inspiratie, zegt het Instagram account van Happinez. Misschien moet ik gewoon even m’n telefoon wegleggen en me overgeven aan mijn eigen realiteit en niet mijn leven zo vergelijken met het fantastische leven van ...

‘Jongens, AANKLEDEN!!!’ Ik schrik van mijn eigen hysterisch overslaande stem. ‘We gaan NU iets doen.’

‘Doe alsjeblieft even chill man,’ reageert alleen oudste. ‘Eerst die falende herrie van die game en nu begin jij erdoor heen te krijsen.’ Jongste dochter en zoon zijn inmiddels ook op het geluid afgekomen.

‘Ik krijs niet, ik probeer iets te doen, iets te organiseren met deze familie. Iedereen is aan het dansen, skiën, zwemmen, klimmen en uit vliegtuigen aan het springen en wij doen helemaal niets. Hoor je wat ik zeg? HELEMAAL NIETS. Wij zijn de meest kansloze familie van heel Nederland.’ Ze staren me bezorgd aan. Dan begint zoon te lachen. ‘Ik dacht even dat je serieus was. Djiezus ik schrok al.’

 ‘Ja man, je laat me rotschrikken,’ zegt dochter nu ook opgelucht. 'Ga voor de zekerheid maar even niet meer op je telefoon als je er zulke toevallen van krijgt. Lees anders eens een boek of zo.'

'Ja goeie,' beaamt zoon het advies. 'Of nog beter: rijd even naar de appie voor lekkers. Kunnen we straks gezellig samen een film kijken. Dat is toch leuk? En neem dan ook direct cornflakes mee.'