IJDEL

Vriendinnen zeggen wel eens dat ik ijdel ben. Dat is niet zo. Ik ben ook wel eens een slons. Ze zien dat dus echt verkeerd. Het komt eigenlijk allemaal door het botox incident.

'De tand des tijds heeft jou goed te pakken gehad!'

‘Zo! Je ziet wel dat de tand des tijds jou ook niet heeft overgeslagen!’ lachte m’n ex een paar jaar geleden vals terwijl we naar de baby foto’s van onze oudste keken. Ik keek hem vernietigend aan. Alsof hij er zo lekker uitzag. Maar ik zag het zelf ook: die jaren met weinig slaap hadden er wel ingehakt.

Botox & fillers

Een paar weken later werd ik toevallig door m’n huisarts doorverwezen naar zo’n beauty kliniek om een moedervlek weg te halen. Met de foto-affaire nog in m’n achterhoofd, vroeg ik direct even of ze ook botox deden. Een uur later en 400 euro armer, reed ik met een hoofd vol botox en fillers naar een werkafspraak met een nieuwe klant. In het spiegeltje van m’n auto zag ik wel wat gaatjes waar af en toe een druppeltje bloed uit stroomde maar verder zag je niet veel. Pas op de terugweg werd de schade duidelijk: het leek wel of ik met een honkbalknuppel bewerkt was. De arts die: ‘nee je ziet er in principe niets van’ had gezegd legde aan de telefoon uit dat ik waarschijnlijk een hele dunne huid had. Had hij dat niet gezegd? Maar….’met een week of drie trekt dat weer helemaal weg!’ Joepie.

Spray tan

Daarna was ik dan ook in een klap genezen. Nu kan het me echt niets meer schelen, die rimpels. Ik heb me er bij neergelegd. En dat komt dan dus weer omdat ik eigenlijk niet ijdel ben. Alleen jammer dat niemand dat wil zien. Alleen vanwege dat botox incidentje en misschien ook een beetje door m’n nepnagels-periode, m’n hairextension manie en m’n bezoekjes aan de spray tan. Spray tan heeft niets met ijdel te maken vind ik. Dat gaat over gezond zijn. Want anders zou ik onder de zonnebank moeten en dat is niet goed voor je huid.

'Een beetje water in m'n gezicht. Een beetje.'

Vandaag zat ik lekker even in de zon terwijl m’n zoon (10) met een vriendje met de tuinslang stond te spelen. ‘Jongens' vroeg ik, 'mag ik een beetje water voor m’n gezicht?’ van m’n handen maakte ik een kommetje waar het water inkon maar het was al te laat. Vragen aan twee tienjarige jongetjes of je ‘een beetje water mag voor je gezicht’ is natuurlijk hetzelfde als tegen een labrador zeggen: je mag met 1 pootje heel even dippen in deze sloot.

De keiharde straal van de tuinslang spoot secondenlang recht in m’n gezicht, tot grote hilariteit van zoon. Vloekend vertrok ik naar binnen om wat droogs aan te trekken. Dan maar naar de supermarkt. De lol was er wel weer van af in de tuin.

'Wat heb JIJ nou gedaan??'

‘Jezus wat is er met jou??? Wat zie je er uit!!’ gilt puber dochter als ik terugkom. ‘Hoezo??’ antwoord ik kriegelig. Dat gezeur van haar over mijn uiterlijk begint me behoorlijk op m’n zenuwen te werken. ‘Mam mam check ff een spiegel, echt serieus, je moet het zien.’ Beetje onzeker word ik nu toch wel en loop naar de spiegel in de keuken. Ik herken mezelf nauwelijks, m'n gezicht is een grote mascara ravage. Hier is geen sprake meer van uitgelopen make-up: ik lijk wel geschminkt, als Pierrot. Zelfs m’n lippen zijn zwart. Het idee dat ik zo heb afgerekend bij de kassa en er ook nog volstrekt neutraal bij heb gekeken!

‘Weet je mam,' zegt dochter met een smerig lachje, 'gelukkig ben je helemaal niet ijdel, anders had je je nu echt kapot geschaamd!’