'Ik ben zéér gelukkig gescheiden' en andere heerlijke uitspraken van de date van Esmee

Esmee heeft een blind date met een vriend van een vriendin van een vriendin. Dat kan niet anders dan een succes worden! Esmee ziet zichzelf al met deze Dirk onder de kerstboom liggen … die eerste date vanavond is een formaliteit, eigenlijk is het al beklonken. 

‘Ik zag je binnenkomen en dacht: ja. Dat is d’r. Dáár heb ik dus al die jaren op gewacht!’

Met een grote charmante grijns neemt hij mijn jas aan, duwt die in de armen van de per ongeluk langslopende ober en schuift mijn stoel aan. Verbouwereerd zit ik een seconde later tegenover een man met wie ik ab-so-luut af moest spreken volgens een vriendin van een vriendin. Het is een overdonderende ontvangst.

Onbegrijpelijk dat deze man nog single is!

Al weken zeuren zowel vriendin, als de vriendin van de vriendin, mij aan mijn kop over hem. Dirk; een man met een hart van goud, goede baan, leuke kop en geen ingewikkelde issues met exen of kinderen. Onbegrijpelijk dat hij al zo lang single is. ‘Ik ben zeer gelukkig gescheiden’, zo omschreef hij het zelf, toen hij me vorige week voor het eerst een appje stuurde. Ik was erg benieuwd geworden naar Dirk en het werkte enorm in zijn voordeel dat hij gepromoot werd door twee mensen die ik goed ken: hij moest dus wel leuk zijn.

Dirk en ik, a love story

Al voordat Dirk en ik onze eerste date überhaupt hadden gepland, deed ik het weer. Ik dacht vooruit. Ik had visioenen van Dirk en mezelf en al onze kinderen samen onder de kerstboom, het ideale moderne samengestelde gezin, met z’n allen op een zeilboot of zelfs in een Centerparcs huisje, wat zouden we gelukkig zijn als we samen waren.

Ja, ik vond het zelf ook wel weer wat voortvarend gedacht, maar ik kon er niks aan doen; na al die hopeloze dates van de afgelopen tijd had ik nu echt een goed gevoel bij deze Dirk. En ik was echt toe aan wat romantiek en een steady leven. Dat zou met Dirk goed mogelijk zijn, leek me.

Ware liefde hoor je gelijk te herkennen

En daar zitten we dan in het restaurant. Maar mijn eerste indruk is niet zoals gehoopt. Nergens een alles overspoelend goed gevoel van: I found my soulmate. Nee, eigenlijk zijn mijn emoties nogal neutraal op Dirk-gebied. Ik vind hem niet knap, niet lelijk, niet leuk, niet stom. Ik voel gewoon helemaal niks. Dat is niet goed, ware liefde hoor je gelijk te herkennen. Toch?

‘Weet je wat het is?’, zegt Dirk op vertrouwelijke toon terwijl hij mij het door hem bestelde glas Prosecco aangeeft en als een getrouwd stel zijn glas gedachteloos tegen het mijne tikt, ‘Ik ben dat daten zó ontzettend zat. Jij ook volgens mij. Dus dit is zoveel relaxter, zo via via. Ik weet eigenlijk alles al van je, wij kloppen op papier helemaal! Ik had je alleen nog niet in het echt gezien!’

Zeven monologen verder

Een uur later is Dirk inmiddels zeven monologen verder en de 3 W’s (Wijffie, Werk en Wonen) zijn inmiddels de revue gepasseerd. En ook zijn kinderen, daar weet ik inmiddels alles van. Slimme, hoogbegaafde kinderen zijn het (‘Ja, echt bizar he, alle drie bovengemiddeld getest!’). Over zijn ex niets dan lof (‘Fantastische mooie vrouw, helemaal zen met onze scheiding, ik gun haar alles; onze liefde was uitgeblust’). Over zijn huis  (‘Onlangs getaxeerd op 1,2 en in bosrijke omgeving’) en over zijn werk. Over dat laatste kan hij niet veel vertellen want iets geheims en ingewikkelds bij een ministerie.

‘Jij doet iets met schrijven toch?’ vraagt hij quasi geïnteresseerd. Ik knik. Hij knikt ook. Tot zover de bespreking van mijn carrière.

Hele enge toekomstplannen

‘Kijk, mijn kinderen zijn nog redelijk klein natuurlijk’, vervolgt hij dan, ‘Ik zou me zo kunnen voorstellen dat als dit wat wordt tussen ons, dat de zorg dan op mijn dagen vooral op jou neerkomt, want je werkt vooral vanuit huis toch? Lijkt me dus ideaal, hoeven we die BSO niet meer te regelen en staat het eten ook nog eens op tafel als ik thuis kom!’

Ik schiet in de lach, maar Dirk kijkt me vaderlijk en serieus aan met zijn lichtblauwe waterige ogen. Het is dus geen goeie grap. Het is erger. Dirk is een fossiel en heeft héle, héle enge toekomstplannen met mij.

‘Dirk’, zeg ik rustig. ‘Ik ga niet op jouw kinderen passen en je huishouden runnen hoor, misschien kun je beter een au-pair inzetten of een hulp zoeken?’ Dat vindt Dirk dan wèl weer heel grappig. ‘Leuk, een vrouw met humor, hou ik van!’

De rekening betaalt hij zonder morren. En op de parkeerplaats lijkt hij een beetje teleurgesteld dat ik zijn geplande omhelzing ontwijk. ‘Snel weer afspreken?’ vraagt hij nog.

Maar inmiddels voel ik wel wat. Een hele dikke Doei-Dirk.