Je kinderen loslaten is nog niet zo makkelijk...

Ik weet nog dat ik vijftien was en voor het eerst vanuit de provincie een dagje naar Amsterdam mocht. Naar de grote stad met vriendinnen. Oh, oh wat spannend vonden we dat. Amsterdam was de stad van drugs en criminelen...

Veel verder dan het Rokin en de Kalverstraat zijn we toen niet gekomen. Dat was al avontuurlijk genoeg.

En toen we in de Kentucky Fried Chicken kippenpootjes gingen eten, werd onze nachtmerrie werkelijkheid. We moesten nogal lang wachten voor het toilet. En toen ik ongeduldig aan de deurkruk rammelde, ging de deur open. Een verlopen man deed de deur open, met z'n broek op z'n knieën. 'Ik ben nog niet klaar, of wil je me zo hebben'. De horror. We renden met z'n vieren zo snel we konden de tent uit. Het was daar in Amsterdam niet pluis.

Inmiddels woon ik al zo'n 20 jaar in Amsterdam. M'n kinderen zijn hier alledrie geboren. Zij kunnen zich niets voorstellen bij 'het enge Amsterdam'. Ze hebben het hier, in ons eigen Amsterdamse stukje, heerlijk. Toen we laatst ergens op de Veluwe in het bos reden vroeg dochter (11). Wat ruik ik toch? 'Dat is de natuur schat'. Tja, het zijn echte stadskinderen.

Dat bleek helemaal vorige week. Dochter zou met twee vriendinnen naar een zwembad om de hoek. Toen ik thuis kwam en vroeg hoe het was geweest, zei ze nonchalant: 'nou de rij was veel te lang, dus toen besloten we een yoghurtijsje te halen in de Bijenkorf. En daarna zijn we nog even naar de Kalverstraat gegaan.'

'Wat?? De Bijenkorf?? De Kalverstraat??' Dat is minstens 20 minuten fietsen vanaf ons huis. 'Hadden jullie dat wel gevraagd? Wisten jullie de weg wel? Hadden jullie dan geld?'

Dochter kijkt me aan alsof ik gek ben. 'Mam doe niet zo overdreven. We hebben het aan de ouders van vriendin (bij wie ze logeerde) gevraagd, we hadden geld voor het zwembad en de weg wist vriendin 2 en bovendien hadden we onze telefoon toch. Ik snap niet waar je moeilijk over doet. In september ga ik naar (de middelbare) school bij het Museumplein, dan fiets ik elke dag naar de andere kant van Amsterdam'.

Zucht.
Mijn kleine, grote, pubermeisje. 11 jaar nog maar. Loslaten heet dat... Toch?