Je relatie redden in één weekendje, hoe dan?!

Esmee gaat in therapie, deel III

Je relatie redden in één weekendje, hoe dan?!

Tijdens de vrijdagmiddagborrel klaag ik tegen een collega dat de vriend en ik al maanden langs elkaar heen leven. “Hebben jullie weleens over relatietherapie nagedacht?” vraagt ze. “Pff, al twee keer gedaan...” zucht ik. Ze schudt haar hoofd. “Je moet ook niet naar zo’n gewone therapeut, je moet een relatietherapie-weekend boeken! Echt, daarna is je relatie nooit meer hetzelfde. Ron en ik zijn er enorm van opgeknapt, samen dan he? Ik bedoel: we begrépen elkaar eindelijk weer na dat weekend … en de seks hè, nou, een boost joh..”. “Jaja..” snoer ik haar de mond. Ik ben zeker bereid na te denken over haar tip, maar nadenken over haar en haar harige Ron…dat gaat me te ver.

Ontdek elkaar gewoon opnieuw!

Drie weken later pakken de vriend en ik onze kleine rolkoffertjes in voor een relatietherapie-weekend. Kinderen bij oma, want papa en mama moeten grote mensen dingen doen. Over drie dagen zouden we andere mensen zijn met een goede relatie.

Op de site stond een prachtig plaatje van een zonsondergang: “Liefde is een werkwoord…. loopt het niet meer samen? Kom tot elkaar in een vijfsterren hotel aan het strand. Open, eerlijke gesprekken met twee relatietherapeuten (een echtpaar) die jullie inzien wat er echt toe doet”.

Ik kijk naar zijn koffertje. Ik vraag me af of mijn toilettas erin mag en ik ben ook benieuwd of hij leuke kleren heeft meegenomen voor de avonden. Ik heb speciaal voor het weekend geshopt, want je wil toch ook niet dat die therapeuten een verkeerd beeld van je krijgen. En ik heb ook een nieuw setje gekocht. Voor de vriend. Je weet maar nooit.

“Moet ik sportkleren mee?” vraagt de vriend tijdens het pakken. Ik kijk hem vies aan en sneer: “Nee natuurlijk niet, daar heb je echt geen tijd voor hoor”. De vriend haalt zijn schouders op. Mijn toilettas past er makkelijk bij.

Over de liefde hebben we het niet

Het echtpaar Karen en Gerard staat overdreven relaxed in witte linnen broeken op ons te wachten in de lobby van het hotel. Een beetje zenuwachtig stellen we ons voor, maar ze weten natuurlijk alles al; we hadden dertigduizend vragen moeten invullen van tevoren. We gaan gelijk aan de slag; de eerste dag draait om de individuele gesprekken. De hele ochtend praat ik met Karen en de vriend zit apart met Gerard, en in de middag zijn de rollen omgekeerd. De gesprekken verlopen voorspelbaar: waarom doe je wat je doet, ben je wie je bent. Mijn jeugd, ouders, broers en zussen of het gemis daarvan, vriendschappen, studie en carrière-keuzes …. Over de liefde hebben we het niet. Ik vraag me om het halve uur af waarom er geen wijn is. Dat praat toch wat makkelijker.

Zandloper gesprekken

Die avond eet ik samen met de vriend in het hotel. Hij is helemaal suf geluld. Dus over de liefde hebben we het niet. De rest van het weekend is moeilijk samen te vatten. Opdrachten waarbij we elkaar minutenlang in de ogen moeten staren met op de achtergrond de zalvende stem van Karen (‘Voel de liefde, zie elkaar nu weer eens écht”) en meerdere gezamenlijke gesprekken met de zandloper. Dat deed ik met de kinderen ook toen ze klein waren (‘Neenee, Je zus mag eerst, ik zet de zandloper, als die klaar is dán mag jij met de lego trein”). Als de vriend en ik in een discussie belandden (en dat lukt al vaak bij het woordje ‘altijd’) dan zegt het therapeutenstel dingen als: ‘Mooi hoor, hoe jullie dicht bij jezelf weten te blijven, toe maar, wees niet bang je uit te spreken maar begin je zin met IK en nooit met JIJ…’. JIJ hebt makkelijk praten, dacht ik steeds. Jouw man is het steeds met je eens.

Andere behoeftes en verlangens

Al halverwege dag drie van het weekend, snak ik naar wijn, chips en vriendinnen. Maar ik zit aan de kruidenthee met de vriend en twee vreemden die meer van me weten dan al mijn vriendinnen bij elkaar. Een stel dat pretendeert mij zelfs beter te kennen dan ik zelf.

Maar over de liefde hebben we het niet.

Bij de ‘Closing’ die avond concludeert het stel dat wij echt ‘dichter bij elkaar zijn gekomen zonder onszelf uit het oog te verliezen’, maar ook dat wij ‘andere behoeftes en verlangens hebben in deze fase van ons leven’. En de belangrijkste conclusie is, dat we nóg een weekend nodig hebben, want er is nog zoveel te onderzoeken en ontdekken van elkaar.

Beduusd kijken de vriend en ik elkaar aan. Wacht eens even … Het idee was dat we na drie dagen en 1.000 euro weer een goede relatie zouden hebben… Niet dat ons volledige vakantiegeld op zou gaan aan nóg een weekend over onszelf en onze issues praten.

We mogen er rustig over nadenken, per mail volgt later die week een verslag en offerte voor een tweede weekend. Met korting uiteraard.

“En we willen jullie bedanken voor jullie openheid, voor jullie inzet en moed om deze stap te zetten".

Serietje doen?

Een uur later zijn we thuis, de kinderen blijven nog een nachtje bij oma. Ik ren naar de koelkast voor wijn en schenk zonder te vragen twee glazen in. De vriend ploft op de bank. “Zullen we een serietje doen?” zegt hij, alsof het een gewone zondag is. Mijn nieuwe setje zit nog met de kaartjes eraan in mijn koffertje. Ik trek een joggingbroek aan en nestel me naast hem. Hoe heerlijk vertrouwd, deze vriend, en hoezo hij begrijpt me niet? Tevreden kijken we drie afleveringen. Over de liefde hebben we het niet.