Lekker jong en hip op Ibiza

Daaaaaar zijn we dan!!!’ vriendin 1 huppelt in een soort pyjamabroek op me af. ‘Ooooh ik heb zo’n zin in dit weekje Ibiza!! Sorry, ik zie eruit als een clochard maar ik had het weer zo debiel gepland met de familievakantie, we kwamen gister pas terug en alles moest gewassen worden en toen heb ik de spullen van de kinderen als eerste gewassen, wat natuurlijk niet zo handig was dus ik heb zelf nu een rugzak mee met vieze kleren van drie weken Thailand. Hebben we iets van een wasmachine in dat Airbnb appartement denk je?’ 

Even later rijden we vanaf het vliegveld in onze gehuurde Panda naar de andere kant van het eiland. Vriendin 2 is inmiddels ook opgepikt van het vliegveld. ‘Kunnen we please vanavond nog even rustig aan doen qua doldwaze clubbing toestanden? Ik ben echt kapot van twee weken vakantie met de kinderen. Ik bedoel het was heerlijk hoor maar geen seconde voor mezelf, ik ben gesloopt.’ Vriendin 1 en ik zijn zichtbaar opgelucht, vriendin 2 is namelijk de party animal en als je daar een avondje rust van krijgt, moet je dat met beide handen aangrijpen. De week wordt nog wild genoeg.

Niet gereserveerd? Jammer joh!

De eerste dag maken we een lijstje met tips van anderen waar we SOWIESO naar toe moeten. Ik wil graag naar Cala Vadella want dat was zo’n gezellig plekje in de meivakantie twee jaar geleden. Terwijl we ernaar toe rijden vertel ik in geuren en kleuren hoe leuk het restaurantje wel niet is waar je prachtig de zonsondergang kunt zien. Ruim twee km voor de afdaling naar het strand staan er al auto’s langs de kant van de weg geparkeerd. Aan beide zijden. Zorgelijk. In de verte doemt het strand op. Het lijkt net een mierenhoop. Alle mieren hebben een strandbedje en hun mieren auto ergens neergekwakt. Je kunt er bijna niet tussendoor rijden. Maar we hebben honger dus we gaan toch even op het strand lunchen en dan zoeken we wel iets rustigers. De man van de strandtent lacht. Niet gereserveerd? Eind september kunnen we wel lunchen, of dat schikt? 

Ook vrouwen van twintig en dertig hebben heus wel blessures hoor....

De tweede dag willen we goed beginnen: hardlopen. Vol goede moed sprinten we samen over de Boulevard. ‘Poeh best warm,’ hijg ik, ‘gaan jullie maar vooruit.’ Na vijf minuten komt vriendin 2 bij me lopen. ‘Toch weer restpijn van die hernia?’ vraag ik als ik naar het gestrompel kijk. Ze knikt. We gaan wandelen. In de verte zien we vriendin 1 die een soort hink-stap-sprong doet. ‘M’n knie, oude hockeyblessure’ mompelt ze, 'en er lagen Engelse jongeren op de weg.' 'Die zijn ook vroeg op,' zegt vriendin 2 verbaasd. 'Djiezus jongens, niet vroeg maar laat natuurlijk. Of die fles wodka moest zijn ontbijt zijn geweest.' 'Oh.' doen wij. Laat natuurlijk, dat snapten wij ook heus wel hoor. Ondertussen heb ik steek in m'n scheenbeen gekregen. Maar met ouderdom heeft het allemaal niets te maken. We zijn lekker hip en op Ibiza. 

De hellingproef maar dan anders

De lunch moet die dag bij Ses Boques in Es Cubelles. Dat stond op alle lijstjes. En in de JAN. Het restaurantje blijkt aan het eind van een akelig steil en smal stenen pad te liggen waar we een Jeep tegenkomen die omhoog rijdt. Ik moet achterwaarts met de Panda omhoog. Er wordt hard getwijfeld of het de gebrekkige Pandapower is of dat de chauffeur de hellingproef niet kan maar de Jeep besluit uiteindelijk met twee wielen op de rand van de afgrond langs ons te rijden. Wij rijden stilletjes naar beneden en denken alle drie: hoe moeten we hier straks in godsnaam weer omhoog? Het strandje blijkt inderdaad idyllisch. In het restaurant zelf kunnen we begin oktober lunchen dus we druipen weer af. Met een klein aanloopje knallen we de Panda het eerste steile stuk omhoog in de eerste versnelling maar halverwege de berg staat Panda stil. Hij wil alleen nog achteruit, ongeacht de hellingproef. Dus achteruit glijden we weer terug de berg af. Inmiddels hebben we ook wat bezorgd en hoofdschuddend publiek. ‘Misschien moet er eentje in de auto en twee lopend’ oppert een Spaanse vrouw, ‘niet dat jullie dik zijn hoor.’ Uiteindelijk rijdt een oude Spaanse man Panda met piepende banden de berg op terwijl wij er als imbecielen achteraan hollen. 

Op onze leeftijd kun je nog prima topless!

Per ongeluk komen we daarna bij Amante beachclub terecht. Hier kun je yoga doen met daarna een lekker ontbijtje. Dat is net iets voor ons. Oh jammer, pas plek vanaf half oktober. Dan maar self-yoga in de zee. We draperen onze handdoeken op de stenen. ‘Zullen we topless?’ vraagt vriendin 1. ‘Ja dat heeft iedereen hier, kan prima,’ zeg ik, en ruk m’n bovenstukje af. Shit, zonnebrand vergeten te pakken, bovenstukje weer aan. De zon brandt wel hard op die grote witte gebieden die al zeker tien jaar geen zon meer hebben gezien. Toch maar even draaien naar de buik. ‘Waar is m’n boek? Oh bij die tas.’ Bovenstukje weer aan. Dammit, ik ben nu al doodmoe van het insmeren en draaien. Dan begint vriendin 2: ‘ik krijg last van m’n rug zo op die stenen. Geen bedje hier he?’ ‘Wat zeg je?’ zeggen wij ‘GEEN BEDJE VRIJ HIER HE?’ ‘NEE DAT NIET,’ schreeuwen we terug,’ MAAR WEL LEUKE LOUNGE MUZIEK!’ ‘JA SUPER LEUK, ALLEEN WAT HARD HE!’ ‘JA … ZULLEN WE ZO ANDERS GAAN?’ 

Heeft iemand explosieven in z'n handtas?

 ‘Jongens nu moeten we echt iets hips doen hoor!’ klaagt partyvriendin op dag 4, jullie drinken veel te veel groentesapjes en met dat gejog erbij, het lijkt wel een gezondheidsvakantie. Wij trekken een zuur gezicht. Echt niet dat wij suf zijn ofzo. Dus naar de Blue Marlin. Dat stond alleen op mijn lijstje. ‘Is dit het?’ vraagt vriendin 1 voorzichtig terwijl ze Panda tussen een Mazarati en een Porsche parkeert. ‘Ja, zeg ik, dit is echt wat voor ons, reuze hip en happening!’ Samen met wat kale brede gebruinde gasten en hun slanke Russisch ogende aanhangsels lopen we naar binnen. We worden er direct uitgepikt om onze rugzak te laten controleren. Ik snap het wel: vrouwen van rond de veertig met bloemetjes jurken daar moet je voor oppassen qua explosieven. Binnen bestellen we een flesje wijn en staren met open mond naar de waanzinnig uitgedoste halfnaakte vrouwen. ‘Ik kan niet goed zien of iedereen hier nou knetterend hip en rijk is of juist super ordinair en arm,’ fluistert vriendin 2. Wij ook niet. We wiebelen een beetje mee op de oenze oenze muziek tot vriendin 2 het verlossende woord spreekt: ‘Zullen we gaan?’ 

Een bloemkrans op je kop en je bent hippie #gekkigheid

 Dan is het zondag. Tijd voor een bezoekje aan Cala de Benirràs waar trommelaars de zonsondergang begeleiden. Hippie trommelaars wel te verstaan. ‘Wat lijkt me dat gaaf qua sfeer!!!’ kirt vriendin 1 in de Panda onderweg, ‘zouden meer mensen dit weten?’ Vriendin 2 en ik zijn bang van wel als we 6 km voor het strand in een file belanden. Op het strand zelf is inmiddels een echte lekkere gekke hippie sfeer ontstaan. Of je in Nederland nou kapster bent of advocaat, hier ben je even allemaal gelijk en kun je lekker met een bloemkrans op je kop de boel de boel laten terwijl je op je blote voeten helemaal chill doet op de trommelmuziek. En vergeet niet de selfies. En de hashtags. #Benirràs #inthemoment #happy #beyourself #lekkerinm’nvel 

An inconvenient truth 

In de auto terug zegt vriendin 1: ‘misschien mag ik het niet zeggen he, maar is Ibiza niet gewoon een leuk eiland met mooie strandjes waar we veel te hysterisch over doen met z’n allen waardoor het eiland nu een soort idiote hype is geworden?’ ‘Hmmm,’ zeg ik, ‘kan ook gewoon het hoogseizoen zijn he!’ Om nou Ibiza en het woord “gewoon” in een zin te gebruiken gaat mij nog wat ver. ‘Weet je wat ook nog kan?’ zegt vriendin 2, ‘maar die gaan jullie niet leuk vinden….’ ‘Nou???’ ‘We worden gewoon oud.’