Liever lief dan assertief

'Goedemiddag mannen! Willen jullie een bakje koffie?' vraag ik in de deuropening aan de twee potige gasten die me stevig de hand schudden. Twee minuten daarvoor was ik nog woedend. Mijn nieuwe tafel zou vanochtend tussen 9.00 en 11.00 geleverd worden. Het was nu 16.00 uur. De site (iets van: hoelaatkomenze.nl) gaf al sinds vanmiddag 13.00 uur aan dat ze er elk moment aan zouden komen. Maar in plaats van te vragen naar de reden van de vertraging, sust mijn moederhart mijn irritatie: die jongens kunnen daar vast niks aan doen. Dus ik hoor mezelf zeggen: ‘Fijn dat jullie toch nog gekomen zijn!'

Terwijl de mannen met hun grote werkschoenen vol zand en modder over mijn net gelakte houten vloer marcheren met de tafel, die me net een maatje te groot lijkt, probeer ik de schade te beperken: ‘Even voorzichtig hoor, de vloer is nog een beetje nat’. Maar de mannen staan al in de kamer en smakken een soort van mega kartonnen doodskist midden in mijn net ingerichte nieuwe huis op de grond. Ik kijk beteuterd naar de moddersporen. Het lijkt of er een Twentse trekker-trek-show heeft plaatsgevonden in mijn huiskamer. 'Ja, we hebben geen pumps aan,' lacht de grapjas van het stel als hij mijn bedrukte gezicht ziet. 'Dat werkt niet zo makkelijk.' Zijn kameraad schiet in de lach. Altijd lachen als zij samen op pad zijn.

Zes kliko's aan verpakkingszooi

'Nouja, is ook niet heel erg, ik moet toch nog dweilen,’ zeg ik vergoeilijkend. Mijn lichte irritatie is gelijk weer weg wanneer ze de tafel in mijn kamer zetten en niet op de pallet voor de deur laten staan, zoals ik verontrust had gelezen bij de reviews van dit bedrijf- uiteraard nadat ik mijn bestelling al had geplaatst. Ik geef de heren nog wat complimentjes over het sjouwen en ik kir nog iets van oh oh, wat fijn dat jullie al dat plastic er ook gelijk voor me af halen. Dat ze al die verpakkingszooi, waarmee ik zes kliko’s kan vullen, niet meenemen maar gewoon in de gang flikkeren, weet ik pas een paar minuten later.

‘Hij lijkt me echt mooi,' zeg ik, terwijl ik om het bouwpakket heenloop. Ik verwacht vol vertrouwen dat ze nu aan de slag gaan, zodat er zometeen een prachtig sloophouten pronkstuk in mijn kamer staat. Ze zullen het gereedschap nog wel in de vrachtwagen hebben staan.

Omkopen is altijd een goeie oplossing

'Nog een bakkie?' vraag ik ze. Ze kijken verrast. Ze worden zelden zo vriendelijk ontvangen nadat ze zes uur later dan is afgesproken ergens binnen denderen.

'Nee dank u, we gaan snel verder, we lopen een beetje achter op ons schema’ zegt de lange harige. ‘Maar eh… de tafel moet nog in elkaar, toch?' vraag ik. Hoofdschuddend kijkt de grapjas me aan en hij trekt zijn meelevende gezicht.

'Nee, mevrouw, dat stond niet op de bon. Als u dat had aangegeven bij de bestelling, hadden we dat kunnen doen, maar nu niet natuurlijk,’ zegt de smart-ass van het stel. Oh nee hè! Ik schakel snel. Ik ben niet voor een gat te vangen. Geld, dat willen dit soort gasten.

"Dat mag niet van de Arbo"

Samenzweerderig zeg ik wat zachter dan daarvoor: 'En als ik jullie daar dan nu zo, zeg maar onder de tafel, gewoon wat voor betaal?'. Ze schieten in de lach, allebei. Grappig vrouwtje, lijken ze te denken, maar och wat naïef. 'Nee, mevrouw, dat gaat echt niet. We zijn niet verzekerd als we nu gaan schroeven en boren he? Dat mag niet van de Arbo enzo…'

En dan, een hele werkdag later dan gepland, zijn ze net zo snel weer weg als ze gekomen waren. Mij achterlatend met twaalf kilo verpakkingsmateriaal, een gebutste gore vloer en een nieuwe tafel zonder poten. Die liggen er los naast. Dat dan weer wel.

Ik schenk maar een wijntje in. Daar heb ik geen tafel voor nodig.