Mannen die lijden maar blijven

De deur zwaait open en een stevige vrouw met kort haar maakt haar entree. “Deze les begon toch pas om zeven uur??’ schreeuwt ze over de muziek naar de sportjuf die met haar hoofd gebaart dat ze nog mee mag doen. “Ik vind alles wel hoor," roept ze nog even naar de juf die probeert haar aandacht bij de warming-up te houden, “want mijn man doet ook mee en die kent het al!” Ondertussen kijkt ze speurend de zaal rond tot haar blik mijn buurman vangt. Ze marcheert al zwaaiend dwars door alle opgestelde steps richting de man die tevergeefs probeert zichzelf onzichtbaar te maken. “Aha daar ben je! Leuke verrassing he! Ik dacht, kom ik ga ook eens naar die bodypump les van jou, misschien verlies ik nog wat kilo’s hahaha’ ze lacht keihard om d’r eigen grap terwijl mijn buurman stug doorgaat met de oefeningen die onze juf dicteert. "Wat heb ik nodig Rob? Help me nou ff, dan kan ik ook meedoen. En niet te zwaar hoor, want anders krijg ik weer van die liessteken." Ze kijkt hierbij naar mij met een gezicht van “ dat zal jij wel herkennen!” Ik weet niet of dat een goed teken is.

Hij is dol op doorschijnende hemdjes

Rob is inmiddels met gewichten aan het slepen richting de step van z’n vrouw die daar pontificaal op is gaan zitten. Ze heeft namelijk niets te doen, Rob kan die gewichten prima zelf halen. Ze frummelt wat aan haar bruinrood gelakte nagels en veegt wat over haar slapen. ‘Zou ze die bakkebaardjes speciaal voor dit sportklasje naar voren hebben geföhnd of vallen die vanzelf zo?’ vraag ik me af. Als Rob alles heeft uitgelegd, sjokt ie terug naar z’n halters. De les is voor hem al verpest. Elke zondag staat ie om negen uur in deze les. En hij kiest z’n plekje altijd zorgvuldig. Af en toe als ik het verkeerde doorschijnende hemdje in m’n tas heb gestopt, ben ik de gelukkige. Dan staat Rob lekker dichtbij en is ie reuze hulpvaardig. Vandaag heeft ie daar geen tijd voor.

‘Zo heb ik er natuurlijk niks aan!’

Rob heeft geen moment rust. Direct bij de eerste beenoefening moet hij al van alles voor Bakkebaardje doen. De halters vasthouden, gewichten verwisselen. Dan is het weer te zwaar, dan toch weer wat te licht. Als ze de smaak te pakken heeft en lekker begint te squaten en een enorme bilpartij naar achter steekt, stopt de muziek. "He get" zegt ze tegen Rob, "je moet zo dat wisselen van die gewichten op m'n stang wel wat sneller doen hoor, zo heb ik er niets aan." Je weet dat Rob thuis ook zo behandeld wordt, dat dit de hele dag doorgaat en je snapt niet dat ie blijft. Misschien is ze heel rijk. Of heel wild in bed. Of heeft ie besloten dat dit zijn lot is.

Als ze d’r tetterbek maar eens dicht zou houden, dan was ie al wat geholpen

Halverwege de les, heeft de vrouw van Rob de techniek onder de knie en haar zelfvertrouwen groeit. Het neemt zelfs dusdanig grote proporties aan dat ze het gevoel heeft dat Rob al wel wat van haar kan leren. "Je houdt je handen niet goed op de grond, kijk dan naar mij!" sist ze hem toe tijdens het opdrukken, "je hoorde toch wat ze zei? Je armen moeten wijd en met de ellebogen naar buiten. Dat heb jij niet, draai je ellebogen nou bij! Straks krijg je nog een blessure, je hebt al van die gevoelige armen." Ik kijk even opzij om de gevoelige armen van Rob te bestuderen en vang zijn blik, rood van gêne en ingehouden woede. Hij kan haar wel een klap voor d’r bek geven. Of een grote prop in d’r mond stoppen. Of met een stuk hout op d’r kop rammen. Haar voor altijd laten zwijgen, dat wil die. Maar hij doet het niet. Hij zal zo gewoon zonder morren al haar spullen opruimen en als een hondje achter aan lopen.

"Nou meid," gilt ze na de les tegen de sportjuf, "ik ben helemaal om hoor, ik voel ‘m nu al!" en ze geeft zichzelf ter bevestiging een ferme tik op d’r billen. "Ik meld me zo direct aan, kunnen we vanaf nu lekker samen gaan he!" Rob glimlacht als een boer met kiespijn. Je ziet hem broeden op een nieuwe hobby. Een hobby ver weg van haar gezeik en getetter. Hij zou er voor op ballet gaan. Desnoods.