Prijs voor de minst sexy kledingstukken

Laatst stak econoom Mathijs Bouman op televisie een staatslot in de fik. Als statement. Omdat de kans dat je een miljoen of meer wint zo klein is ( 0,000024%) dat je zo'n lot net zo goed kunt verbranden. De kans dat je een dakpan op je hoofd krijgt is groter. Ik kreeg er toch een beetje buikpijn van. Die miljoenen zullen er maar op vallen. Je kunt dus wel stellen dat ik nogal gevoelig ben als het gaat om loterijen. Of gokken in het algemeen. Alle kansberekeningen ten spijt.

Ik vind een avondje blackjack of roulette in het casino super leuk. En als alternatief koop ik op een regenachtige dag, als ik toch in de buurt van de Bruna ben, regelmatig even een kraslot. Ik heb in mijn leven al behoorlijk wat uren krassend doorgebracht (tja, vaak win je net genoeg voor nog een lot). Zelfs m'n kinderen vinden een kraslot al een top cadeautje. Belangrijke dingen kun je ze maar beter op jonge leeftijd bijbrengen.

Ik doe natuurlijk ook al jaren mee aan de Staatsloterij. Gewoon maandelijks. Automatisch. Want je weet maar nooit. De kans dát de jackpot valt is elke maand weer 100%, zeg ik. De champagne staat daarom standaard koud voor als Winston of Caroline onverwacht met de cheque langskomen.

Nu heb ik in al die jaren gokken en krassen helaas nog nooit iets substantieels gewonnen. Groot was daarom mijn vreugde toen ik een paar weken geleden op een mode gala een heuse prijs won. In de loterij. En niet zomaar een prijs: ik won schoenen. En nee.... niet zomaar schoenen: designschoenen. Van minimaal 400 euro per paar. Voor mij als hakkenfetisjist, met een heuse schoenenkast, was deze prijs het summum. Bij Net-à-porter zag ik al allemaal verschillende kunstwerkjes. Supersexy, elegante modelletjes, zo'n 10 centimeter hoog. Okay, op zulke hakken dans ik niet de hele nacht door, maar dat doe ik sowieso niet vaak meer. Een avond in een restaurant daarentegen, red ik er prima op. Ik houd van zitschoenen.

Nu moet ik zeggen dat de hakken op zo'n site altijd wel wat mooier uitkomen dan bij mij. Nooit iets van een eelt-plekje, onnavolgbare hiel bobbels, ongelijke tenen of afgebladderde nagellak van drie maanden geleden te bekennen. Ik wist dus heus wel dat ze er in het echt wat anders uit zouden zien.

Toen twee weken later de bel ging en er een luxe doos bezorgd werd was ik verrast en benieuwd. Verrast omdat ik nog helemaal niets had uitgezocht. Hoe konden mijn droomschoenen dan nu al bezorgd worden? Ik had wel mijn maat doorgegeven. Ik was echter vooral benieuwd hoe fantastisch deze frêle, elegante exemplaren me zouden staan. De hele familie stond om me heen om dit unieke moment met me te delen. Ik had me er zo op verheugd.
Het moment om mijn eerste loterijwinst in ontvangst te nemen, was daar. Ik opende de doos en zag een hele mooie luxe zak. Dat beloofde wat. Toen ik de zak open trok zag ik ze.
Ik staarde vol afgrijzen..... Mijn droomschoenen, mijn allereerste grote prijs bleek: een paar ballerina's.

Ik haat ballerina's. Ook ballerina's van ruim 400 euro.

Puberdochter kwam niet meer bij. Ze heeft, zeker sinds ze kleedgeld krijgt en mode-sites volgt, voortdurend wat aan te merken op mijn kleding. 'Enig mam: eindelijk een prijs. Als je deze ballerina' s nu eens leuk combineert met je pantysokjes, die leren legging van je, dat shirt dat zo geschikt is voor jouw leeftijd met 'unique' erop,  en dat oude jasje met die enorme schoudervullingen, dan win je misschien ook nog de prijs voor de minst sexy kledingstukken gedragen door één persoon. Gefeliciteerd.