'Regels zijn regels mevrouwtje'.... over bloedirritante bureaucratie

'Nee aan dit loket doen we alleen autoverzekeringen, die balie daar verderop is voor reizen.' De ANWB medewerker keek me met een gefronste blik aan. Dit was al de zoveelste keer dat hij dit moest uitleggen, terwijl het toch duidelijk op het bord bij de deur stond. 'Oke prima,' knikte ik, en liep braaf naar de andere rij. Toen ik daar aan de beurt was, bleek deze baliemedewerker net toe aan pauze. Maar niet bevreesd, want daar verscheen de baliemedewerker van de autoverzekeringen die ik net gesproken had, om het over te nemen. Heel logisch. Net was ie van de autoverzekeringen en kon ie me niet helpen, nu was ie hoofd reizen en kon het wel. Natuurlijk.

Gewoon even inloggen met je DigiD...grrrr

Het gebeurt me iedere week wel een keer, dat ik iemand tref die me tot waanzin drijft met z’n bureaucratische gedrag. Op gemeentehuizen is het altijd raak: ‘Nee mevrouw, de handtekening op de toestemmingsverklaring van uw ex-man voor het paspoort van uw dochter is iets te verschillend met de handtekening uit zijn paspoort. Tja, het spijt me dat u uw dochter speciaal eerder uit school heeft gehaald en verder wel alles bij u heeft. Nee, u kunt niet straks terugkomen, u zult een nieuwe afspraak moeten maken. Nee, dat kan niet hier, dat moet u online doen met uw DigiD code. Ja mevrouw daar kan ik ook niets aan doen dat u uw DigiD niet meer heeft. Als we iedereen moeten helpen die zijn of haar DigiD kwijtraakt, staan we hier om 1 minuut over vijf nog en dat kan niet de bedoeling zijn.’

En toch valt ieder incident in het niet bij wat ik vanochtend trof tijdens het hardlopen.

Regels zijn regels

Terwijl ‘Happy’ van Pharrel door m’n koptelefoon schalde, strompelde ik, gekleed in zwarte hardloopbroek en roze neon shirt, hijgend en puffend over het fietspad. Plots stond daar, op mijn vaste route over het industrie terrein, een wegafzetting. Naast de wegafzetting stond een soort verkeersregelaar. ‘Er mogen vandaag geen auto’s door!’ verklaarde hij zijn rol. ‘Oke.’ zei ik, en keek 'm vragend aan. Het kon hem niet ontgaan zijn dat ik niet in een auto zat. ‘Alleen auto’s die naar de wasstraat moeten, mogen erdoor, de wasstraat is bereikbaar.’ voegde hij er nog aan toe. ‘Eh ja dus?’ vroeg ik. ‘Dus u kunt er helaas niet langs.’ Nu begreep ik er niets meer van. ‘Maar hoezo niet?’ vroeg ik, inmiddels wat geïrriteerder. ‘Mevrouw ik heb hier als taak gekregen om de auto’s tegen te houden en ik kan daar geen uitzonderingen in maken. Ook voor u niet. Het spijt me.’

Was dat nou zo moeilijk??

Nu begon het echt bizar te worden. ‘Maar ik ben toch geen auto???’ schreeuwde ik. De verkeersregelaar ging onvermurwbaar verder: ‘Alleen auto’s die onderweg zijn naar de wasstraat mogen door. Bent u onderweg naar de wasstraat?’ Nu begon ik echt kriegel te worden.  ‘Ja ik ren altijd na het hardlopen even op en neer door de wasstraat, wel zo fris vindt u ook niet?! Lekker met wat wax erbij’. De verkeersregelaar keek me niet begrijpend aan: ‘…..? Ik snap niet wat er zo grappig is mevrouw. Gaat u nou wel of niet naar de wasstraat?’ Zucht. ‘Als ik onderweg ben naar de wasstraat, mag ik er dan wel langs?’ ‘Mevrouw’, zucht de man over zoveel dommigheid van mijn kant, ‘dat heb ik u net ook uitgelegd, de regel is…..’ ‘Ja ja, ik begrijp u’ viel ik hem in de rede, ‘ik ben inderdaad op weg naar de wasstraat meneer.' M'n verzet was gebroken.

‘Prima, dan mag u er langs. Goedemiddag.’ Hij wilde er nog aan toe voegen: 'was dat nou zo moeilijk?' M'n woedende blik kon dat nog net verhinderen.