Superfood is levensgevaarlijk

Ken je dat? Dat je je eerst een tijd tegen iets afzet en dan toch besluit dat je er ook maar aan moet geloven? Ik heb dat heel lang gehad met de puntschoen van eind jaren negentig. Spuuglelijk vond ik die. En toen ik er na een jaar aan gewend was en m’n eerste puntpump kocht, waardoor ik met maat 41 op een soort elf uit de Efteling leek, was de hype eigenlijk al weer over. Maar goed. Ik wilde het even over superfood hebben. Iedereen eet tegenwoordig chiazaad als ontbijt en doet hennep zaad door de salade als ik m’n groentejongen mag geloven. Met teksten als: ‘dit schijnt dan weer fantastisch te zijn voor je anti-oxidanten en dit barst van de vitamine C’, begon ik toch te twijfelen. Want m’n vriendinnen kunnen roepen wat ze willen maar als mijn groentejongen het zegt, dan is het gewoon echt waar.

Afijn, 48 euro armer en 5 zakken zaden rijker, reed ik terug naar huis (afstand van maximaal 600 meter, misschien dat ik beter eerst eens kan fietsen alvorens mezelf arm te kopen aan superfood, maar dat terzijde). Eenmaal thuis staarde ik naar m’n zaden en dacht: What to do next? 'Zal ik gewoon elke ochtend een schep uit zo’n zak nemen?' Groentejongen zei nog wel dat chiazaad 5 x z’n gewicht aan vocht opneemt wat dan weer goed was tegen het hongergevoel. Dat was net het laatste zetje dat ik nodig had want ‘geen hongergevoel’ klinkt als ‘afvallen’. Maar een hap nemen van iets dat zich mogelijk in m’n slokdarm zou vullen met 5 x z’n omvang klonk redelijk suïcidaal.  Dus dat leek me bij nader inzien toch niet zo’n goed idee. Toen ben ik recepten gaan googelen. Nou dan kom je toch in een wereld terecht…

Allerlei fora waar glutenhaters en quinoafetisjisten tips met elkaar uitwisselen. Daarvan heb ik enthousiast als ik was, direct een paar dingen uitgeprobeerd. Van de guinoa-havermout repen met kokosrasp en acaibessen uit de oven, ging m'n jongste bijna braken. Zelfgemaakte rauwe chocoladerepen waren wel te doen, maar ik kreeg meer een plastic smaak, dan dat pure gevoel wat ik zocht. Groentesappen met spirulina en taart met avocado-hennepzaadvulling met een bodem van kidneybonen smaakten precies zoals je denkt dat het smaakt. Maar goed, je moet wat over hebben voor de goede zaak.

Toen kwam vorige week ineens een verontrustend bericht over m’n nieuwe hobby: het Voedingscentrum verklaarde in een persbericht dat je moest oppassen voor ‘zogenaamde’ superfoods want de effecten die er aan worden toegeschreven moesten nog bewezen worden. En te eenzijdig smoothies eten zou een aanslag zijn op je huid (rimpels!!) en haar (kaal!!). Lekker dan. Ik had inmiddels ook een slowjuicer, blender en een sapcentrifuge aangeschaft. Gezien m'n investeringen besloot ik, in navolging van mijn fanatieke fora vrienden, het voedingscentrum in de categorie gesponsord en dus onbetrouwbaar te stoppen.

Tot afgelopen maandag. Ik had vorige week maandag een kies laten trekken in m’n onderkaak en inmiddels kon ik alleen nog met Ibuprofen slapen en zag m’n wang er uit  alsof ik aan een kickbox wedstrijd had meegedaan. M’n tandarts bekeek de wond en bevestigde met een ‘Jezus zeg!’ waar ik al bang voor was: ontstoken. Nou is ‘Jezus’ niet iets wat je graag van je tandarts hoort als ze in je mond kijkt. En ook niet: ‘De wond zit helemaal vol met rare dingetjes’. Op haar enge kromme haakje showde ze me triomfantelijk de restanten van m’n gezonde nieuwe levensstijl: half ontkiemend hennepzaad, chiazaad en rottende quinoa.

Levensgevaarlijk spul dat superfood, dat is nu wel duidelijk. Zodra ik van de pijnstillers af ben, ga ik een cake bakken met geraffineerde suikers, geraffineerd tarwemeel en mogelijk voeg ik ook lekker nog wat E-nummers toe.

Lees ook: Wow die vrouw had ik nooit moeten laten gaan.