Trots op mijn surprise (eh die van m’n zoon natuurlijk..)

Zoon (9): "Ja mam, dat doe ik. Vanavond na het eten".
Ik: "Ja maar, dat zei je gisteren ook al".
Zoon: "Dat weet ik mama, maar vanavond begin ik echt".
Ik: "Waarom niet nu? Je hebt nu toch niets te doen".
Zoon: "Mam, geloof me, ik regel het".

En precies daar zit het probleem: hij regelt helemaal niets. Niet als het gaat om sinterklaas, surprises en gedichten. Dat weet ik na 3 jaar lootjestrekken op school, heel zeker. Ik heb er dit jaar twee die aan de bak moeten met sinterklaas: zoon in groep 5, dochter in groep 8. En dus hebben we deze sinterklaasweek bovenstaande discussie dagelijks. Eerst over het kadootje kopen, vervolgens over de surprise en ten slotte over het gedicht.

Drie jaar geleden, onze eerste keer, waren we nog wat naïef op surprise gebied. Ik liet dochter vooral lekker zelf wat knutselen. Het resultaat mocht er best zijn vonden wij. Maar goed, wij vonden vroeger alle oer-lelijke kras-tekeningen van haar ook prachtig. Een goede vergelijking. Toen ze thuiskwam na de sint-viering op school snapten we best waarom ze zei dat haar surprise mmwah ontvangen was en dat ze zich een beetje schaamde. Zij had werkelijk een prachtige piano gekregen. Een kunstwerkje.

Sindsdien komt het er dus in de praktijk op neer dat papa en mama heel druk zijn die laatste sint-week. Eerst googelen we wat voor de goede voorbeelden. Daarna verdelen we onze aandacht. Zoon en ik zijn een goed team omdat we allebei lekker makkelijk zijn: "ach, dat plakken we gewoon hier, ziet niemand”. Man en dochter gaan harmonieus in de weer met meetlint en snijmachine om alles netjes recht te doen.

En zo zit ik op woensdagmiddag tot m'n onderarmen in de behanglijm voor het briljante papier-maché idee. En is vader de hele tijd druk in de weer met ductape "want dat is makkelijker dan karton verven". Zoon en dochter geven, met een half oog op de televisie, nog wel hier en daar een aanwijzing: "Nee mam, niet te veel lijm, dan wordt het hoofd te groot en dat is niet mooi”.
Ze moeten er, tegen hun zin in, de hele middag naast zitten en gereedschap aangeven. Want hé, zo makkelijk komen mijn kinderen er niet van af. Je moet toch ergens je grenzen stellen....

Vanavond moest het gedicht nog gemaakt. Het was al bedtijd. "Mam, kun jij het even typen? Dat gaat wat sneller en ik moet nu eigenlijk al naar bed?…. Ja, zoon weet precies hoe hij me voor z’n karretje kan spannen. Met een hoog denken & schenken gehalte, waren we gelukkig snel klaar met dichten. En dus staan er nu twee enorme gevaartes in vuilniszakken op tafel en hebben we twee hele blije kinderen.

En twee trotse ouders: ik vind onze (mijn) surprise gewoon echt heel gaaf geworden.
Toen ik twee vriendinnen vroeg, wat 'hun kinderen' hadden gemaakt, kwamen ze direct met foto’s: eveneens apetrots op het resultaat. Kijk, dan weet ik dus precies hoe het daar in huis ging afgelopen week.

Ach..., af en toe zijn we nog net kinderen.