Vijftigers met kleuters

Daar zit ie, in de ballenbak. Een grote vent op sneakers met terugtrekkende haargrens. Om zijn schouder een hippe luiertas. Hij komt me bekend voor. Ken ik dit gezicht niet van een paar jaar geleden van Tinder?

‘Zo jij hebt al een grote dochter’ begint hij een onhandig gesprekje door het gaas. Hij zit in de ballenbak, ik sta ernaast.

Zou hij mij ook herkennen? Ik vraag me af of ik mijn hoofd door de ingang van de ballenbak moet steken of dat ik hem door het gaas heen kan antwoorden. ‘Ja vind je?' zeg ik, 'ze is mijn jongste dus ik zie haar nog steeds als mijn kleine baby.’

‘Maaaam!’ zegt jongste (8) afkeurend, ‘ik ben geen baby!’ Ondertussen sleept ze de peuter van de Ballenbakman van links naar rechts tussen de gekleurde ballen. Hij kirt van de pret. De peuter.

‘Je komt me zo bekend voor,’ zeg ik.

De ballenbak man lacht. ‘Volgens mij weten we allebei wel waarvan hahaha!’ dan kijkt hij ernstiger, ‘mijn leven is sindsdien nogal veranderd.’ Ik knik, ik heb zo’n vermoeden.

‘Ja, weet je wat het is?’

Ik heb geen idee maar ik vermoed dat hij me dat nu gaat uitleggen.

‘Je weet als man niet wat je overkomt hoor als ze wil scheiden.'

Ik knik schaapachtig. Op zich ben ik zelf ook gescheiden dus ik heb best een beetje een idee van de impact daarvan. Maar voor een man zijn de dingen natuurlijk in principe allemaal veel erger. Anders en moeilijker.

'Weet je wat het is? Je voelt je gewoon afgedankt. Weggezet als oud vuil. Door een vrouw waar je kinderen mee hebt, waar je oud mee dacht te worden, waar je twintig jaar lief en leed mee hebt gedeeld. En die zegt dan op een dag opeens: "het is niet meer genoeg, ik wil dat mijn relatie een 8 is, geen 6. Ik kan niet op je leunen, ik voel geen verbinding." Ik dacht dat ze een grap maakte. Je gaat toch niet alles zomaar weggooien? Omdat je een fucking 8 wil?'

'Nee tuurlijk niet,' mompel ik laf, 'echt raar.'

'En het ergste was, na de scheiding vertelde ze iedereen dat ze zo opgelucht was. Alsof ik een soort last was. Iets waar je meer gedoe mee hebt dan waar je echt plezier aan beleeft.’

Ik knik door het gaas en vraag me af of ik er toch niet ook in zou moeten klimmen. Toch wat raar zo dit levensverhaal via het ballenbak gaas. Maar ja.

Vrijgezelle dertigers voor het oprapen

‘Kijk en dan kom je op zo’n Tinder en dan krijg je opeens aandacht vanuit alle kanten. In het begin neig je dan nog het meest naar het type vrouw dat je kent, moeders van rond de veertig met blond haar. Dat is vertrouwd.’

Ik knik. Ik begrijp het. In het begin denk je als man dat je genoegen moet nemen met types zoals ik. Maar godzijdank bleek dat niet zo te zijn.

‘Maar al snel ontdekte ik, dat er een scala aan vrijgezelle vrouwen van dertig is, die geen enkele moeite hebben met veertigers zoals ik. Ook begin dertig he! En ik ben 47!'

Hij benadrukt het nog maar even, voor het geval ik het niet geloof. Ik knik dat ik hem op zijn woord geloof.

Vrijgezelle dertigers met kinderwens

'Maar de meesten hebben wel één ding gemeen: een kinderwens. En dat is wel een nadeel hoor, want daar zit je toch echt niet meer op te wachten als je eigen kinderen al pubers zijn?'

'Ik niet nee,' zeg ik.

‘Nou ik was er vanaf het begin ook heel duidelijk in hoor! "Weet je, Floor," zei ik dan, "ik heb drie grote kinderen, ik heb de boel dichtgeschroeid, als je een kindje wilt dan gaat dat met mij niet gebeuren." Ik was heel stellig.’

‘Oke..’ zeg ik aarzelend terwijl ik naar het bewijs van zijn stelligheid kijk dat door mijn dochter inmiddels op een glijbaantje omhoog wordt gesleurd.

‘Maar dan ben je een tijdje bij elkaar en dan komt het onderwerp maar terug en terug en terug. En juist omdat ze geen kinderen had, zat ze ook al snel helemaal in mijn leven. Geen co-ouderschap gedoe, geen exen. We woonden na drie maanden praktisch samen. De andere kinderen vonden het enig. De mijne dus. Ze deed alleen maar leuke dingen met ze, was nooit streng, alleen maar lief. En ze kan ook lekker koken he. Weet je hoe relaxed dat is om weer uit je werk te komen en dat er dan iemand gekookt heeft voor je. Ik voelde me weer onderdeel van een gezin. Weer een man.’

‘Ja nou, snap ik,’ zeg ik. Ik heb een beetje medelijden met hem.

Vrijgezelle dertigers krijgen hun zin

‘En toen nouja, na een jaar, toen heb ik het toch geregeld. De boel zeg maar. En toen lukte het niet direct. Zij werd al maar sipper dus toen was de lol er echt van af. Mees is uiteindelijk na een heel hormooncircus geboren. De hel kan ik je vertellen.’

‘Jeetje,’ ik ben nu tegen het gaas aan gaan staan, dat is toch minder afstandelijk. Maar nu moet ik opletten dat als ik praat of knik dat ik niet dat gaas in m’n mond krijg.

‘Weet je wat het is eh…?’

‘Caro.’

‘Weet je wat het is Caro? Het is een lief kind maar het voelt als een strop om m’n nek. Ik ben 47. Het duurt nog wel twee jaar voordat ie zindelijk is. Nog drie jaar voor de eerste schooldag. Nog negen jaar tot hij alleen naar voetbaltraining kan en nog zeventien jaar voordat hij volwassen is. Zeventien jaar. Dan ben ik 64.’

Ik knik.

De witte broodsweken voorbij

‘Maar dat is niet het ergste, alles is veranderd. Ze is niet meer de vrolijke vriendin van mijn oudste kinderen. Ze is helemaal gefixeerd op Mees. En die pubers voelen dat he, die trekken steeds meer naar hun moeder. En ik merk dat Floor het wel fijn vindt dat ze minder komen. De witte broodsweken zijn voor ons inmiddels ook wel voorbij. Ze is moe en ze vindt van alles, je kent dat wel.’

Hij heeft inmiddels geen knikjes meer nodig, hij zit helemaal in zijn verhaal.

‘In het begin vonden mijn vrienden het prachtig. Ze waren al lang blij dat ik niet meer zat te janken. En strontjaloers natuurlijk. Want zelf hadden ze een zeikwijf thuis zitten dat geen seks wil.’

Ik kijk even om me heen of mensen dit gesprek kunnen horen. Of erger, kinderen. Maar er is verder niemand in de buurt. Alleen hij en ik. En dochter en Mees. Maar die zijn te druk met Mees' eerste skydive vanaf de glijbaan.

‘Maar nu hebben ze allemaal medelijden met me. Op de borrels zitten hun kinderen op zolder te gamen terwijl ik met een Olvarit potje en een Buggaboo sta. En zij heeft ook nog eens niet echt lekker aansluiting natuurlijk.’

‘Hoezo niet?’

‘Ja toch een andere wereld he en bovendien is ze tien jaar jonger dus bedreigend voor die andere vrouwen. Nee wat dat betreft ben ik tegenwoordig al weer snel thuis na feestjes.’

‘Maar het valt toch wel mee joh,’ zeg ik sussend, ‘je bent nog hartstikke jong! Over een paar jaar is die Floor van jou weer beter te doen en dan gaat Mees naar school en dan hebben jullie weer tijd voor elkaar.’

‘Dat is aardig dat je dat zegt. Maar ik kan me soms wel eens echt een oude vent met een peuter voelen. En ik sluit niet uit dat zij nu toch onbewust heeft wat ze wilde en er op een dag met een jongere vent vandoor gaat. Ik ben toch 12 jaar ouder.’

‘Welnee!’ lieg ik.

Een pijnlijk afscheid

Dochter komt er aan gehuppeld met peuter Mees kruipend als een hondje achter zich aan. ‘Mam mag Mees bij ons spelen?’ dochter wil altijd met iedereen spelen en logeren die ze een seconde kent. Nu kennelijk ook met peuters. ‘Dat is toch leuk mam, dan hebben wij ook weer een baby.’

‘Nee lievie, Mees gaat gewoon met zijn papa naar huis,’ zeg ik.

‘Wil je dan wel aan zijn opa vragen of Mees, tot zijn papa er is, met mij in de ballenbak mag spelen?’