Waarom Franse kinderen in alle restaurants welkom zijn (en de mijne niet)

“Mag ik van tafel?" Dat begint bij ons al als het eten net gebracht is. Heb je al genoeg gegeten dan? Vraag ik ook nog. Domme vraag. Natuurlijk heeft ie dat niet. Zoon houdt z'n omgeving gewoon scherp in de gaten. En de 'mag ik van tafel' vraag betekent simpelweg dat ie ergens in de buurt iets interessanters heeft gespot.

Afgelopen weekend in Parijs keken m'n man en ik afgunstig, nee zeg maar gerust stik-jaloers naar al die keurige Franse gezinnetjes om ons heen. In ons best wel chique restaurant, zaten ze met piepjonge kinderen, heel rustig en gezellig uren aan tafel te keuvelen. De kinderen keurig rechtop, vielen niemand in de rede, schreeuwden niet, hadden geen geruzie of gezeur, en aten netjes met mes en vork.

En dan wij. Tienerdochter had een bosje Haricot verts in haar linker vuist en trok er met haar rechterhand steeds eentje uit om op te eten. Kleuterdochter schreeuwde steeds harder mam, mam, maaaaam. Toen ik eindelijk aandacht voor haar had kon ze een leuk trucje: een slap patatje half uit haar mond naar binnen slurpen. Zoon moest zomaar opeens heeeeeel nodig naar de wc. En man liep alleen maar te mopperen: 'kijk dan eens naar die tafel naast ons, zo zouden jullie je ook moeten gedragen. Op deze manier geniet ik niet van m'n eten, houd op met zeuren en eet je bord leeg, anders ga ik net zo lief naar huis’. Niet echt effectief. Niemand besteedde er ook maar enigszins aandacht aan.

Ik goot m'n glas wijn achterover en probeerde iedereen af te leiden met een reuze gezellig tafelgesprek. ‘Vertel eens; wat vonden jullie het leukste vandaag’? Zoon: ‘dat ik nu van tafel mocht’. Oudste dochter ging er tenminste nog een beetje serieus op in. Man torpedeerde m’n goede bedoeling met: ‘ik zou het leuk vinden als iedereen z'n ellebogen van tafel haalde en rechtop ging zitten’. Voor de lieve vrede deed gekke Henkie -ik dus- nog een schamele poging om de jongste twee weer aan het eten te krijgen: ‘Als je drie bent, moet je sowieso drie happen eten’ en tegen zoon: ‘Jij bent nu acht, dusss ...’ Flatsch, daar ging de Orangina omver waarop een serveerster ons haastig deppend verzekerde dat het echt ‘pas de problem’ was. Ongelukjes kunnen tenslotte gebeuren. Alleen gebeuren ze blijkbaar toevallig alleen bij ons.

Toen ik terugkwam van het toilet tussen het hoofdgerecht en dessert lagen jongste dochter en zoon samen op de grond te stoeien, zat tiener te instagrammen op haar telefoon en had man de moed opgegeven. 'Ik laat het los' verkondigde hij. Bijna trots. Alsof het een soort bewuste keuze was die hem verder vrijwaarde van enige verantwoordelijkheid. De fles wijn was op miraculeuze wijze bijna leeg. "Kom jongens, het ijsje komt eraan" lokte ik ze terug aan tafel. Nadat dochtertje de laatste ijsresten wegveegde met haar mouw waren we wel klaar.

Toen ik nog eens naar de keurig gekapte, hooggehakte, uiterst verzorgde Franse moeder naast ons keek, moest ik opeens aan onze keukenmuur denken. Zou zij ook een muur hebben met een ‘ik-poep-op-de-wc-kalender’, het ‘niet-slaan-schema’ en de ‘ik-oefen-uit-mezelf-met-pianospelen-spaarkaart’? Ik dacht het niet. Zij was natuurlijk zo’n tiger mom. Met van die ultra gedisciplineerde, succesvolle kinderen. Dat moest ik ook meer worden. Ik werd direct enthousiast. Vol overtuiging zei ik: ‘Jongens zo kan het niet langer. Als we thuis zijn gaat er een nieuwe wind waaien’. Waarop tienerdochter met een half oog van Instagram opkijkt om te zeggen: “Wat zeg je Mam? Begin jij nu ook al over winden? In een restaurant? Ik schaam me echt voor m’n familie”. Zucht.