Weg met de ideale moeders

Terwijl ik voor de tweede keer gehaast het schoolgebouw uitkom, de eerste keer hing er nog een schooltas aan m’n arm, bots ik tegen een groepje moeders dat me afkeurend aankijkt. Ik weet wie het zijn. De schrik van het plein, in mijn ogen. Het zijn: de ideale moeders.

De ideale moeders praten meestal verwijtend en vragen om hulp in de vorm van een beschuldiging: ‘Zou jij misschien willen helpen bij het luizenpluizen? Ja, iemand moet het doen hè. En wij hebben al zoveel op ons bordje. Niet erg hoor, prima zelfs. We willen natuurlijk niet dat onze kinderen de dupe worden omdat sommige ouders nooit kunnen helpen…’

Ideale moeders zien er altijd perfect gestyled uit. Geen idee waar ze de tijd vandaan halen. Een enkele ideale moeder werkt zelfs. Die zou dus sowieso geen tijd moeten hebben om het haar te föhnen. Laat staan om een hippe outfit bij elkaar te winkelen. En toch hebben ze dat. Allemaal.

Ideale moeders zitten in de OR. Niet in de MR, waar ze echt wat te vertellen hebben over beleid en organisatie. Maar in de OR waar hun grote organisatie talent het beste tot z’n recht komt. In de OR van school of crèche praat je 3 uur over de schenkkan van de warme chocolademelk bij het ‘kerst event’.

Ideale moeders mopperen onderling vaak over de geringe bijdrage van niet-ideale moeders. Moeders zoals ik. Die niet uit zichzelf  hun naam op het schoonmaakrooster zetten (ik wil trouwens best m'n schoonmaakster een keer sturen, is handig en voor de kwaliteit ook beter, maar dat wordt niet gewaardeerd). Ze zeggen dan: ‘Zo zonde om helemaal voor je eigen ding te gaan en niet betrokken te zijn bij de school. Voordat je het weet zitten ze op de middelbare. Ook moeilijk voor het kind zelf, lijkt me.’

Ideale moeders vergeten nooit iets. Verjaardag van de juf, kinderfeestje, een opsteker voor een klasgenootje die z’n gips er af mag: kinderen van ideale moeders hebben altijd een attent aardigheidje mee. Ik ben al blij als ik voor de kerstvakantie zo’n afgezaagd doosje -niet ingepakte- Merci voor juf in de tas heb gepropt.

Ideale moeders hebben sowieso originele, uitbundige en verantwoorde traktaties. Geen kant en klare traktaties van het internet, zoals ik. Of snel gekochte uitdeel troep van de HEMA. ‘Nee joh, is helemaal niet veel werk. Als je je even kwaad maakt heb jij zelf ook in drie middagen zo’n enige traktatie, zeggen ze dan…’

Ideale moeders praten voortdurend ‘How to talk to kids-achtig’ tegen hun kinderen. Dus bijvoorbeeld: ‘Milan, ik hoor je zeggen dat je geen zin hebt in je huiswerk. Kan je me vertellen hoe dat komt en heb je een alternatief voorstel?’ Nooit: ‘Milan ik ben het spuugzat met dat huiswerk van jou!’  En ze gillen zeker niet: ‘Is het nou afgelopen met dat gezeik, stelletje kutkinderen!!’ zoals ik vanmorgen. Om het daarna nog onpedagogischer op te lossen met: ‘ja sorry ik had jullie geen kutkinderen mogen noemen, maar ik heb een deadline op m'n werk en jullie waren zo vervelend. Nou, neem maar een Kitkat mee naar school dan, niet aan de juf laten zien he!’

Gelukkig heeft Caro me gerustgesteld: die wist me te vertellen dat je nooit onzeker moet worden van goed-voor-mekaar-moeders: ze schijnen allemaal aan de tranquillizers te zitten. Vraag me niet hoe zij dat precies weet, maar het schijnt waar te zijn. Nu heb ik dus in feite twee opties: of ik ga ook aan de tranquillizers; best een prettige gedachte. Of ik vermoord zo’n ideale moeder. Midden op het plein. Als voorbeeld voor de anderen. En dat de rest zich dan, net als bij wespen, razendsnel terugtrekt in het eigen nest. Hoe fijn zou dat zijn: een plein vol met imperfecte slonsmoeders. Heerlijk.

Lees ook: Het one-night stand project.