"Zullen we anders een tweede nemen?"

Over vier dagen krijgen we een hond. Dat is op zich leuk nieuws. Ware het niet dat we al een hond hebben. Twee honden op 85 m2 is een uitdaging. Ook omdat daar al vier mensen wonen: wij. Hoe heeft dit desondanks zo ver kunnen komen? Moeilijke vraag, laten we bij het begin beginnen.

Eerst waren er pubers. En pubers willen honden. Om mee te knuffelen, te spelen en kunstjes aan te leren. Dan heb je ouders. U kent ze wel. Die horen alleen maar ‘hond uitlaten, kots opruimen, haren opzuigen, stank en beperkte vrijheid’. In een goed functionerend gezin houden deze twee evenwichten elkaar in stand en komt er geen hond. Tenzij een van de ouders overstapt naar 'kamp pubers' en de haren & stank denkende ouder het nakijken heeft. Wat ook kan is dat er sprake is van één ouder en dat deze in een vlaag van verstandsverbijstering vanuit het niets 'ja’ zegt op een onbewaakt moment. Tot grote verbijstering van zowel de pubers als zijzelf. Of het een soort intuïtieve ingeving vanuit een diepe vorm van dierenliefde is geweest of een moment van zwakte, we zullen het nooit precies weten.

De kin-to-kruin-lik-methode

Anyways, een maand later was er een labradoodle met de naam Wolf. En dat was echt BAM! liefde op het eerste gezicht. Hij wilde helaas geen minuut alleen zijn, dat was wel pittig, maar tegelijkertijd natuurlijk ook heel lief. Met z'n kinnetje op de vensterbank wachtte hij tot z'n roedel weer thuiskwam. Tja, en daar blafte hij af en toe een klein beetje bij maar dat ging al na drie maanden veel beter volgens de buren. En de meeste schade die hij aanrichtte in die periode, heeft ie achteraf nooit zo bedoeld. ‘Ik hoor ook wel eens dat zo’n opvoedcursus heel goed kan werken’ was wel een terugkerende suggestie van vrienden en familie. Wat destijds enorm pijnlijk voor hem was, maar ergens ook voor mij. Want Wolfje en ik hadden ten tijde van deze suggesties, al diverse cursussen doorlopen. De puppycursus, de jonge honden cursus en de gehoorzame huishond cursus; wij waren er bij. En hij deed het helemaal niet gek hoor, ons Wolfje, hij excelleerde in kunstjes als "zit", "af" en "los" maar in de praktijk bleken mensen meer waarde te hechten aan dingen die je niet op zo’n cursus krijgt. Dingen als “niet op mensen afstormen met 40 km/h”, “niet een halve meter omhoog springen om mensen te begroeten” en “niet de pakketbezorger van kin tot kruin aflikken”.

Opvoedkundige inzichten en een vaatwasser

Ik heb een tijdje gedacht dat ik misschien gewoon niet zo’n beste leider ben. Het was ergens rond het moment dat jongste dochter (10) de vaatwasser opendeed om hem uit te ruimen, ik haar met open mond aankeek, zij in verwarring haar hoofd schudde en het apparaat weer dichtsmeet en zei ‘oh ik was helemaal in de war, ik dacht dat we bij papa waren en dat ik moest helpen. Maar we zijn bij jou!’ Los van dat dat moment me wel wat opvoedkundige inzichten heeft opgeleverd, bleek leiderschap achteraf niet het probleem. Ik ben onze Wolfje gaan vergelijken met andere honden en wat me opviel was dat hij dingen gewoon veel sneller oppakt. En dan niet van die voor de hand liggende dingen als “hoe apporteer ik een bal?” Nee, juist meer complexere kwesties als  “hoe is dat vliesbehang precies verlijmd en met welke techniek krijg je dat het snelste los?” vindt onze hond uitdagend. En zo ontdekten we dat onze Wolfje waarschijnlijk wat hoogbegaafd is en daarom minder makkelijk de geijkte paden volgt.

How to talk to dogs

Sindsdien zijn we hem heel anders gaan benaderen, we betrekken hem nu meer bij onze beslissingen. Wolfje heeft gewoon wat moeite met autoriteit als je niet eerst uitlegt wáárom hij iets niet mag doen. Daarom zeggen we nu bijvoorbeeld: 'mama gaat even de supermarkt in. Andere mensen vinden jouw keiharde gehuil en geblaf naast de winkelwagentjes minder prettig. We zouden je willen vragen hier rekening mee te houden.' En je merkt dat het echt een verschil maakt. Tenminste dat idee hebben wij. Andere dingen, zoals de tuin omspitten, zijn we gewoon zélf anders gaan zien. Samen met een voor ons onbekende mol, heeft hij een heel complexe tuinarchitectuur voor ogen met heuvels en kuilen. Een artistiek project zonder duidelijke planning dat ons menselijk voorstellingsvermogen simpelweg te boven gaat.  'Liever spit je niet de tuin om want wij houden van een vlakke tuin met gras' zou hem dan heel erg kunnen demotiveren en in het ergste geval een beetje depressief kunnen maken. En dat wil niemand.

'Geen sprake van!' ....

En dan op een gegeven moment loopt het allemaal weer, kent iedereen z'n plek in de roedel en en dan komt toch 'het' onvermijdelijke onderwerp voorbij: 'zullen we een tweede nemen?' 'Nee', zeg je dan natuurlijk resoluut als ouder. Want je herinnert je nog precies die eerste weken waarin je je jankende nieuwe baby geen half uur alleen kon laten, het 's nachts één grote apenkooi was en overdag één groot pies en kakgebeuren. Geen haar op je hoofd dat je daar weer aan gaat beginnen, ondanks je liefde voor de eerste. Tot onze hondenuitlaatservice mevrouw drie maanden geleden riep 'als dat huis naast jullie op de markt komt, ben ik wel geïnteresseerd!' En ik daar achteraan: 'Nou jongens als dát gebeurt, nemen we een tweede hahaha.'

Enfin, drie weken later had ze het hoogste bod. We hebben wel voor de zekerheid  gevraagd om het domste pupje uit het nest.