Ik heb me zeven keer omgekleed en ga uiteindelijk de deur uit in de outfit die ik al de hele dag aanhad. Spijkerbroek-wit truitje-leren jasje lijkt me toch het veiligst voor deze date. We hebben al een week geappt met elkaar en vandaag gaan we elkaar ontmoeten. Ik heb er hoge verwachtingen van, hij appt zo leuk. Mijn vriendinnen hebben er nog meer zin in dan ik, ik krijg allemaal appjes met dezelfde strekking: veel plezier.
Voorover gebogen staat niemand echt leuk
Ik stap op de fiets en op de hoek keer ik weer om: ik heb mijn slippers nog aan….. terwijl ik mijn hoge hakken aantrek (misschien is hij heel lang) kijk ik nog even in de spiegel. Voorover gebogen ziet niemand er echt knap uit, vertel ik mezelf liefdevol. Zonnebril in het haar, oorbellen toch weer uit want too much en hup, gaan jij. Onderweg voel ik de zenuwen in mijn buik. Het leek me zo leuk, daten. Leek. Het is zenuwslopend. Het is ongemakkelijk om een terras op te lopen, quasi relaxed en ontspannen, terwijl je al speurend over de tafeltjes naar je date zoekt. En voor mij nog met een extra handicap want mijn ogen zijn niet al te best en eigenlijk zou ik mijn bril op moeten doen, maar dat kan dus niet bij die eerste date.
Ik ben te vroeg. Ook dat kan niet bij een eerste date. Tergend langzaam zet ik mijn fiets op slot, schuifel ik met die onmogelijke hakken over die rottige keitjes langs de kerk richting terras. Nog niet, zeg ik tegen mezelf. Het is nog te vroeg. Ik bestudeer aandachtig een opzichtig lelijke gouden vaas in een etalage. En ik zie mezelf in de ruit. Met rode wangen van het fietsen en mijn witte truitje vastgeplakt aan mijn lijf. Bah. Even diep ademhalen.
Nou nou, is het echt zo erg?
Dan hoor ik een stem: ‘He Esmee… toch?’ Ik draai me om. Hij moest op het terras zitten, dat was de plek, maar hij staat dus opeens naast me, bij die gouden vaas. Van schrik haakt mijn hak in zo’n rottig kiertje en kiepel ik bijna tegen hem aan. ‘Nou nou, is het zo erg?’ lacht de date, die helemaal niet lang is (eigenlijk best klein) en veel kaler dan op de foto. Als je het liefdevol zou willen zeggen, dan zou je kunnen opmerken dat een kransje krulletjes guitig om zijn ronde hoofd danst. Tegen mijn vriendinnen zeg ik later dat hij een rond roze kaal en bol hoofd heeft met wat plukjes die hij er beter af had kunnen scheren. Maar goed, daar was hij en hier moest ik het mee doen.
We lopen ongemakkelijk kletsend richting terras waar natuurlijk geen stoel vrij is.
‘Zullen we even binnen zitten?’ vraagt de date, terwijl het 40 graden is. ‘Prima!’ lach ik. Ik ben soepel en meegaand, ik ben easy in de omgang.
Een lang voorspel
Twee uur later zitten we er nog. Hij blijkt toch best een gezellige kerel, misschien niet de prins die ik dacht dat ie was, maar dat mag de pret niet drukken. We praten over ons werk en over mijn kinderen, dat doe ik graag, en hij stelt oprecht geïnteresseerde vragen.
Opeens pakt hij mijn hand. ‘Zo meisje, was dit voorspel lang genoeg voor je?’ grijnst hij. Zijn krulletjes dansen mee met zijn lach. Zijn kale hoofd begint te shinen. Opeens denk ik aan die enge clown van IT. Ik bevries. Ik trek mijn hand weg. Hij pakt hem nog wat steviger vast.
‘Ik neem aan dat je niet van plan was om twee uur met mij te kletsen om me vervolgens te vertellen dat het niks wordt? Ik vind je leuk, knap en heel aantrekkelijk. Maar ik ben er nu wel klaar mee, met dat praten’. Hij aait met zijn hand over zijn hoofd. Zijn andere hand omvat de mijne, te stevig.
Een pleaser die nee zegt
De date is Doortastend, ik kan niet anders zeggen. Maar mijn god, wat voel ik een NEE. Nee voelen en een pleaser zijn is soms best lastig, zo ook nu. Maar met hem mee gaan alleen maar omdat dat makkelijker is, dat gaat mij zelfs te ver. Dus ik glimlach en zeg: 'Nee, ik ga zo naar huis. Vond het leuk met je, maar ik voel geen chemie, zoals ze dat zeggen he?’ Ik probeer deze mega ongemakkelijke uitspraak van mezelf te verzachten door lief te lachen. Zijn gezicht verstart en ik meen zelfs te zien dat zijn krulletjes gaan hangen.
Hij staat op, legt tien euro op tafel en zegt: 'Dan is het toch zonde van mijn tijd, dit'.
En mijn date verlaat het pand.
Schaapachtig zit ik aan het tafeltje, in veertig graden met een leren jasje aan. De barkeeper kijkt me lief en bezorgd aan. ‘Gaat ie?” vraagt hij. Ik lach gegeneerd terug. ‘Uh ja, het was een sollicitatiegesprek’. Barman schenkt een wijntje voor me in en komt bij me aan tafel staan. ‘Hij voert hier vaker gesprekken, met sollicitanten,’ zegt hij samenzweerderig.
Ik sla mijn wijn achterover en stap weer op de fiets.
Thuis zie ik dat hij me nog een berichtje heeft gestuurd: ‘Je bent een leuke vrouw maar ik denk dat het beter is dat je me niet meer appt, ik voelde het niet’.
