'Zo dubbele afspraak zie ik, nieuw paspoort en verklaring voor goed gedrag.' De vrouw voor me kijkt me scherp aan van boven haar leesbril. Ze heeft een kort kittig kapsel waarbij de de bakkebaarden iets naar voren zijn geföhnd.
Plots begint ze te rochelen en kuchen alsof haar laatste minuut is ingegaan.
'Gaat het mevrouw?' vraag ik
'Ja, prima', zegt ze dan resoluut. 'Oude paspoort mee?'
Ik knik.
'Ja ik hoest wat af de hele dag. 'k Heb al wat onder de leden vanaf oktober, kom hier op het Gemeentehuis ook de hele dag in aanraking met types met van alles en nog wat he!'
Ik knik weer.
'Je moet ze de kost geven hoe ze hier met al hun bacteriën tegenover me durven te gaan zitten. Ik zeg wel eens: je kunt de stoelen wel ergonomisch maken maar zolang ik hier nog onder gebacteriëd word, is dit de gevaarlijkste baan ter wereld. Ik bedoel wat dacht je van ebola?'
'Ja, ebola is heel erg', zeg ik braaf.
'U mag hier even uw handtekening zetten.'
'Hier?' vraag ik voor de zekerheid. Ik teken altijd in het verkeerde vakje.
'Ja, graag. Nee dat is buiten de lijntjes. Pak wel weer een nieuw formulier. Tja, zo gaat het dus de hele dag.'
TRING TRING.
Ze draait zich resoluut van me af en roept schel naar een voor mij niet zichtbaar persoon achter een scherm: 'Is dat mijn telefoon?'
'Nee niet de jouwe Petra!' zegt een vrouwenstem
Ze draait zich weer naar mij: 'Ja kan m'n moeder zijn. Die belt de hele dag. Word er gek van, heeft de hele dag TIA's. Sneu voor dat mens hoor, bang natuurlijk. Kan ieder moment een keer gedaan zijn. Maarja, ik moet ook verder. Ik sta nu ook stil. En wat kun je er aan doen he? Je moet ook een keer loslaten.'
'Ja loslaten', zeg ik. En ik denk aan mijn exclusieve date die niet overgaat naar 2016.
'Maar je blijft je toch verantwoordelijk voelen he!' zegt ze nu weer.
'Nou soms moet je ook gewoon zeggen: weg ermee, jij levert me niets op, slappe ...' Ik realiseer me ineens weer dat ik op het gemeentehuis zit en dat we het niet over het loslaten van mijn exclusieve date hebben maar over de moeder van de gemeentehuis mevrouw.
'Ik bedoel eigenlijk ... moeilijk wel voor u, lijkt me, om een moeder los te laten die TIA's heeft. Misschien kunt u ook nog even wachten tot ze geen TIA's meer heeft ofzo?'
'Ja tuurlijk, en wie kan het allemaal regelen ondertussen? Ik. Want aan m'n broer heb ik ook niets. Die denkt Petra lost het wel weer op. Maar Petra is zelf ook grieperig, en dat kan niemand wat schelen. En als we nou een beetje vorst hadden, maar nee hoor, het moet opeens 15 graden zijn in december. Dan vraag je er toch om?'
'Hoe bedoelt u?' Ik heb niet direct het verband tussen TIA's en vorst te pakken. Maar dat ligt ongetwijfeld aan mij.
'Als er geen vorst is, gaan bacteriën niet dood. Zo blijft een mens eeuwig ziek. U weet dat het paspoort nu tien jaar geldig is? U mag uw pincode even intoetsen.'
Ze kijkt op haar computerscherm en dan weer naar mij: 'U bent gescheiden zie ik. Alleen vanavond tijdens de jaarwisseling?'
'Eh nee ik ben met vrienden, en met m'n kinderen.'
'Nou dan heeft u mazzel. Er zijn veel mensen alleen vanavond. Ook wel eens goed om bij stil te staan. Ophalen kan vanaf 8 januari en een ouder mee.'
Huh wat zegt ze? denk ik. 'Zegt u nou dat er een ouder mee moet?? Ik ben 41!'
'Haha als die überhaupt nog leven. Nee het oude mee. Oude paspoort.' De gemeentehuis mevrouw vindt het een goede grap.
'Oh ik dacht al. Maar mijn ouders leven nog wel hoor.'
'Maar voor hoe lang nog he? Voor hoe lang nog? Dat weet je nooit. Wie zegt dat ze niet nu wat overkomt, vandaag ineens, kan zo over zijn, als je hebt meegemaakt wat ik heb meegemaakt sta je er niet meer zo naïef in.'
'Eh nee' zeg ik, 'maar stel dat ze 8 januari nog leven dan hoeven ze dus niet mee in ieder geval. Oke. Nou eh ... fijne jaarwisseling dan toch maar.'
Terwijl ik wegloop hoor ik nog dat ze tegen het scherm zegt: 'zo, Gerda doe me even een slokje water, die vrouw van dat paspoort was zo zwaar op de hand.'
