Esmee is verslaafd aan Netflix en aan haar telefoon. En die combinatie maakt dat ze soms tegen beter weten in toch weer eens impulsieve beslissingen neemt. Zo ook laatst, toen een onverwachte Tinder-match haar van de bank wist te chatten …
Op avonden dat ik alleen ben en er geen kinderen boven in bed liggen (omdat die bij hun vader zijn) heb ik altijd nog mijn vriend Netflix. Serie na serie kijk ik, soms tot diep in de nacht. Maar er is een geduchte concurrent: mijn telefoon. Ook die heeft een onweerstaanbare aantrekkingskracht op me, ook tijdens het serie kijken, waardoor ik soms hele delen terug moet spoelen.
Ik wil een Harvey-look-a-like
Nadat ik van de schrik was bekomen van mijn eerste Tinderdate, werd mijn aandacht onlangs tijdens het kijken naar die heerlijke Harvey in Suits, toch weer getrokken door dat rode druppel-appje op mijn telefoon. Gewoon even loeren wie er nieuw zijn, welke bizarre foto’s ik nu weer tegenkom en oké, ook even kijken of ik nieuwe likes heb. Mogelijk is er eindelijk een Harvey-look-a-like voor me gevallen.
En daar stond ie hoor, Barry. Leuke kop (wel met zonnebril), 45plus, zelfde woonplaats, twee kinderen, leuke kleren aan en zo op de foto te beoordelen ook best leuke mensen om zich heen. En geen foto’s met vissen of wielrenfietsen. Vond ik ook een dikke plus. We hebben gelijk een match en hij is online. Ik zet Harvey op pauze en ga vol de chat in met Bar. Na een half uurtje gezellig chatten (hij is grappig!) stelt hij voor om in plaats van door te chatten gewoon even een drankje te drinken. Ik vraag: ‘Nu?’ en hij zegt: ‘NU!”.
Ik twijfel en app mijn vriendinnen in de ‘Helpdesk-app-groep’, waarin we vooral dates en mislukte app-conversaties met potentiele lovers delen. Mijn roep om hulp wordt gelijk beantwoord. Ja hoor, vinden ze, drankje mag, maar niet thuis, wel in de stad en hooguit een uurtje. En ik moet contact houden via de app. Dus Barry en ik, we gingen een wijntje drinken in de stad. En ondertussen hield de Helpdesk me in de gaten, wat ik een geruststellende gedachte vond.
Ik zie geen bungelende beentjes
Nadat ik tegen Barry had gezegd dat ik er over een half uur zou zijn, bedacht ik verschrikt dat ik al in mijn joggingbroek zat en mijn mascara er tijdens mijn Netflix halfuur had afgepeuterd. Als een razende stuif ik naar boven, trek wat leuks (?) aan en maakt me vooral heel erg op. Fris en fruitig en vol verwachting loop ik net iets te laat de kroeg in waar Barry al vol verwachting op een kruk zit. Zijn voeten raken de grond, dus klein is hij in ieder geval niet.
Niet zeuren, hij hééft tenminste haar!
Barry blijkt in het echt toch wel weer iets anders dan op de foto. En niet alleen omdat hij nu geen zonnebril op heeft. Zijn 45plus was een understatement, ik schat hem zeker 55 plus. Hij heeft ook geen bruin haar (meer), hij is zo grijs als een duif. Helemaal grijs, alle haren op zijn hoofd, dus niet dat mooie gemêleerde waar ik nog best gecharmeerd van kan zijn. Maar ach, hij heeft haar en dat is al een pre als je mannen van die leeftijd treft, zo leerde ik van de Helpdesk. Dus niet zeuren. Barry ziet me, springt verheugd op en geeft me drie ferme kussen. Ondertussen knijpt hij me keihard in mijn beide schouders/bovenarmen, als een soort kruising tussen een knuffel en een vriendschappelijke schouderklop.
‘Wát leuk, wat ontzettend spontaaaan dit, daar hou ik van!’ jubelt hij.
Oh mijn god. Hoor ik het goed? Ik moet hem iets laten zeggen om mijn bange vermoedens te ontkrachten, want volgens mij is dit een man met een héle záchte G. Maar ik hoef niets te vragen, want dan zegt hij: ‘ Wat ontzettend gezellig’.
Ja, daar is ie dan. De zachte G. Geen Guus-achtige G, die kan ik méér dan hebben, maar een G zoals de dames van K3 hem uitspraken vroeger. Een Vlaamse. Nu heb ik niets tegen Belgen, ook niet tegen Brabanders of Limburgers trouwens, maar een man met een zachte G … nee.
Hij heet ook nog eens geen Barry
Tijdens ons gesprekje valt me op hoeveel G’s er eigenlijk in onze taal zitten. Ik hoor niets anders dan die G, die hij als een zucht uitspreekt. Ik kan zijn verhaal niet eens volgen. En Barry blijkt in het echt geen Barry te heten trouwens, nee, hij heet ook nog eens Gerard…Please. Met de G dus.
We drinken ons drankje op want ik heb maar een uurtje (waar ik een half uur van maak op het moment dat hij het woord ‘grappig’ zegt). Gerard hoopt me snel wat langer te kunnen zien en stelt een ‘echte’ date voor. Ik aarzel en zeg: ‘Ik app je nog!’.
Geer vindt het allemaal ‘reuze gezellig en spontaan’. Hij zwaait me hartelijk uit.
Weer een illusie armer verlaat ik de stad, onderweg naar mijn bank en Netflix. Harvey zal me wel opvrolijken. Mijn telefoon zet ik uit.
