'Dit is Bliksem'. Ik staar naar de kleine wurm in de wieg en kan maar 1 ding denken: laat het alsjeblieft geen slome pier worden! Ik voel me altijd een beetje verantwoordelijk voor kinderen die een naam hebben met een bepaalde verwachting. Als ik een Vlinder ontmoet, is direct mijn grootste zorg dat ze geen lichtvoetig engeltje wordt met blonde krulletjes. Als een Marije of een Noor wat overgewicht heeft, is dat niet leuk maar een Vlinder met obese is echt geen gezicht.
Drie jaar geleden wisselden mijn kinderen van school. We wilden dat ze breder onderwijs kregen, niet alleen maar rekenen en taal maar ook aandacht voor muzikale vorming, drama, kunst etcetera. Op deze nieuwe school bleek werkelijke niemand een doorsnee naam te hebben.
'Het heet Blossem'
Na de eerste schooldag vertelde mijn zoontje (toen 7) dat er een meisje in zijn klas Giraffe heette. 'Ben jij nu zeker bang dat ze een hele korte nek heeft he mam?' Zoon is de enige die altijd graag naar m’n eindeloze monologen en hersenspinsels luistert en is hierdoor ook bekend met m’n dierennamen en natuurfenomeennamen-zorg. ‘En mam, in mijn klas zitten nog veel meer gave namen waar ik nog nooit van heb gehoord. Voor mij zit een jongen met ADHD en die heet Engel en naast mij zit iemand en die heet Blossem. Het is nog onbekend wat het is. Je ziet het niet aan de haren.’ ‘Nog onbekend wat het is??' vraag ik, ‘voor iedereen onbekend of voor voor jou nog onbekend? Weet de juf wel wat het is?' 'Ja duuuh' zegt zoon, 'tuurlijk weet de juf het. Anders weet ze toch niet in welke kleedkamer het moet met gym'. Ohja dat is inderdaad de belangrijkste reden om je geslacht te kennen.
'Hobbits voor de klas'
Inmiddels zijn we wel gewend aan de bijzondere namen op school maar destijds was het een behoorlijke overgang. 'Goedemorgen Vrødos!' zei ik dan opgeruimd en quasi oordeelloos tegen de nieuwe meester van oudste. En 'Goedemorgen Hashnu!' tegen de nieuwe juf van jongste. Ondertussen gedachten onderdrukkend over Hobbits en Gollumns en beelden van mensen in paarse gewaden in een ashram in India.
Ex in paniek
Ex baarde het wel een beetje zorgen, dat gekke creatieve gedoe op die nieuwe school. ‘Ze hoeven niet rond vuren te dansen en graancirkels te maaien?’ vroeg hij benauwd na de eerste schoolweek. Na een paar weken ging hij naar een ouderavond en kwam opgelucht thuis: ‘ze krijgen gewoon de tafels en het hoofd van de school schijnt Jos te heten. Gewoon lekker Jos.’ Hij plofte met een tevreden gezicht naast oudste dochter (toen 9) op de bank. Van een Jos hoef je geen graancirkels te vrezen, zag je hem denken.
‘Eh … pap,’ informeerde dochter voorzichtig, ‘jij weet wel dat Jos een vrouw is?’
