‘Mam, met mij,’ fluistert zoon (11) aan de andere kant van de telefoon. ‘Kun je praten?’
Hij klinkt alsof hij zojuist uit de DDR ontsnapt is.
‘Ja hoor, ik kan praten,’ antwoord ik, ‘maar waar ben jij en waarom fluister je?’
‘Gewoon thuis bij papa. Ik fluister omdat als ze horen dat ik met jou bel, dan komen ze weer ongevraagd mijn kamer binnenstormen en gaan ze er doorheen zitten schreeuwen. Je weet hoe ze zijn.’
Ik neem aan dat “ze” zijn zussen zijn van 8 en 13.
‘Oh oké, ik snap het. Maar gaat het verder wel goed met je?’
‘Eerlijk gezegd, helemaal niet goed.’ Zoon zucht. ‘Ik word he-le-maal gek van vrouwen.’
‘Van je zussen?’
‘Ja, ook. Maar vooral van die meiden op school. Je weet toch dat we zeventien meisjes in de klas hebben en maar vijf jongens?’
‘Ja, weet ik.’
‘Dat loopt nu totaal uit de hand. Ze rennen achter ons aan op het plein, sluiten ons in, vragen ons verkering. Het gaat de hele dag door.'
'Maar dat is toch juist een soort eer, als een meisje je verkering vraagt?'
'Nee, mam, DAT IS GEEN EER. Wij willen geen verkering, wij willen voetballen. Maar ze zijn veel groter dan wij en met meer dus nu hebben al drie van de jongens tegen hun wil verkering. Om van het gezeur af te zijn.'
'En jij?' Ik hoop maar voor hem dat hij nog niet in de handen is gevallen van deze agressieve lovergirls.
'Ik heb tot nu toe nog geluk gehad. Maar vandaag zijn ze echt te ver gegaan. Ik ben zo ongelooflijk pissig.'
'Vertel.'
‘Nou, je weet dat je in groep 8 altijd een eind musical hebt he? Nou hebben de juffen bedacht dat het een leuk idee is dat wij de GVR van Roald Dahl gaan doen. Ja, je hoort het goed. De GVR. Hoe leuk is dat? Nou dat zal ik je vertellen: dat is alleen voor kleuters leuk. Wij zijn groep 8 mam, ik bedoel, sorry maar dat is kapot schaamtelijk. Het is net alsof we Buurman en Buurman-de musical gaan doen.’
‘Hmmm ja.’ Meehummen lijkt mij nu even het beste, zoon zit zich bij iedere zin meer op te winden.
‘En wat denk je hoe de klas reageerde op dit juffennieuws?’
‘Boos? Jullie gaan in protest?’
‘Nee, dat zou je denken he, nee de meiden vonden het een fan-tas-tisch idee van de juffen. Het leek bijna wel alsof we de loterij hadden gewonnen. Alsof we al acht jaar dromen van het mogen opvoeren van de allerkinderachtigste musical van de eeuw.’
‘Oh, dat is wel zuur dan als jij het zo tien keer niks vindt. Wat zei papa ervan?’
‘Die zei “Zo zijn vrouwen, je moet ermee leren leven want ze zijn hier op aarde om ons leven tot een hel te maken.”
‘Dat zei papa?’
‘Ja. En het is misschien wel waar maar ik kan daar nu even helemaal niets mee. Want dit is serieus nog niet alles. Het wordt nog erger.’
Ik ga er maar even bij zitten.
‘Ten eerste heb ik het script gezien,’ gaat zoon dan verder, ‘en ze houden zich totaal, maar dan ook echt totaal NIET aan het boek. Ten tweede hebben de juffen tegen de klas gezegd dat er “ruimte is voor creativiteit en eigen ideeën”.
Zoon zet hierbij een hoog en hysterisch stemmetje op waarvan ik vermoed dat het aan een van de juffen toebehoort.
‘Maar dat is toch best leuk, dan kun je zelf dus dingen aandragen. Ik bedoel dan schrijf je er toch een soort Matrix achtige schietscene in voor de jongens ofzo?’
Een diepe zucht.
‘Weet je wat het is, mam? Het is een cruciale inschattingsfout van de juf om te denken dat 'eigen inbreng stimuleren', een geniale zet is in een klas vol met meisjes.’
Dat statement van zoon moet ik even op me laten inwerken.
‘Je moet tegen meisjes nooit zeggen dat ze met eigen ideeën mogen komen. Nooit. Meisjes zijn dol op dat soort dingen. Die gaan dan bij elkaar zitten en al hun achterlijke ideeën zitten delen. De uitkomst is dan een soort explosie van achterlijke ideeën.’
‘Ik heb op zich best vaak een brainstorm op mijn werk en mij is dat nog nooit zo opgevallen hoor, dat vrouwen altijd alleen maar met achterlijke ideeën komen,’ zeg ik voorzichtig.
‘En toch is het zo. En vandaag bewijst dat het waar is. De meisjes uit de klas waren door het dolle van het eigen-inbreng-idee van de juf en gingen in de pauze helemaal los. Ze hebben twee dingen bedacht die zoals te verwachten echt compleet achterlijk zijn. En de juf vond het natuurlijk weer allemaal prachtig en geweldig. We mochten er wel nog even over stemmen. En wat denk je? Zeventien meisjes voor, vijf jongens tegen. Hoe verrassend.’
‘Maar schat, zo erg kan het toch niet zijn. Wat maakt dat nou uit. En je weet nog niet eens je rol dus misschien valt het wel mee.’
‘In scene 1 moeten alle jongens in een spiderman pyjama op het podium in een bed liggen.’
‘Hmmm, oké, ik snap wel dat je dat een beetje gênant vindt.’
‘Dankje, je bent de eerste. De juf vond dat ik te mopperig deed en best wat enthousiaster kon doen over andermans ideeën. En omdat ze het zo streng zei, moest ik dus wel aardig en enthousiast reageren op het tweede idee.’
‘Dat zal vast niet zo erg zijn als dat met die pyjama toch?’ opper ik.
‘Nee hoor, totaal niet. Het is juist harstikke leuk bedacht dat de vijf reuzen in de slotscene van de GVR plotseling ophouden met vechten, bekertjes pakken, aan tafeltjes gaan zitten en spontaan de Cup Song inzetten.’
