‘Hoezo is het hier koud zo tyfus koud? Morgen hebben we so over de Vrede van Versailles. Hoe ga ik dat ooit leren zo?’
Dochter (14) staat in een soort Syberische outfit en een muts op voor de thermosstaat. ‘Aha! Dacht ik het niet, 14 graden. Dit is toch zo’n slimme thermosstaat? Nou lekker slim, m’n vingers zijn bijna bevroren. Ik moest net serieus al met links appen.’
‘Het vriest bij 0 graden, niet bij 14,’ bemoeit zoon (12) zich er ook mee. 'Maar het is wel serieus koud mam. Je hebt toch wel moneys betaald aan die energiegasten?’
Sinds zoon een aanmaning heeft gezien van de reiskostenverzekering, ziet hij het als zijn taak om mijn financiële situatie te controleren.
‘Ik kijk wel even op de ketel,’ zeg ik kordaat en loop naar de bijkeuken. Hij knippert en geeft een code. ‘Hij knippert,’ zeg ik. Ik weet niet tegen wie.
‘Bel papa,’ hoor ik dochter tegen zoon zeggen. ‘Dit wordt niks.’
‘Helemaal niemand belt iemand,’ zeg ik terwijl ik alle lades opentrek op zoek naar de handleiding. Dat ding is pas drie jaar oud, die kan toch niet kapot zijn? Aha, daar is ie. Even de bladzijde met storingscode’s opzoeken en ja hoor, daar staat onze code met daarachter: water bijvullen. Het angstige gevoel dat ik voor duizenden euro’s een nieuwe ketel moet aanschaffen, verandert in een triomfantelijk gevoel: ik ben een vrouw van de wereld en draai m’n hand niet om voor dit zogenaamde mannenklusje.
Eerst ontluchten. Tuurlijk. Wist ik heus wel.
Een half uur later zit zoon naast me met op zijn telefoon een YouTube filmpje over het bijvullen van een ketel. Ik heb inmiddels zeer vakkundig, al zeg ik het zelf, een slang aangesloten op de ketel en de kraan.
‘Oké, dus die vrouw in het filmpje zei: "daarna zet je het klepje open en de kraan?" Toch?’
Zoon knikt bevestigend.
Een golf stinkend water spuit over ons heen. Op het filmpje hoor je een vrouwenstem zeggen: ‘zorg dat de slang eerst ontlucht is voordat je de kraan openzet.’
Oudste dochter steekt haar hoofd om de hoek en bekijkt de situatie: de hele vloer staat onder water en wij zitten daarin. ‘Yo wat ruft het hier, wat zijn jullie nou weer aan het doen? Beter bel je papa.’
‘Ik bel helemaal niemand want dit gaat prima,’ snauw ik haar toe. Dan tegen zoon: ‘we doen het gewoon nog een keer.
‘Zeker?’ vraagt zoon voorzichtig terwijl hij zijn mobiel probeert droog te deppen met een handdoek uit de droger. ‘Absoluut,’ zeg ik. ’We moeten gewoon eerst even “ontluchten”.
Langzaam laat ik het water in de slang lopen en de waterdruk neemt toe. Net als zoon en ik elkaar tevreden aankijken, schiet de slang los en spuit het water deze keer tegen het plafond en in ons gezicht.
‘Draai dicht! Draai dicht!’ gil ik. Inmiddels staat er zeker 5 cm water in de bijkeuken en tot overmaat van ramp zie ik dat de stekkerdoos is gevallen en als een soort boot over het water drijft.
Het is nu ieder voor zich
Nog geen minuut later horen we een klap en gaan alle lichten beneden uit. Ik vloek binnensmonds terwijl oudste naar haar zusje roept: ‘zoek dekking en red jezelf, het is nu ieder voor zich’
‘Ik denk kortsluiting mam. Zal ik toch maar papa bellen?' zegt zoon met een bezorgd stemmetje.
‘Nee, ik zet de hoofdschakelaar wel even om,’ antwoord ik en loop naar de meterkast alsof ik dagelijks elektriciteitssystemen bij mensen aanleg. Hoofschakelaar, hoofdschakelaar, wacht, alle zwarte plastic stokjes staan omhoog behalve eentje. En hopla, omgezet.
Even later plof ik op de bank. ‘Nu heb ik weer geen Wifi,’ tiert dochter. ‘Hoe kan ik zo leven? Waarom zijn wij niet gewoon rijk en heb ik oneindig veel MB’s zodat ik niet op die pauper Wifi hoef?’ En weg is ze weer.
'Niet lullig bedoeld hoor maar ... '
Zoon kijkt hoofdschuddend voor zich uit. ‘Mam, mag ik wat zeggen? Niet lullig bedoeld maar jij bent best wel een klungel. Misschien moet je niet een rijke man zoeken maar een klusjesman.’
‘Ik kan het toch prima zelf?’ probeer ik nog. ‘Nou ja zonder “prima” dan misschien.’
‘Kijk,’ gaat zoon verder, ‘dan ga je op zo’n datingsite en dan zet je in je profiel: Ik zoek een man die kan ontluchten, kortsluiting kan oplossen en ketels kan bijvullen.’
‘Helemaal geen gek idee,’ zeg ik. ‘En voor het buitenzetten van de kliko. Moet ie verder nog iets kunnen vind jij?’
‘Nou voetballen zou handig zijn, en dat ie niet te veel praat. Want dat doe jij al. En hij moet gewoon in z'n eigen huis blijven wonen. En misschien is het ook wel handig als hij kookt. Ik bedoel echt lekker kookt.’ Zoon grinnikt om zijn eigen sneer.
‘Oké,’ vat ik samen, ‘dus een zwijgzame klusjesman die kan koken en wassen waar we verder geen last van hebben. Een soort slaaf eigenlijk.’
Zoon knikt.
‘Ik weet niet of er mannen zijn die dat een leuke relatie lijken: alleen maar klusjes doen voor hun vrouw en verder niets.
‘Papa vond het ook prima.’
....
