‘Hij is gewoon een meeloper en daar kan ik geen respect voor hebben!’ We zitten aan tafel en zoon (11) is aan het woord. ‘Ik bedoel, ga lekker je eigen keuzes maken ofzo. Thijmen zit echt iedereen te dissen in de klas alleen maar omdat hij denkt dat hij zo best friends kan worden met Sam. Hoe treurig is dat echt?’
‘Hij dist jou dus?’ legt oudste (12) even de vinger op de zere plek.
‘en dan heb je nog Milan, en die gaat dan mee zitten doen ’ moppert zoon onverstoorbaar door, ‘die doet altijd wat de groep wil.’
‘Groepsdruk’ stelt oudste vast.
‘Heb jij wel een iets gedaan door groepsdruk?’ vraag ik haar.
‘Nee tuurlijk niet’ antwoordt ze stellig, waarop ze vervolgt ‘ik beslis altijd zelf of ik iemand pest.’
‘Ik vind pesters sukkels’ zegt zoon, ‘en meelopers ook. En Thijmen helemaal.’
‘Dan word je toch lekker Ghandi?’ gooit zijn zus nog wat olie op het vuur. ‘Of Jezus ofzo’ Dan kijkt ze opeens naar mij en vraagt: ‘Wat was jij eigenlijk voor type vroeger? Qua pester versus gepest?’
‘Nou’, zeg ik, ‘ik was absoluut geen pester, vraag maar aan oma, ik was een onwijze allemansvriend, dikke matties met de meester, veel beste vriendinnen en …’
‘Ja we weten wel weer genoeg mam, bedankt’
Er was eens een echtpaar in de Vinex ...
‘Maar even serieus jongens’, sputter ik, ‘ik heb ook wel eens met groepsdruk te maken gehad hoor. Bijvoorbeeld….eh….nou toen jullie heel klein waren, toen woonden wij een paar jaar in een Vinex wijk. Iedereen in de straat had exact hetzelfde huis. En we hadden ook allemaal precies dezelfde tuin: een vierkant stukje grasveld.
Papa en ik kwamen uit Amsterdam en wij hadden nog nooit een tuin gehad en geen idee wat we ermee moesten doen. Maar de mensen die daar al langer woonden, wisten het precies. Die hadden mooie gifgroene gazonnetjes. Iedere zaterdag en zondag hoorde je vanaf een uur of negen het gezoem van de elektrische grasmaaiers en van het klepperen van de metalen deksels van de ondergrondse kliko’s.
Het begon allemaal op zo'n verrekte buurtborrel
Er waren veel buurtborrels in onze Vinex straat. Een vast onderwerp op deze borrels was het onderhoud van de tuin. Papa en ik hoorden dat aan maar we hadden niets met gras. Ons grasveld was bruin en dood. En toch gebeurde er iets. Ergens tussen de vierde en de tiende buurtborrel begon ik te vragen hoe dat dan precies werkte, dat bemesten, kalken en verticuteren. En de volgende dag reed ik naar het tuincentrum. Papa haalde via Markplaats een oude verticuteermachine op en maakte een voor-foto. Vanaf dat moment ging het helemaal mis.
Al naar een paar weken bloeide ons grasveld op en daarmee ons fanatisme. We werden steeds gekker en wilden het mooiste grasveld van de buurt. We keken trots naar onze voor en na-foto’s en vertelden iedereen die het maar horen wilde hoe vaak we wel niet moesten maaien. En veel maaien is goed he jongens, dat snappen jullie wel he, veel maaien betekent gezond gras!’
STILTE
‘Nou, dat was dus mijn voorbeeld. Zo zie je dus dat je onder invloed van je omgeving soort van, ja hoe zal ik het zeggen, een richting kunt kiezen die je niet voor mogelijk had gehouden. Dat iedereen toch ergens beïnvloedbaar is.’
STILTE
Zoon: ‘Ja… Okeeee ... Ik zoek even het haakje met mijn verhaal …’
Dochter: ‘Jeetje mam, wat een spannend verhaal. En echt een goed bruikbaar voorbeeld ook.’
Tegen haar broer: ‘Ze zijn nog veel gekker dan wij al dachten …’
