‘Mama, wie vind jij liever, papa of mij?’ Ik kijk even opzij naar zijn papa, die languit op de bank ligt met zijn Iphone en niet op of om kijkt. Grote broer bemoeit zich er even mee ‘Ja duhuh, ons natuurlijk. Papa heeft zijn eigen moeder, die hem dan weer de allerliefste vindt’. Logisch.
Iedereen neemt er genoegen mee, zelfs man verblikt of verbloost niet.
Kotsneigingen
Natuurlijk vind ik mijn kinderen de allerallerliefste. Toch weet ik niet heel zeker of dat voor iedereen zo logisch is. Een vriendin zei een keer, toen ze al twee kinderen had, dat als haar vent er niet meer zou zijn (dood dan he, niet dat ie weg zou lopen), het voor haar ook niet meer hoeft. Dat vond ik een weerzinwekkende mededeling van haar. Overdreven ook. Maar ik ben daar misschien wel wat afwijkend in. Ik vind het namelijk ook (stiekem) overdreven als een vriendin zegt dat ze die avond geen wijntjes met mij kan drinken omdat ze Quality Time met man heeft. Ik vind het zelfs irritant. Een andere vriendin zei pas geleden: ’Oh zo heerlijk, dan leggen we de kinderen vroeg op bed en gaan wij samen uitgebreid koken en eten, heerlijk met ons tweetjes.’ Het is echt onwijs kinderachtig, ik weet het, maar ik krijg er kots-neigingen van en zelfs zin om te zeggen: 'Stel je niet zo aan man, jullie zijn al honderd jaar samen!'
Een goed huwelijk en regelmatig sex....zij wel
Alsof je dan je best niet meer hoeft te doen. Alsof je dan niet meer gek op elkaar mag zijn, geen moeite meer voor elkaar mag doen. Het slaat echt nergens op dat ik agressief reageer wanneer vriendinnen openlijk lief over hun man praten. En het is waarschijnlijk ook de reden dat zij allemaal niet gescheiden zijn en ik daar jaarlijks serieus wél over na denk. Het is waarschijnlijk ook waarom hun mannen nog af en toe een bloemetje meenemen. Ze hebben gewoon een goed huwelijk, een goede relatie, waarschijnlijk ook best regelmatig seks. Ze doen namelijk hun best voor elkaar.
En ik niet.
Ik ben een slechte vrouw
Ik ben een lousy partner, die haar kinderen openlijk de liefde verklaart (dagelijks) en manlief gewoon vergeet te noemen. Ik ben een luie vriendin, die het liefst om half tien 's avonds haar bed in duikt met een wijntje en een boek (of een serie op Netflix) en die al slaapt als manlief boven komt. Ik ben een waardeloze partner die wel weekendjes weg plant met haar vriendinnen en gezin, maar die er niet aan denkt om met man alleen een weekendje weg te gaan. Jee, als ik het zo opsom mag ik blij zijn dat hij überhaupt nog thuis komt 's avonds….Ik kan dus concluderen dat ik mijn best niet doe, dat ik de kantjes er af loop op relationeel gebied en dat ik ook nog eens een belachelijke weerstand voel bij vriendinnen die wel gewoon hun relatie onderhouden. Ik denk dat ik een probleem heb.
De oplossing zit in asperges
Dus ik kijk nog eens opzij. Daar ligt de grote schat: twee kinderen springen op zijn buik en hij kietelt ze tot ze slap van het lachen zijn. Ik zeg: ‘Zullen we de jongens vanavond eens vroeg naar bed sturen en samen asperges eten als zij op bed liggen?’ Man kijkt me aan. Gezellig, zegt ie. ‘Goed idee’.
Het begin is er. Zo makkelijk is het dus.
