‘Ik vraag je een ding en dan kom jij hier nu aanlopen en heb je weer niets bij je!? Hoe moeilijk kan het zijn??’
Ik lig op het strand en m’n aandacht wordt getrokken door een Nederlands gezin met twee kinderen. Het eerste uur hebben ze niet veel gezegd. Op ‘Had jij nou de factor 30 mee?’ en ‘Hebben we nog genoeg stokbrood voor de lunch?’ na dan. Vader was even weg en komt nu met zoon in zijn kielzog teruglopen richting hun enorme parasol.
Hij krijgt op zijn kop
Moeder hangt verveeld met dochter op een luchtbed in de branding. Bij iedere golf wordt ze onflatteus op het strand gegooid waardoor haar badpak verschuift en we kunnen genieten van haar voluptueuze boezem en dijen. Ze heeft daarom man via zoon Thijmen de opdracht gegeven om de opblaasband uit het appartement op te halen. Maar hij heeft deze niet meegenomen. Gefaald heeft-ie. En dat zal hij weten ook.
Hij krijgt op z’n kop. Je ziet het aan zijn houding: hij heeft zijn armen hangend naast zijn lichaam en z’n hoofd wat lullig gebogen. Zij staat te tieren en met haar armen te zwaaien. ‘Hoezo heb je die band niet meegenomen, had Thijmen dat niet gezegd??’ ‘Jawel maar we moesten even langs de winkel voor water dus ik dacht ik haal die band later …’
‘Ja je hebt altijd je verhaaltje klaar, maar het is altijd hetzelfde liedje. Ik bedoel, hoe moeilijk kan het zijn verdomme? Lisanne en ik zitten al tien minuten op die opblaasband te wachten!! Zak!’
Ze draait zich resoluut om en marcheert met stevige tred de zee in. Haar billen golfen in een heel eigen ritme, los van haar tred. Hij heft z'n handen een klein stukje op en laat ze weer vallen langs z’n lichaam. En dan doet ie nog een volkomen zinloze ‘ja maar’ richting haar rug.
'Ik zou je matchen op Tinder!'
Hij laat het allemaal over zich heen komen. Staat daar maar een beetje lullig in de branding. Met zoon Thijmen naast zich. Beiden met Gaastra polo en geruite Gaastra korte broek en Adidas slippers. Als je in gedachten al die merkkleding uittrekt, wat ik bereid ben te doen, houd je nog best iets leuks over. Hij ziet er tien jaar jonger uit dan zij. Een leuke kop heeft-ie, met bruine ogen en een beetje slag. ‘Ik zou je matchen op Tinder hoor!’ wil ik naar hem roepen en ‘Zeg iets terug tegen dat kreng, sta daar niet zo te staan!’
Wanneer zou die besloten hebben dat hij zich structureel door haar laat vernederen? Ooit was hij vast ergens in een stad of dorp een stoere bink. Ooit moet ze hem bewonderd hebben en trots op hem zijn geweest als haar vent. Zou het er geleidelijk ingeslopen zijn? Toen ze kinderen kregen? Waarom zegt-ie niet gewoon dat ze haar grote bek eens moet houden? Ik zou hem een staande ovatie geven. En ‘you go Gaastratje!!’ naar hem roepen.
Geen seks voor de vader van Thijmen
Maar hij doet het niet. Hij zit met al z’n kleren aan op de handdoek onder de parasol als zij even later stampend de zee uit komt. ‘Wandelende teleurstelling!!’ zie je d’r denken. ‘Was het maar weer goed..’ zie je hem denken.
‘Lieverd’, probeert ie dan weer, ‘ik snap niet waarom je nou zo boos bent? Ik kan toch die opblaasband nu ophalen?’ ‘Nu zijn alle golven weg’, sneert ze terug. En daar is het dan mee afgedaan. Seks zal-ie wel niet meer krijgen de rest van de vakantie.
Op een dag zal hij huppelen van geluk
En ik denk: ze heeft geen idee hoeveel trappelende dertigers op haar verloren man staan te wachten. Ze vindt hem volkomen vanzelfsprekend, een blok aan haar been. Hij vindt zichzelf ook volkomen vanzelfsprekend. Je kunt bijna voorspellen wat er gaat gebeuren: op een dag komt er iemand voorbij, een secretaresse, de buurvrouw of misschien zelfs haar beste vriendin en die waardeert wat zij nu niet doet. En hij zal opbloeien. Huppelen van geluk. En zij zal bevestigd worden in wat ze al die tijd al wist: ‘die (ex) man van mij is een zak en geen knip voor de neus waard. Al die jaren hebben we lief en leed gedeeld en nu stank voor dank.’
En ze zal oprecht geloven wat ze zegt.
