Opvoed-opleving
Na het 10 minuten gesprek op school zat ik vol goede voornemens. Zoon gooide er met de pet naar. En daar moest wat aan gebeuren. In onze jaarlijkse opvoedcyclus klopte de timing precies. M'n laatste opleving was inmiddels zo'n half jaar geleden. De kalenders uit die periode, de: ik-klaag-niet-over-dyslexie-bijles & de: ik-schiet-uit-mezelf-op-in-de-ochtend, waren de laatste maanden al niet meer bijgehouden. En dus was het tijd. Tijd om de regels weer eens wat aan te scherpen. En zeker niet alleen voor zoon. Ook jongste dochter kon wel wat hernieuwde opvoedenergie gebruiken.
Bij de eerste waren we nog streng
Bij de oudste waren we in de beginjaren behoorlijk streng en consequent. Zij stond regelmatig op de gang om na te denken over haar peuterzonden. Tja: je mag niet met je handen eten, voor de tv gaan staan of met speelgoed gooien.
De middelste bracht ook uren buiten de kamer door om af te koelen. We waren weliswaar al een stuk makkelijker en inconsequenter dan bij de eerste, maar middelste is een jongen. En jongens bijten en slaan. En dus moesten we toch opvoedkundig aan de bak.
Nu bij de derde is de hele ‘naughty chair’ in geen velden of wegen meer te bekennen. Als kleuter brutaal is, ergens mee gooit, of begint te huilen om niets, lachen we allemaal: “Schattig he, zo’n kleintje”. Het lievelingetje heeft een mooi leven. Het is een makkelijk, grappig en vrolijk kind. Alleen ietwat koppig. En gewend haar zin te krijgen, maar daar groeit ze vanzelf overheen.
Vanaf haar tweede kruipt ze bij ons in bed
De afgelopen jaren hebben we over haar slaapplek een behoorlijke strijd geleverd. En verloren. Al sinds haar tweede kruipt ze middenin de nacht bij ons in bed. Nu hebben wij nooit de energie gehad om dit te doorbreken. Vooral omdat we er weinig last van hebben. Op een knuffel in je gezicht, en af en toe een blauwe plek door een been in je zij, na, is het prima te doen.
Wel moet ze inslapen in haar eigen bed. Behalve dan bij uitzonderingen zoals ziekte. Ze is heel vaak ziek als ze naar bed moet.
Zou de diva zover gaan?
Gisteren moest dochter, gezien mijn voornemens, ‘no mather what’ in haar eigen bed. En dat trok de diva niet. Van huilen, tot knuffels smijten, ze haalde van alles uit de kast. Ik bleef volhouden. Tot ze riep: “Mam, je moet nu komen, ik heb per ongeluk in bed geplast”.
Even zat ik in dubio: expres plassen? Zou ze zover gaan? Toen ik zei dat ze maar even naar de wc moest gaan, zei ze triomfantelijk: “dan pak ik m’n knuffels vast”. En dus deed ik wat ik moest doen: ik legde een handdoek over de plasplek en zei: “schuif maar gewoon naar de zijkant, dan heb je nergens last van”. Onderweg naar beneden knaagde het toch aan me. Dit staaltje ranzig moederschap: wie laat haar dochter nu in de plas liggen?
Vanochtend lag de diva bij ons in bed. "Zo" zei ik: “dat was een tegenvaller he? Dat je gisteravond toch in je eigen bed moest slapen”. Ze keek me bedachtzaam aan: “Mam, als je in je bed poept, dan kan je er geen handdoek over leggen toch? Dat wordt veel te vies. Dan móet je dus wel bij jullie in bed”
