'Gadverdamme mama, iiiieuw, wat heb jij nou in je haar hangen?' Dochter kijkt me met een viezige blik aan. Ik voel aan mijn haar en trek er een sliert spaghetti uit met wat spinazie en tomaatrestjes er aan vast. Dochter staat me aan te kijken alsof ik zojuist de hele kamer heb besmeurd. 'Eh, ja, het zit zo…' begin ik. Maar dochter doet een Beyonce: ze steekt haar arm naar me uit, strekt daarbij haar handje en kijkt tegelijkertijd dramatisch de andere kant op. Waar haar zus bij dit universele meisjesgebaar een paar jaar geleden nog Talk to the hand riep, zegt dit exemplaar slechts: 'Oh please mam, ik wil het niet weten.' Verongelijkt dat ze mijn verhaal niet wil aanhoren, sneer ik: 'Wees blij dat jij zelf de kliko niet in hoeft, dat je moeder dat allemaal voor je doet!' Ik krijg geen reactie.
We hebben dus een vierde kliko gekregen in onze buurt. Deze nieuwe, met vrolijk oranje deksel, is voor PMD afval. We hadden al een groene (oke, dat is nog wel makkelijk te raden), een met een blauw deksel (papier), een grijze te kleine voor al het restafval en nu dus deze voor alle verpakkingen, plasticjes etc. Heel ingewikkeld allemaal, maar gelukkig heb ik een app gevonden die me vertelt wat in welke bak moet. Gisteravond hoorde ik de buurvrouw de bak naar de straat rijden. Ik lag voor pampus te netflixen, maar zat onmiddellijk rechtop: morgenochtend zou het de eerste keer zijn dat de oranje bak geleegd werd en oh, wat had ik mijn best gedaan met afval scheiden. Misschien kwamen er wel extra controles, maar ik vreesde niet want ik had met die handige app alles prima voor elkaar in die bak.
Omkieperen die handel
Onderweg naar buiten haalde ik uit de keuken nog even de (overvolle) bak met GFT afval, kon ik die gelijk leeggooien in de groene bak. Buiten was het pikdonker. Ik opende de bak, gooide de hele zak GFT op de kop er in (want zak mag er niet bij in, dus omkieperen die handel), sloot het deksel en zag dat ik de oranje bak had gebruikt. Ja, die nieuwe dus. Waar alleen maar droge verpakkingen in mogen. En nu lag daar dus van twee dagen GFT afval bij in. Besluiteloos stond ik als een schaap naar al die bakken te kijken. Wat nu.
In badjas en op sokken trok ik de oranje bak (met daarin dus een ietsiepietsie GFT…) toch maar naar de straat. En de volgende ochtend, toen alle buren hun bakken alweer terugreden, leeg en wel, stond mijn oranje bak nog vol te stinken aan de straat. Met een knalrode sticker er op. Een rode kaart en erger, voor straf dus ook een volle bak.
‘Uw bak is niet geleegd omdat er restafval in zat’ stond er op de sticker. Ja maar, ja maar, wilde ik zeggen. Maar weer luisterde er niemand.
Op de kop in de bak
Het einde van dit avontuur van een moeder laat zich raden. Gewapend met een schep en vier vuilniszakken heb ik de oranje kliko uitgeschept, waarbij ik op mijn kop in de bak moest hangen, daarna heb ik ‘m schoongespoeld want al dat GFT zat natuurlijk tot in de onderste hoekjes (overigens best lastig, zo’n bak is mega). Maar toen was ik er nog niet, want vervolgens moest ik alle zakken naar het grofvuil brengen. Mijn ochtend was dus zo voorbij.
De spaghettisliert uit mijn haar gooide ik uit dwarsigheid niet in de groenbak maar in de papierbak. Ik had toch al een rode kaart.
