Door: Caro (44)
'Wat doe je??'
Zoon (13) zit achterop m'n scooter en heeft zijn handen op mijn schouders gelegd, daarbij leunt hij zo ver mogelijk achterover. De hele positie oogt wat onnatuurlijk.
‘Hoe bedoel je?’ vraagt hij met een onschuldig stemmetje.
'Wat houd je raar vast, wat is dit voor gekke polonaise? Straks val je er nog af. Waarom doe je je armen niet gewoon rond mijn middel? Gewoon zoals je altijd doet?'
Een kind achterop de scooter is een van m’n favoriete rituelen. Dat ze zo lekker tegen je aan gaan zitten: armpjes om je buik, hoofd tegen je rug. Zowel jongste (10) als oudste (15) doen dat nog. Jongste omdat ze extreem van knuffelen houdt, oudste omdat ze stiekem van knuffelen houdt en op de scooter kan doen alsof het voor de veiligheid nou eenmaal nodig is.
Als we bij het huis van de gitaarleraar aankomen, geef ik het gebruikelijke commando: “kus!”
‘Mam, het is maar een half uur he! Je ziet me zo weer. Kussen is 's ochtends voor school en 's avonds bij het slapen.’
Oh, zeg ik bedremmeld, en haal m’n mond uit tuitstand.
De dag die je wist dat zou komen: puber in the house!
‘s Avonds ploft hij naast me op de bank.
‘Heb jij iets aan mij gemerkt de laatste tijd?’ informeert hij schijnbaar achteloos.
Nou, je bent langer geworden, begin ik, en je zit in groep 8 nu en …
‘Nee wat anders.’
Ik heb geen idee. Komt er een nieuwe kies door?
‘Ik denk dat ik er in zit.’
Waarin?
‘De puberteit.'
Ohja? Oke, dat had ik even gemist. Bij dochter was dat niet te missen, die zit er al vanaf haar 7e zo ongeveer in, maar zoon!? Mijn redelijke kind? Totaal gemist dit. Hoewel ... het scooter incident... het nieuwe niet-kussen-bij-gitaarles-beleid... Misschien wilde ik het wel stiekem niet zien.
‘Echt mam, ik merk het gewoon.’
‘Waar merk je dat dan aan?’
‘Misschien niet zo leuk voor jou om te horen maar ik merk dat ik me soms kapot aan je erger.’
Zo. “Kapot” zelfs.
‘Ja.’
Wanneer dan precies? Als ik “kus!” doe bij het afscheid?
‘Ook. Maar ook als je een verhaal vertelt met van die zwaaiende armen, als je lacht, als je eet, als je slikt, als je loopt en als je belt.’
Alleen als ik slaap niet dus in feite.
‘Dan ook, want dan slik je met geluid.’
En heb je dit al lang?
‘Nee twee dagen ongeveer. Daarom twijfel ik ook een beetje. Ik heb gegoogeld en het zou “vroege puberteit” kunnen zijn, dat kan je hebben vanaf je 10e, maar het zou ook kunnen dat ik gewoon moe ben omdat ik nu in groep acht zit en veel huiswerk heb.’
Oh, zeg ik opgelucht, dus het zou ook nog vals alarm kunnen zijn?
‘Ja kan,’ zegt zoon, ‘laten we nog een week wachten en dan beslissen.’
Wat gaan we dan precies beslissen?
‘Djiezus mama, of ik puber ben natuurlijk. Als dat zo is dan weten we dat ik binnenkort super onredelijk word en brutaal. En dat ik niets meer opruim. Dan kan jij je daar vast op voorbereiden.’
Ik vind dat je anders nog best redelijk klinkt voor iemand die kennelijk op het punt staat om een onredelijke puber te worden.
‘Het gaat niet in een keer mam, lees maar op Wikipedia, het gaat geleidelijk.’
Dat scheelt weer. Houd je me op de hoogte?
‘Doe ik mam, en misschien valt het mee. Dan kan jij over een paar dagen weer zonder problemen raar slikken.’
