Het is 6.20 uur. In een ver verleden rolde ik rond deze tijd de kroeg uit na Koninginnenacht. Inmiddels heet het Koningsdag en zit ik te bibberen op een stuk landbouw plastic met barbies, puzzels en hobbelpaarden om me heen. Terwijl ik koffie drink uit een thermoskan leg ik K3 jurkjes vol vlekken recht en verleg wat Playmobil poppetjes zonder haren. Zo, mama is geïnstalleerd …
De voorpret voor het hele vrijmarkt gebeuren begint al ruim van te voren: 'Wat kan er allemaal verkocht worden, wie beheert de kassa, hoeveel zullen we wel niet verdienen en wat gaan we daar allemaal mee doen?' Zomaar wat relevante onderwerpen die de afgelopen weken de revue passeerden. En laten we de ruzies ook niet vergeten: ‘We gaan echt niet jouw zooi verkopen hoor!’ ‘Nee ik mag de kassa doen, mam, maaaaam, hij zegt dat ik niet met geld mag omdat ik 6 ben, dat is toch niet waar? Zie je wel stommerd!’ ‘Mam het is toch niet met delen? Zij zegt dat we moeten delen maar ik verkoop zeker weten veel meer speelgoed!!!’
Ik weet precies hoe de dag zal verlopen, zo gaat het namelijk ieder jaar:
6.00 uur: We arriveren op beoogde plek. Auto wordt uitgeladen. Jongste dochter (6) klemt zichzelf onder luid geweeklaag vast aan iedere knuffel die wordt uitgeladen: ‘Nee niet Furbie, nee niet deze knuffel, dit is m’n lieveling, daar slaap ik mee!!! Nee deze moet terug naar huis!’ En na wat discussies, ligt de helft van de knuffels al weer in de achterbak.
7.00 uur: Kinderen zijn weg om ‘even rond te kijken’. Voor de zekerheid hebben ze wel allemaal eerst een greep uit de kassa gedaan. Puur voor de zekerheid uiteraard. Na een half uur komen oudste twee terug met half kapotte skateboards en incomplete spellen. Voor de hoofdprijs ook nog. En jongste met drie nieuwe knuffels. Bij voorkeur roze en met plastic ogen.
8.00 uur: De klantenstroom komt op gang. Hoe vroeger op de dag, hoe kritischer het publiek: ‘Hoeveel kosten deze gloednieuwe, slechts twee keer gedragen voetbalschoenen? 2 euro? Ik geef er maximaal 50 cent voor.’ Zoon, die veel te beleefd en pragmatisch is tegen dit soort krenterige ‘ik ga altijd voor dag en dauw naar rommelmarkten om koopjes te scoren’ types en zegt dan direct: ‘Prima! Wilt u ze in een tasje?’
9.00 uur: Een aantal klanten, wederom de koopjesjagers, wacht tot ik ergens sta te kletsen en koopt alsnog wat ze wilden maar dan voor bodemprijzen. Vorig jaar wilde een meneer mijn neongele Nike gympen. Voor zichzelf. Ja we bleken dezelfde maat te hebben. Ze waren maximaal vijf keer gedragen en toch wilde hij er maar een euro voor betalen. Dat ging me te ver. En ik probeerde hem tevergeefs duidelijk te maken dat het toch eigenlijk wel echt meer vrouwen gympen waren. Zowel qua pasvorm als qua opdruk. Toen ik even weg was, heeft hij ze snel gekocht. Voor 50 cent. Met ‘women at the top’ in zwarte letters op de zijkant gedrukt.
10.00 uur: Het begint gezellig te worden, de gezellige, luie, uitslaap-mensen komen nu. Verkoop via hun kinderen werkt het best. Die jengelen net zo lang tot ze iets mogen kopen. In de helft van de gevallen krijgen ze hun zin. Herkenbaar.
11.00 uur: M’n winkelpersoneel is in geen velden of wegen meer te bekennen. Ik zit alleen te verkopen. Oh wacht, ze zijn er toch: ze tellen ‘hun geld’. Midden op straat bij voorkeur al zwaaiend met bankbiljetten.
12.00 uur: ‘Kunnen we gaan mam?’ Ik begin het net wat warmer en gezelliger te krijgen, want ik zie de ene bekende na de andere. De kinderen hebben met al hun bekenden gespeeld en hebben het wel gehad.
13.00 uur: Oke oke we gaan. We maken een ‘rechtstreeks naar de kliko tas’ en een ‘leuk voor de tweedehandswinkel’ tas. Nouja “we”... “We” telt voor de zoveelste keer hoeveel “we” hebben omgezet.
15.00 uur: Alles ligt in auto, tijd voor een terras en wijn. Met de andere afgedraaide ouders. Die ook beter hun kinderen gisteravond twee tientjes hadden kunnen geven, daardoor uit hadden kunnen slapen en daarna naar de stort hadden kunnen rijden. Maar we hebben het allemaal niet gedaan, en we gaan het ook volgend jaar niet doen. Want het is traditie, die vrijmarkt. En het is leuk. Dat hebben we zo afgesproken.
Vanavond voor het slapengaan vroeg ik jongste dochter of ze haar ‘geredde knuffels’ even wilde opruimen. ‘Nee want ik heb er niet mee gespeeld. Ik speel er eigenlijk sowieso nooit meer mee. Die mogen wel in de tas voor Koningsdag voor volgend jaar’.
Grrrrrr.
