In principe ben ik niet bijgelovig. In principe. Ik bedoel, ik zou nooit vrijwillig onder een ladder doorlopen en ik vind dat je dingen wel op ongelakt hout moet afkloppen maar dat zijn meer basale dingetjes. Puur voor de zekerheid. Met zo’n dag als vrijdag de 13e heb ik dan ook niet zo veel. Dat is meer iets voor echt bijgelovige mensen. Of goedgelovig, hoe je het ook maar noemen wilt.
Een nuchtere paragnost
Omdat ik dus zo down to earth ben, heb ik ook een hele nuchtere paragnoste gekozen. Eerst had ik een hele zweverige die steeds over mijn vorige levens begon en waar ik allemaal vandaan was geïncarneerd en wat mijn ziel daar van wilde leren. Kijk dat vind ik niet relaxed, zo’n vorig leven vol met missers die ik nu zou moeten goedmaken. Ik vind dit leven al ingewikkeld genoeg.
Mama gaat even naar Zwarte Magica
Een paar weken geleden voelde ik dat het weer eens tijd was voor een spirituele APK controle. Ik ga 1 x per half jaar naar een paragnoste want anders wordt het te duur. Zo’n glazenbol sessie gaat tegenwoordig namelijk tegen interim tarieven. Mijn favoriete spirituele monteur kon alleen in het weekend dat de kinderen bij mij waren dus gingen we gezellig met z’n allen. Onderweg realiseerde ik me dat er niet echt een wachtkamer bij de spirituele behandelkamer aanwezig was dus ik legde de kinderen vast uit dat zij “straks even een uurtje in de auto moesten wachten”. Voor de zekerheid kocht ik wat stripboekjes en snoep en vertelde de kinderen ondertussen dat ik naar een soort Zwarte Magica uit de Donald Duck ging.
Een uur zonder wifi
In de verte doemde een wit huisje op tussen de akkers. Mijn paragnoste woont heel pittoresk in the middle of nowhere. En heel riant. Dat ook. Terwijl ik het weiland naast haar praktijk op reed dat dienst doet als parkeerplaats, keek jongste dochter (7) ineens bezorgd om zich heen. ‘Mam hier is geen wc!’
‘Nee,’ zei ik, ‘maar je bent thuis toch net nog geweest?’
‘Ik hoef nu ook niet, maar als jij zo bij de heks bent, en ik moet, mag ik dan aanbellen?’
‘Nou eh…nee dat vind ik geen goed idee want die mevrouw moet heel diep nadenken en dat stoort, maar als je echt moet kan je misschien wel even achter de auto plassen?’
‘Wat denk je dat de politie hier van vindt?’ oudste (12) zat al een tijdje argwanend om zich heen te kijken naar de weilanden, 'dat jij je kinderen hier zo achterlaat en zelf naar een heks gaat? Ik bedoel hoe falend is dit? Er is niet eens Wifi.’
De deur van het witte gebouwtje ging open en mijn paragnoste zwaaide uitnodigend naar me.
‘Nou jongens, denk je dat het goed gaat zo?’
‘Ja hoor!’ zeiden jongste twee in koor met hun mond vol gummiebeertjes.
Het jaar van de liefde
Binnen rook het lekker naar wierook. Ik mocht direct een Tarotkaart trekken die ze ging uitleggen. 'Goed nieuws: het wordt het jaar van de liefde! Maar....,’ zei ze om m'n enthousiasme direct wat te temperen, 'niet het jaar van DE liefde.'
'Huh?!' deed ik met m'n gezicht naar haar. Medium en ik zijn inmiddels dusdanig vertrouwd dat ik dit soort primaire klanken kan uitstoten en mezelf niet altijd perse meer in volzinnen hoef uit te drukken.
‘Kijk’, legde ze uit, ‘in 2015 was je teveel gericht op puppyprojecten en had je klampingsdrift.’ Ik laat deze twee zojuist verworven aandoeningen even op mezelf inwerken.
‘maar in 2016 hoeft het allemaal niet zo perse van jezelf, je hebt geen leegte te vullen. Dat gaat liefde aantrekken en die laat jij je allemaal welgevallen zonder dat je er echt voor gaat.’
Dat klonk goed. Vooral dat stuk van dat welgevallen. Na het thema liefde volgde 'werk' (geen miljonair in 2016, helaas) en 'gezondheid'. Die laatste bleek ook heel lekker te gaan, alleen m’n hormonen moet ik in de gaten houden. Ik vraag me wel af hoe je die precies in de gaten houdt maar dat is van latere zorg.
Ontsnapte kinderen
‘Ik zie ook iemand die heel dicht bij je heeft gestaan, die wil contact met je maken, een oudere man…’ m’n paragnoste sloot hierbij haar ogen, fronste en wiegde haar hoofd heen en weer onderwijl wat aardse klanken uitstotend.
Achter haar zag ik twee kinderhoofdjes op en neer springen en om beurten voor het raam verschijnen. 'Fuck! ze zijn toch uit de auto gegaan', dacht ik. 'Straks rennen ze tussen de boerderijen door!'
‘Eh…ik vrees dat ik even naar de auto moet,’ verstoorde ik de seance, ’er zijn wat kinderen ontsnapt.’
Ik ging naar buiten en trof de jongste twee al springend aan. ‘Mam we moeten super nodig en toen wilde we naast de auto plassen maar er is daar iemand op een tractor en er liggen alleen Glassexdoekjes in de auto en ik dacht dat dat misschien ging prikken en …’ Jongste trekt er een angstig gezicht bij. 'En zij zegt,' ze wijst naar haar zus die met een smerig lachje tegen de auto leunt, ‘dat heksen het altijd weten als je in hun tuin plast en dat ze je dan veranderen in een hobbit. Dus toen ging ik aanbellen om te plassen maar de bel deed het niet en toen gingen we je zoeken en voor het raam springen en ik dacht dat je misschien boos zou worden of dat die gemene heks misschien...’ Achter me staat het medium.
2016 wordt in ieder geval niet het jaar van de ideale opvoeding...
