Jongste dochter is aan het wisselen. Elke dag moeten we voelen welke tand nu weer los zit. Een appel eten gaat niet meer. Ze heeft echt zo’n fietsenrekje. Ik smelt van dat tandenloze bekkie.
Tanden door het huis
Ik weet alleen nooit zo goed wat ik met die tanden moet doen. Voor de oudste twee had ik destijds zo’n tandendoosje. Daar bewaarden we de melktandjes in. Alleen niet echt consequent. Ik heb ook geen flauw idee waar die doosjes zijn gebleven. Er zwerven dus zeer waarschijnlijk tientallen melktanden door ons huis.
Tandenfee
Jongste dochter vindt het niet erg dat haar tanden verdwijnen. Zij houdt van sprookjes en gelooft in de tandenfee. Iedere tand die eruit is legt ze onder haar kussen, in de hoop op een muntje of iets anders leuks.
Gistermiddag hoorde ik haar praten met een vriendinnetje. “Nou, dus toen legde ik m’n tand lag onder mijn kussen en ging ik slapen. En toen ik wakker werd wilde ik direct kijken. En weet je wat er lag? .... Nog steeds een tand. De tandenfee was mij vergeten”. Ze kijkt heel sip.
Weet jij wel wie de tandenfee is
Oeps. Oh wat stom van me. Ik heb er inderdaad niet aan gedacht, realiseer ik me. Vriendinnetje reageert: “Weet je wel wie de tandenfee is?” “Nee,” dochter kijkt nieuwsgierig. “Wie dan?” “Mijn moeder”, zegt haar vriendinnetje. “En jouw moeder is er ook eentje”.
Echt waar mama?
Dochter rent direct naar me toe. “Is dat echt waar mama? Ben jij een tandenfee?” Ehh. Ik sta even met m’n mond vol tanden. “Ehh, ja”. Ik besluit toch maar op te biechten. Ze is al zes. “Het klopt schat. Ik ben je tandenfee”. Dochter kijkt me met grote ogen aan. Ze reageert niet zoals ik verwacht. Ik dacht dat ze misschien teleurgesteld zou zijn door deze leugen of dat ze boos zou zijn, vanwege de vergeten tand. Niets van dit alles. Het nieuws dat ik haar tandenfee ben, is het mooiste nieuws in jaren. Ze is er helemaal ondersteboven van.
De grote onthulling
’s Avonds in bed wil ze er alles over weten. “Dus jij bent een echte fee. Daarom weet je natuurlijk ook zoveel over tanden. En dat je moet poetsen enzo. Hoe gaat dat dan mama? Heb je ook vleugels? En weet de tandarts wel dat jij een tandenfee bent”. “Ja hoor”, leg ik uit, “alle grote mensen en grote kinderen weten dat”. “Denk je dat ik later ook tandenfee kan worden?” Stralend kijkt ze me aan. Ik krijg langzaam door dat de grote onthulling niet helemaal gelukt is.
Ik weet een geheim
De volgende ochtend als ze wakker wordt, ligt er een muntje onder haar kussen. Dolblij rent ze naar beneden. “Mam, mag ik het broer en zus vertellen?” Ik knik. “Ik weet een geheim”, zegt ze trots: “mama is een tandenfee. En ik heb vannacht een muntje gekregen. Maar ik weet niet zeker of mama dat gedaan heeft. Want de moeder van mijn vriendinnetje is ook tandenfee en misschien had die dienst vannacht”.
