‘Als jij nou een beetje speltmeel met agavesiroop mengt, dan stamp ik vast de haver.’ Dochter (13) is bezig met havermoutkoekjes voor de Familiebrunch met Pasen en ik ben assistent. De keuken ziet er inmiddels uit alsof Kim Yong-Un zijn testraket vanaf ons aanrecht heeft gelanceerd. Overal waar ik kijk liggen hompen deeg, eierschalen, meel, zaden, honing, lepels, maatbekers, gardes en mixers.
Vroeger, als ik ging bakken, maakte ik altijd cake of caramel snoep. In het eerste geval gooide je 200 gram suiker, zelfrijzend bakmeel en boter bij elkaar en drie of vier eieren. Dat deed je vervolgens in een ingevet cakeblik en dan moest het alleen nog 60 minuten in de oven. Het maken van caramel was eigenlijk nog eenvoudiger. Je gooide wat boter en suiker in een pan. Warmde dat al roerend op en zodra het drapje lichtbruin was, gooide je het op een bord. Even een half uur wachten tot het hard was en hakken maar. Dat bakblik of bord waste je daarna keurig af en zette je in het druiprek. Klaar was kees.
Druiprek??
‘Druiprek?’ zegt zoon (11) die net de keuken binnenwandelt. ‘Dat klinkt echt ziek smerig.’ Dochter kijkt me ook ongelovig aan maar dat heeft niets met druipende rekken te maken. ‘Boter en witte suiker?’ Voor haar als Rens Kroes fanaat, is het niet voor te stellen dat er een tijd was dat je dit vreselijke vergif gewoon als ingrediënt gebruikte in je baksels.
‘En zetten jullie dan ook je foodies op Insta?’ wil ze weten.
‘Je had toen nog geen internet he!’ leg ik nog maar weer eens uit. 'Maar je kon er op zich een foto van maken met de camera van je ouders. Dan moest je daarna wel de rest van het rolletje ook volschieten, naar een fotowinkel fietsen en het rolletje inleveren. En dan had je theoretisch een week later de foto aan je vriendinnen kunnen laten zien. Stel dat ie gelukt was. Anders moest het even opnieuw.’ Ze vindt het fascinerend. Als ik had gezegd dat we eerst naar de haven moesten om het meel van het VOC schip te laden, was ze minder onder de indruk geweest.
Dadelpuree tegen het plafond
Inmiddels zijn we bij de bereiding van de Paas-vegan-cheesecake aanbeland en moet ik citroenen en avocado's fijnknijpen boven een maatbeker terwijl dochter cashewnoten crusht met een deegroller. ‘Wordt dit nou de bodem of de “cheese”?’ informeer ik voorzichtig. Dochter schudt haar hoofd over zoveel dommigheid. ‘De vulling natuurlijk. De bodem gaan we nu maken.’ Om vervolgens een mengsel van amandelen en dadels in de blender te gooien waarbij stukken dadel gelanceerd worden richting plafond en gasfornuis. ‘Oeps, even de deksel er beter opdoen,’ zegt ze alsof ze even een storend plukje haar uit haar gezicht moet vegen.
‘Wie gaat dit allemaal opruimen?’ zeg ik als ik merk dat ik toch wat chagrijniger begin te worden over mijn keuken die veranderd is in een banketbakkerij.
‘Mam, je verpest de voorbereiding helemaal als je nu gaat zeuren over opruimen. Ik ruim het allemaal op, ik zweer het. Beter meng jij nu gewoon even die amandelen.’
Oma weet nog een paar leuke anekdotes
Tijdens Pasen doe ik mijn beklag bij oma. ‘Dus wie denk je dat uiteindelijk alle rotzooi op moest ruimen? Precies. Ze had d’r best wel gedaan maar het leek natuurlijk nergens op. Het komt allemaal door die stomme foodbloggers dat die pubers van God los zijn met bakken en koken.’
‘Ik snap precies wat je bedoelt,’ zegt oma. ‘Ik had vroeger een dochter en die maakte altijd cake met chocola slierten erdoor. Het hele aanrecht lag dan vol met eierschalen en niet afgespoelde gardes en de vloer vol met cacaopoeder en meel. En als ze caramel maakte, kiepte ze het pannetje zo leeg op het aanrecht want dat vond ze handiger dan op een bord. Weken later vond ik dan nog karamelresten in de besteklade.’
‘Deed ik dat?’ zeg ik verbaasd. ‘In mijn herinnering was ik heel schoon. Heel anders dan zij.' Ik knik richting mijn dochter die inmiddels mee is komen luisteren.
‘Je was ook heel schoon,’ gaat mijn moeder verder. ‘Je likte alles persoonlijk af na afloop. Zittend op de grond, te midden van alle troep.’
‘Gatver mam,’ zegt dochter. ‘Beter zeg jij nooit meer iets tegen mij.’
‘Dankje mam,’ zeg ik tegen mijn moeder. ‘Beter zeg jij ook nooit meer iets tegen mij.’
