Begin dit jaar kreeg mijn vader (71) te horen dat hij een combinatie heeft van Vasculaire dementie en Alzheimer. Vanaf het eerste begin heb ik - Mieke - opgeschreven wat we meemaken, wat me raakt, wat me bang maakt en waar we om lachen. In eerste instantie voor mezelf, om te verwerken. In overleg met mijn vader heb ik nu besloten mijn schrijfsels hierover op Wine-up te delen. Omdat we denken dat het herkenbaar is voor veel mensen en omdat mijn vader en ik allebei merken dat er nog veel onwetendheid is over dementie. We hebben afgesproken dat ie zelf commentaar geeft als ik iets schrijf waar hij het niet mee eens is. Tenminste, zolang dat kan. Daarnaast vinden mijn vader en ik het leuk om iets blijvends achter te laten, nu hij langzaam maar zeker zichzelf verliest.
Door: Mieke (47) - Januari 2019
"Ja pap, dat heb je net ook al gevraagd". Het is het najaar van 2018, mijn ouders zijn bij ons in Amsterdam om op jongste dochter te passen. Mijn moeder past twee keer per maand bij ons op en regelmatig komt vader mee. Het is al langer zo dat ie het in een gesprek over dezelfde dingen heeft. Zijn stokpaardjes noem ik ze: over hoe het gaat met m'n zaak en over voetbal. Het valt me niet eens meer op, ik ben het gewend. Maar nu hij twee keer achter elkaar dezelfde vraag stelt, vind ik dat wat vreemd.
Mijn vader wordt ouder, dat zie ik wel. Al langer. Hij vergeet meer en komt soms zomaar niet op woorden. M'n moeder heeft het afgelopen jaar wel eens geuit dat ze zich zorgen maakt: "ik ben bang dat je vader dement wordt". Graag wuif ik die zorgen voor haar weg. "Papa is z'n hele leven al vergeetachtig. Ik ben dat zelf ook. Ik weet niet eens meer met wie ik voor het eerst verkering had, bijvoorbeeld". Mijn vader noemt het altijd onze familiekwaal, dus vergeetachtigheid is normaal.
"Heb je nog andere voorbeelden?" vraag ik m'n moeder. "Hij snapt veel dingen niet meer zo goed", zegt ze. Nu is mijn vader sowieso niet gezegend met heel veel inlevingsvermogen. Hij kan bovendien altijd goed onbegrip veinzen als verhalen of situaties hem niet aanstaan. "Met apps en computers gaat ook van alles mis" vervolgt m'n moeder. Dát herken ik. Ik heb laatst al teamviewer op hun laptop gezet om ze op afstand te kunnen helpen met print problemen. Maar goed, dat hebben heel veel ouderen.
"Ach" zegt m'n moeder, "heel vaak merk ik ook helemaal niets aan hem. Waarschijnlijk zie ik spoken".
18 januari 2019 vier ik mijn 47ste verjaardag. Mijn ouders zijn er ook, ze logeren bij mijn broer. Mijn vader kletst met iedereen. En hij drinkt bier. Nu drinkt ie al jaren dagelijks een paar biertjes. Daar merk je niets van. Maar dit feestje drinkt ie er, in opperbeste stemming, wel meer dan een paar. Mijn broer neemt hem op een gegeven moment mee naar huis. Mijn vader grapt bij het afscheid tegen iedereen dat ie graag had willen blijven, maar wel met z'n zoon mee moet gaan: "iemand moet het doen, je kunt die jongen ook nooit alleen naar huis laten gaan na een feestje". Mijn broer staat er hoofdschuddend lachend bij. Iedereen vindt mijn vader een mooie gast. Ik ook. Dit is hoe ik hem ken. Op feestjes altijd in voor gezelligheid, nog een laatste biertje en veel grappen. Dat ie Henk-Jan, Bram noemt en Otte, Anne-Jaap wijden we aan Heineken.
Een maand later belt mijn moeder. "We moeten naar het ziekenhuis" zegt ze. "Pa heeft een slechte uitslag van het burgeronderzoek voor darmkanker, dat moeten we even laten checken. We hebben ook gelijk een afspraak gemaakt bij de geriater, om pa te laten testen op dementie".
De mogelijke kanker ben ik zo vergeten. Op één of andere manier maakt niemand in mijn familie zich daar enige zorgen over, inclusief mijn vader zelf. Over dat andere onderzoek wel.....
Volgende week: Diagnose middag
