Esmee gaat in therapie, deel II
Een lelijke psycholoog met gebroken hartjes
Na twee kinderen en een paar werk-gerelateerde dingetjes die ik redelijk geruisloos met een coach op orde kreeg, kwam de klad in mijn relatie. We moesten in relatietherapie. De vriend vond dat ook wel best, want hij was het meer dan zat dat hij al jaren met iemand samenleefde die zelf vond dat ze nogal wat psychologische kennis had en die met Gerda-termen smeet als ‘bij jezelf blijven’ en ‘in balans zijn’. Een professional erbij halen leek hem een uitstekend idee. Hij stelde één voorwaarde: het moest wel een man zijn. Leek mij een redelijke eis. Ik vond een psycholoog, een wat oudere man en niet tè knap (daar had ik op geselecteerd want dat leek me nogal ongemakkelijk, zou je zien dat ik verliefd zou worden op die man). Op zijn website stonden vooral gebroken hartjes, dat leek me slechts een teken van weinig creativiteit. Het bleek echter vooral iets te zeggen over zijn insteek van de therapie.
Liefde is een werkwoord. Dus.
De avond voordat we de afspraak hadden, dronken vriend en ik samen een wijntje op ons balkon, de kinderen eindelijk in bed. “Wat verwacht jij eigenlijk van deze therapie?” vroeg ik de vriend, want inmiddels had ik geleerd dat niet iedereen met dezelfde overgave aan een therapie begint. “Nou, dat ik eens met je kan praten zonder dat je gelijk ruzie maakt ...?" Kijk, daar ging het al mis. Niet naar je eigen rol kijken, slechts wijzen… oh oh wat voelde ik me op therapeutisch vlak ver verheven boven deze man, hij had geen idee. Op het gebied van therapieën, coaching en zelfreflectie was hij een maagd. Een amateur. Maar ik was niet de aangewezen persoon om hem dit te vertellen. Door mijn eigen therapie-ervaring had ik alle vertrouwen in de man waar we naar toe zouden gaan morgen; hij zou de vriend wel uitleggen dat communicatie geen eenrichtingsverkeer is. Dat liefde een werkwoord is. Geven en nemen. Ik verheugde me stiekem op de volgende dag.
“Zeg Dáme, ben je hier om hem weer van je te laten houden?”
Het lastige van een relatie is dat je met z’n tweeën bent, en dat geldt ook zeker voor relatietherapie. Dat je je partner, met wie je thuis voortdurend in de clinch ligt, moet laten uitpraten voordat je mag reageren, oké, dat ging nog wel, maar dat de vriend continu bijval kreeg van de therapeut vond ik enorm ingewikkeld. Dat de therapeut mij steevast ‘dame' noemde, vond ik mogelijk nog ingewikkelder.
“Uh, dame, laat hem eens even nadenken over deze vraag!” zei de man geïrriteerd, als ik het antwoord sneller gaf dan de vriend. Of: "Misschien moet je gewoon even luisteren in plaats van gelijk de aanval te kiezen, dame." Ik vond de therapeut duizend keer irritanter dan mijn eigen vriend. Ik ging terplekke zelfs weer heel veel van de vriend houden. Je zal zo’n man hebben als deze psych. Diezelfde therapeut zei na twee sessies tegen mij:
"Ben je nou hier om hem weer van je te laten houden, óf ben je hier om hem te verlaten?”
Tot dat moment had ik geen idee van de twee keuzes die ik volgens deze man had. Ik vroeg: “Mag ik ook gewoon willen dat we het weer leuk hebben samen?” Smalend lachtte hij me uit. We moesten eerst maar eens werken aan onze intimiteit, vond hij, dan kwam de rest vanzelf. Hij zei niet: "Als jij nou gewoon wat vaker seks met je man hebt, dan is er niks aan de hand. Dame." Maar ik voelde dat hij dat bedoelde. Achteraf denk ik dat het wellicht een trucje was van de therapeut, dat hij een groter plan had met zijn aanvallen op mij. Want wat er gebeurde, was dat vriend en ik gingen bounden samen. Ook de vriend vond de therapeut opvallend op zijn hand. En believe me, zo sensitief was hij niet in die tijd. We besloten al snel dat we hier ons geld niet aan zouden besteden. De vriend deed toen een van de beste suggesties die hij in al die jaren heeft gedaan: "Laten we de kosten van zes therapiesessies besteden aan een lang weekend weg."
En in Sevilla werd alles weer een stuk beter samen. Voor een paar jaar dan. Tot dat het weer misse boel was thuis en we besloten om een intensief relatie-weekend te boeken. In een prachtig zonnig oord, een heel weekend met twee (!) relatie-coaches alles op de rit krijgen, een man en een vrouw, dus voor elk wat wils. Ik had visioenen van een mooi, bijzonder samenzijn, een wiedergutmachungswochenende, dat zou eindigen in begrip voor elkaar en hevige verliefdheid, net als toen we elkaar net kenden. Met daarbij lekker eten, veel samen wandelen en wijntjes….
Wordt vervolgd….
