Toen dochter (12) in september naar de middelbare school ging, verkeerden ex en ik in de naïeve veronderstelling dat alleen zij naar de middelbare school ging. We dachten zelfs, heel gek, dat we wat verder van het schoolgebeuren af zouden komen te staan. Je gaat immers niet meer brengen en halen en op ouderavonden in een kring zitten zemelen over de bestemming van het schoolreisje. Dat dachten wij dus.
‘Hoe was het vandaag? Nog huiswerk? Moet je nog iets met die kiemplant?’ vroeg ik af en toe. Dochter antwoordde dan steevast: ‘Ja alles af’. Wanneer, waar of hoe dat dan gemaakt was, daar hielden we niet echt toezicht op. Had ik vroeger zelf immers ook niet, ik haatte bemoeizucht. Ex ook. Enfin, tot we de cijfers zagen: misse boel…
"Wij vragen hier op school een stukje ouderbetrokkenheid"
‘Moet ze niet gewoon een niveautje lager?’ vroegen wij aan de mentor tijdens het eerste gesprekje. Dat bleek een gekke vraag. Alle kinderen hadden tegenwoordig een aanloopje in de brugklas. Ik kon me daar niets van herinneren. Ik begon rond te vragen en hoorde vreselijke horrorverhalen over je kind helpen met huiswerk. Elke dag. Ik vertelde ex het slechte nieuws.
In het tweede mentorgesprek rond Kerst werd ons bange voorgevoel bevestigd: de mentor hield een lang en ingewikkeld pleidooi over de magische pedagogische driehoek: ouder-leerling-school. De onderste twee hoekjes van de driehoek zijn de schouders (ouders en de school) en het bovenste hoekje van de driehoek is het kind. Dit ‘schouder-aan-schouder-model’ vond de coördinator zo’n te gekke uitvinding dat ie daar bijna het hele mentor gesprek aan wijdde met woorden als ‘gezamenlijke inzet’, ‘ouderparticipatie’ en ‘stukje ouderbetrokkenheid’. Toen we naar buiten liepen zei ex: ‘Heb jij ook het idee dat het onderste hoekje van die magische driehoek wat meer moet gaan doen dan die andere twee hoekjes? Dat onderste hoekje is goed zuur. Terwijl dat bovenste hoekje lekker de hele dag uit het raam blijft staren en het school-hoekje zich pas weer meldt op het volgende mentor gesprek.
"Mag ik van jou de kiemplant? Dan krijg jij van mij de grafieken."
Vanaf dat moment deden ex en ik ook de brugklas. Soort van. Ik werd Hoofd Frans, Wiskunde en Nederlands. Ex werd Hoofd Aardrijkskunde, Geschiedenis en Biologie. ‘Heb je het schema gezien in Magister, die schoolapp?’ vroeg ex dan bij de overdracht. ‘Nog niet’ zei ik, ‘wat hebben we deze week?’ 'Aardrijkskunde proefwerk, Wiskunde proefwerk en SO van Frans, zonnestelsel, lineaire vergelijkingen en vervoeging van werkwoorden met –ir. Pittig weekje.’
Dochter was verdeeld enthousiast over haar nieuwe huiswerkbegeleiders. ‘Lukt het een beetje met proefwerk Aardrijkskunde?’ vroeg ik dochter op een gegeven moment. In principe niet mijn afdeling maar je moet af en toe een beetje buiten je eigen vakgebieden kunnen kijken als huiswerkbegeleider.
‘Ging wel goed, alleen is papa volledig geflipt op het zonnestelsel’ zei dochter. ‘Het begon prima toen hij me ging uitleggen hoe alles draait om de zon. Maar toen moesten we ook eb en vloed en iets met de evenaar en etmalen en de maan en de aarde en rotaties. Papa snapte er niks meer van. Toen is ie vloekend met Wikipedia, een voetbal en een zaklantaarn in de kelder gaan zitten. Ik moest steeds kijken hoe het licht op de voetbal scheen. Ik dacht dat ie psychotisch was geworden dus toen ben ik maar Frans gaan leren.’
"Anders doe je het toch lekker zelf?"
Mijn Wiskunde begeleiding ging niet veel beter. Hoewel ik zelf na een aarzelende start, steeds enthousiaster werd over de stof, voelde ik dat enthousiasme bij mijn leerling totaal niet.
‘En hoe ver ben je met het Wiskunde proefwerk?’ vroeg ik dan.
‘Oh prima’
‘Wat betekent “oh prima” precies?’
‘Oh prima betekent: ik wil nu graag Netflix kijken’
‘Dat dacht ik even niet. Jij gaat die oefensommen voor het proefwerk maken. Dan lopen we er over een half uur samen doorheen.’
Ondertussen appt ex: ‘Heb je gezien wat ik voor Bio heb!!!’
Ik loop naar dochter: ‘Papa zegt dat je een voldoende hebt voor Bio!!!’
‘Ja zag het … chill.’
‘Lukt het met die proefsommen?’
‘Soort van.’
‘Oke, kom maar hier met dat boek, eens even kijken, lineaire vergelijkingen, hoe zat dat ook al weer, Kees koopt 80 meloenen, daarvoor moet ie een vast bedrag van 20 euro betalen en dan 15 cent per meloen. Dan maak je dus een tabel, en dan een formule en dan een grafiek, ja ik snap het logisch. Waar is je schrift? Hoezo is de bladzijde leeg?’
‘Ik snapte het niet.’
‘Hoezo snapte je het niet?’
Dochter ligt met haar hoofd en armen languit over de tafel.
‘Ik bedoel, hoe logisch is het mam, dat die Kees 80 meloenen koopt? Gaat ie een fucking smoothie winkel beginnen ofzo? Ik kan gewoon geen sommen maken die nergens op slaan. Dat is tegen mijn principes.’
‘Principes? Dit vind ik dus heel irritant he, ik wil jou helpen en jij ligt daar maar als een pudding. Je moet zelf eens de regie nemen, de verantwoordelijkheid voor je huiswerk en …’ Ik tetter nog tien minuten door tegen een muur van puberweerstand en nonchalance.
‘Ben je klaar?’ vraagt dochter uiteindelijk, ‘dan kan ik weer verder met mijn huiswerk.’
Saved by de huiswerkklas
Na twee maanden komt er assistentie in de vorm van een gratis huiswerkklasje op school. Nu zijn we geen ‘huiswerkbegeleiders’ meer maar alleen nog ‘bijlesdocenten voor moeilijke onderwerpen.’ Het bovenste driehoekje werkt zich een slag in de rondte en vandaag kwam het grote nieuws: over naar de tweede! Hallelujah.
‘Goddank,’ zegt ex als hij het nieuws hoort, ‘maar nu zitten we dus in de tweede. Met Natuurkunde en Economie er bij. Zit jij nog een beetje lekker in de middelpuntvliedende kracht?’
…
