'Nee, ga maar in die rij'. Dochter kijkt me verbaasd aan. 'Die rij daar is toch minder lang', zegt ze. 'Ach' zeg ik, 'dat scheelt haast niets. Toe maar'. Ze kijkt bedenkelijk. En terecht. Normaal aas ik in de supermarkt altijd fanatiek op de kortste rij bij de kassa. Ik heb een hekel aan wachten. Dochter weet dat. Vandaag ben ik echter bezig met een heel ander project: ik ontloop iemand.
Het ligt aan mezelf
Toen ik bij de mandarijnen stond zag ik haar binnenlopen. Een vrouw van school met wie ik laatst kort bij een borrel stond. Aardige vrouw, daar niet van. Het feit dat ik haar ontloop heeft niets met haar te maken, maar alles met mezelf.
Ik ben direct uit de douche in een joggingbroek op de fiets richting supermarkt geracet. Even snel brood halen en verse jus. Ik voel me niet erg op gemak zo zonder make-up in deze kleding.
Alhoewel, het heeft helemaal niet zo veel te maken met mijn onooglijke toestand. Ik heb het ook regelmatig als ik wel toonbaar ben: geen zin in een kletspraatje. Ontzettend geen zin in vragen, in een gesprekje of überhaupt in aardig doen.
Brr.. praten met iemand
Helemaal als ik de persoon in kwestie niet goed ken. Of, en dat is nog veel erger, als het iemand is aan wie je iets beloofd hebt, wat je niet hebt gedaan. Een mail sturen met de klassenfoto's of zoiets.
Dan duik ik direct het pad van de pastasausen in, al ben ik op zoek naar shampoo. Of ik kieper m'n mandje vol met snoepjes omdat diegene, net aankomt bij de kassa en ik niet achter haar wil aansluiten. Stel je voor, de horror, dan móet je wel iets zeggen.
Ik heb het ook wel eens als ik een vage bekende tegenkom op straat. Dat ik dan niet weet of we iets tegen elkaar gaan zeggen. Dan ben ik soms net toevallig even heel druk op m'n telefoon. Ik ben denk ik, zelfs in staat een blokje om te lopen. Hoe raar is dat? Normaal ben ik toch best sociaal...
Het kan nog erger
Kees, een vriend van mij maakte het ooit wel heel bont qua duikgedrag. Vroeger toen we nog studeerden gingen we altijd met de trein naar Groningen uit Zwolle. En niet alleen wij. Ongeveer iedereen die in Groningen studeerde zat in dezelfde trein op zondagavond. Kees had meestal totaal geen zin om met iemand te praten. Hij keek daarom altijd stuurs uit het raam. Tevergeefs. Een gezelligheidszoekende mede student die hij vaag kende, negeerde alle signalen, liep op hem af en tikte op z'n schouder: 'Hoi, jij bent toch Kees?' Kees keek hem wat warrig aan. 'Ik? Nee hoor'.
Jawel' zei de gezelligerd : 'jij bent Kees van Dam, uit Zwolle'. Kees deed zo mogelijk nog vager: 'Sorry je vergist je, mijn naam is Jasper Huizer'
Er is altijd baas boven baas.
