Zo’n eerste week na de kerstvakantie hakt er wel in. De kinderen zijn doodmoe en ik eigenlijk ook. In de vakantie sliepen ze niet voor half elf. En iedere ochtend hoorden we ze niet voor tien uur. Het goede nieuws: het zijn langslapers. Het slechte nieuws: dat combineert niet zo lekker met school. En dus is iedereen in huis, zo aan het einde van deze eerste week kapot.
En dat gaat dan weer gepaard met een hoop ruzie en gedoe. Zoon en dochter aten vanavond allebei met de rug naar de tafel. Ze wilden elkaar niet meer zien. Zoon fluisterde continu woorden als: 'puber, tiener, driftbui' in het luchtledige, waar (puber)dochter al liplezend helemaal van ontplofte. En dochter bleef maar liedjes uitbeelden en playbacken omdat broer daar totaal niet tegen kan. Ik werd gek van allebei. Ze moesten ophouden en elkaar maar negeren vond ik. Dat namen ze wat letterlijk.
Daar komt dan nog bij dat alle taken die ik werk-technisch gepland had in de kerstvakantie min of meer mislukten. Nou ja, ik plande ze dagelijks wat verder vooruit. In m'n to do app. Met als resultaat dat deze eerste werkweek een gekkenhuis is geworden qua to do lijst.
Nu ben ik op zich best een goede planner. Ik heb zelfs Getting Things Done van David Allen gelezen en probeer dat (op mijn manier dan) toe te passen. Wat je binnen 2 minuten kan doen, doe je meteen. Alle andere losse eindjes in je hoofd schrijf je op in projecten. En daarvoor plan je dan weer een concrete actie in. Kind kan de was doen. Het moet je een hoop rust en overzicht geven. De beste man is miljonair geworden met dit systeem.
Ik denk dus dat er ergens iets misgaat in mijn interpretatie ervan. Want rustig ben ik niet en ik plan me gek. Sterker nog ik plan eigenlijk zo goed dat er niets mis kan gaan. Als iedereen zich zou houden aan mijn planning, was ie briljant.
En daar gaat het dan dus toch wel eens mis. Want zoon moet zo nodig z’n spullen op school nog even halen, terwijl we eigenlijk al bij de tandarts moeten zijn. En de nagelstyliste zou ook eens wat things op tijd moeten doen zodat ik niet 20 minuten voor niets hoef te wachten. M’n moeder kan toch best aanvoelen dat ik niet zomaar tijd heb om te bellen over tante Thea. Dat is toch niet te veel gevraagd?
Toch?
Het erge is: ieder jaar neem ik me voor het echt anders te doen. Meer ruimte te creëren voor spontane dingen. Niet alles zo vol plannen of überhaupt plannen en een relaxter leven te leiden. Zo ook 2016. Het gaat dus weer bijzonder goed met m'n voornemen. En dat in de eerste week al …..
Man had als voornemen een maand geen alcohol drinken. Tot er 1 januari s’ middags vrienden langskwamen met een lekkere fles wijn. Hij hield het vol tot half vier.
Maar nu m’n nieuwe plan: ik stop ermee. Ik doe niet meer aan al die onzinnige voornemens. Waarom zou ik iets willen veranderen wat min of meer onveranderbaar is? Al jaren achter elkaar. De waarheid is: Ik vind het eigenlijk prima om druk te zijn, ik geniet ervan om veel verschillende dingen te doen en plannen te maken en nog meer nieuwe ideeën te bedenken. En die dan ook nog in een to do lijstje te zetten, waar ik me toch niet aan houd.
Ik stop alleen erover te klagen.
