Jongste dochter (7) zit sip aan tafel. ‘Wat is er?’ vraag ik. ‘Ik heb geen oog dicht gedaan,’ zegt ze. Ik schrik en denk dat ze misschien toch meer van alle terreurtoestanden heeft meegekregen dan ik dacht. ‘Waarom kon je niet slapen?' vraag ik. ‘Nou ik droomde dat alle jongens van de klas om me heen stonden en riepen: “wie kies je? wie kies je?” Ze wilden allemaal met me trouwen. Ik werd er knettergek van. Alleen Sylvan stond er niet bij. Maar dat is ook niet zo raar, want die is niet verliefd op me.’
3% kans op een aanslag ...
Dat kunnen voor een zevenjarige maar zo behoorlijke zorgen zijn. Ik ben wel opgelucht dat ze over opdringerige kleuters doomt en niet over bomgordels en Kalasjnikovs. De andere twee hebben het wel meegekregen, de gebeurtenissen in Parijs. Zoon (10) vond het een beetje eng maar toch ook wel sensationeel. Hij schatte de kans dat er in Nederland een aanslag gepleegd zou worden op 3 %. Aan mij uitleggen hoe hij aan zijn percentage kwam, zou te ingewikkeld worden, legde hij uit. Ik moest het maar gewoon van hem aannemen. Dochter (12) had het maandag op de middelbare school ieder uur over Parijs gehad. Steeds vanuit een andere invalshoek: eerst bij Geschiedenis over de achtergronden, daarna bij Aardrijkskunde over waar IS zich ophoudt en waar Syrië precies ligt. Bij Biologie hadden ze verschillende soorten bommen en het maakproces daarvan besproken. En bij Levensbeschouwing tenslotte, was het Kalifaat waar IS over roept, aan de orde gekomen. 'Hoe vond je dat?' vraag ik. 'Geschiedenis vond ik nog wel interessant, maar bij Biologie dacht ik 'Misschien kun jij het beter gewoon weer over het ontkiemen van de boon hebben". Het is gewoon meer een bonen-type dan een bommen-type mam.'
Kinderlokkers en andere jeugdtrauma's
Oudste vindt het stiekem allemaal best eng, dat zie ik aan haar onderzoekende blik. Ze wil af en toe even polsen wat wij er allemaal van vinden. Kijken we bezorgd? Dan wordt ze zenuwachtig. Doen we relaxed? Dan is ze opgelucht. Ik had vroeger zo m'n eigen angsten. Zo was ik als de dood om gekidnapt te worden. Ik had mijn ouders horen praten over een meisje van 11 die gelokt was met een mandje met jonge poesjes en toen ontvoerd. Een paar weken later werd ze met een BH om d'r nek in een greppel terug gevonden. Sindsdien zag ik in iedere onbekende man een kinderlokker. Ook was ik doodsbang voor vulkaanuitbarstingen, wurgslangen en wakken in het ijs. Happend naar adem werd ik wel eens wakker uit een droom waarin ik onder het ijs zat en met m’n handen op zoek ging naar het wak om boven water te kunnen komen. Maar er was geen kleurverschil in het ijs te zien, alles was lichtblauw.
Te arm om in aanmerking te kunnen komen voor kidnapping
Pas jaren later kwam ik er achter dat er nog geen vulkanen ontdekt zijn in Twente, dat als je alleen op kunstbanen schaatst, in een wak vallen best knap is, dat er tot op heden geen wurgslangen in Nederland zijn aangetroffen en dat kidnappers meer gericht zijn op het ontvoeren van kinderen uit een ander segment. Man, wat was ik opgelucht. Ik nam me voor om m’n eigen kinderen goed te peilen op angsten zodat ik direct kon uitleggen dat deze niet reëel zijn.
Wat zou ik nu dan ook graag tegen ze willen zeggen: ‘jullie hoeven niet bang te zijn jongens: in Nederlandse vliegtuigen doen ze nooit een bom en terreur aanslagen heb je alleen maar in Parijs en Beirut.'
