“Jaaaaaaa!! En weer een punt. Hoppakee. Ze willen me dood hebben, ze willen me heel graag dood hebben. Nee. Fuck. Fucking hell. Neeheee, Neeheee”.
De stem van Enzo Knol tettert door de kamer. Ik ben op zich al helemaal gewend aan de inhoud ervan. Als ik wat vraag aan zoon of dochter is het ook meestal: "wacht nog heel even mam. Ik ben bijna dood". Oh prima, zeg ik dan.
Ik word alleen wel gek van het geluid. Die Enzo praat zo 'fucking' hard. Vooral als hij aan het gamen is. Ik begrijp sowieso niet wat er zo leuk is aan het bekijken van Minecraft filmpjes. Dan bekijk je dus een filmpje waarin anderen het spel spelen. Aan het bouwen zijn of een parcours afleggen terwijl ze worden opgejaagd door zombies en tegenstanders. Links onderin zie je dan de hele tijd het hoofd van Enzo met een vriend, die luidkeels verslag doen. Een beetje zoals Jack van Gelder schreeuwt bij een doelpunt van het Nederlands elftal, leveren zij commentaar op alles wat er in deze online wereld gebeurt. Ik word gek van het lawaai.
En dan gaat het bij ons thuis zo:
“Doe je het geluid even uit? Of gebruik anders een koptelefoon”. Ik sta naast de stoel van dochter. "Ja doe ik mam," zegt ze.
Ze doet niets.
“De koptelefoon ligt op tafel, schat” Ik ben nog best bereid haar een handje op weg te helpen. “Ja mam, pak ik zo,” zegt dochter.
Ze doet niets.
Ik raak nu geirriteerd: “Zet dat geluid nu eens uit. Heb je me gehoord?" M’n grens is bijna bereikt, maar ik houd me nog in. “Jaahaaa, ik zeg toch dat ik het zo doe", antwoord dochter nu ook geïrriteerd.
Ze doet niets.
"Als je dat geluid nu niet uitzet, dan pak ik de I-pad af". De maat is vol, ik heb het apparaat al vast. Dochter briest woedend: “ik word gek van jou. Ik kan ook nooit even rustig kijken. Altijd zit je aan mijn kop te zeuren".
Ze stampt naar boven.
Ik kijk haar ietwat beduusd na. Hoe kan zo’n simpele vraag toch iedere keer weer helemaal uit de hand lopen?
De volgende ochtend moet ik heel vroeg weg. Dochter helpt me wel even met het aankleden van jongste (5). Vanuit de badkamer hoor ik: “kom kleed je even aan”. Okay zegt kleuter. Een halve minuut later klinkt dochter al wat strenger: “ je hebt nog niets gedaan, schiet even op”. Okay, zegt Kleuter. Weer wat later klinkt de stem van oudste heel boos: ‘Ik wil je best helpen. Maar als je nu niet doet wat ik zeg, dan ga je maar in je pyjama naar school”.
“Fijn hè, zo’n dochter die ja zegt en nee doet”, glimlach ik als ik de badkamer uitkom. Oudste lacht zuinig. We weten allebei waar dit ook over gaat. Ik geef haar een knuffel: bedankt dat je me wilde helpen. Nu lacht ze echt.
Ach ja, het gaat vanzelf weer over allemaal.
