Het geluid van mijn telefoon staat nog op stil, zo vroeg is het, als ik toevallig zie dat het schermpje oplicht. Een berichtje van mijn moeder. Dat vind ik a-relaxed zo vroeg in de ochtend. Ik open het meteen, terwijl ik op de tast mijn leesbril zoek (omdat het dus nog heel donker is in de ochtend he, normaal kan ik best zonder bril).
Ik lees: ‘Voorzichtig op de weg? Code oranje!”.
Ik had nog niet naar buiten gekeken vandaag en schuif het gordijn aan de kant. Ik zie grijzig, grauwig weer. Nat ook. Maar code oranje betekent toch dat je thuis moet werken? Dat het levensgevaarlijk is op de weg en niet in de auto mag stappen, wat zeg ik, dat je zelfs beter niet kan fietsen?
Ik kan me een keer een zomerstorm herinneren, waarbij ook zo’n code oranje gold. Rondvliegende takken, de schutting van de buren zwiepte mijn zorgvuldig weggemoffelde lege flessen door de tuin en mijn prachtige zelfgeknutselde schaduwdoek werd zeven maanden later op het parkeerterrein van de supermarkt teruggevonden.
Liefde is ... a bitch
Ondertussen breken de kinderen elkaar en de ontbijttafel af, dus dat er storm op komst is zou goed mogelijk zijn. Met ‘ontbijttafel’ bedoel ik trouwens de twee bakjes yoghurt, het pak hagelslag en de drie broodjes van eergisteren die ik net daarvoor op de tafel heb gekwakt.
‘ Maaaaam!” schreeuwt de jongste. ‘ Ik mocht vandaag de kalender toch afscheuren! Zij zegt van niet!!!’. Ik zucht. Ik zucht heel hard. Dit is dus de 12e maand dat ik dit hoor, de 200-zoveelste ochtend dat er ruzie is vanwege die fuckin’ ‘Liefde Is…-’ scheurkalender. Al bijna een jaar word ik er droevig van, de dagelijkse onrealistische ‘Liefde is-jes’. ‘ Liefde is… de zon, maan, sterren en elkaar… …’.Dream on.
En ik word instant sjacherijnig van dat geruzie op de vroege ochtend.
En mama ook
Bozig loop ik rechtstreeks naar de scheurkalender en ris er in 1 ruk 17 blaadjes af. De laatste 17 van het jaar. Van de hele scheurkalender eigenlijk, want wat rest is een eenzaam kartonnen achterkantje aan een smoezelig bruin touwtje. Ik smijt de stapel slordig afgescheurde blaadjes op tafel.
‘ Zo. Hier is de rest, kunnen jullie ook geen ruzie meer maken!” zeg ik bits. De kinderen zijn er even stil van. Ik zelf ook. Deed ik dat nou echt? Wat gemeen.
Maar dit toegeven aan mijn impulsen helpt me niet. Ik ben nog steeds boos en nu ook nog op mezelf. De kinderen zijn daarna wat stilletjes en hebben zelfs om 8.17 hun jassen al aan.
Een nieuwe 'Liefde is ... kalender'
Ik ga ze op de fiets naar school brengen, dat voornemen van afgelopen jaar hou ik tenminste goed vol, al kijk ik verlangend naar de autosleutels. Kom op, frisse lucht zal mijn kwaaie hoofd goed doen.
Het lukt me zonder brokken om twee kinderen op de fiets naar school te navigeren, ze in de klas te brengen en ze zelfs nog een dikke kus en een ‘sorry lieverd…’ te geven. Ik krijg twee dikke knuffels terug. Vanmiddag koop ik twee nieuwe scheurkalenders voor ze.
Terwijl ik naar huis fiets, vallen dikke witte vlokken op mijn stuur. Het begint te waaien. De code is gekraakt: er komt een storm aan, terwijl die in mij alweer is gaan liggen.
Of een 'Liefde was ... kalender'
Het is mijn eerste gescheiden december. Deze maand is anders dan alle andere. En ik zelf ben anders dan alle andere maanden hiervoor. Ik wil een Liefde Was-kalender om in duizend stukken te verscheuren.
De sneeuw blijft liggen en ik hoor die vreemde stilte die bij sneeuw hoort. Ik snuif de vrieskou in mijn neus en de tranen prikken in mijn ogen. Van de kou natuurlijk. De komende twee weken schrijf ik gewoon alvast af, net als die scheurkalender. Rats, snel door de dagen heen.
Ik doe net of het al 2018 is.
