Ik heb nog nooit gedacht: zoals MIJN moeder ga ik het dus NIET doen later. Sterker nog: ik denk vaak: Doe ik het wel net als zij?
Het mooiste meisje van de klas
Ik heb namelijk een hele leuke moeder. Ze ziet er leuk uit, hip en toch stijlvol. Ze is grappig, altijd vrolijk en ontzettend lief. Vroeger was mijn moeder ook al heel leuk. Ze was het mooiste meisje van de klas. Ze trouwde met een stoere vent uit het dorp en ze kregen mij. Toen mijn moeder zo oud was als ik nu, zat ze niet met dreinende kleuters, nee, ze had een puberdochter (ik). Ze hielp me met het kiezen van de juiste outfit, ze leerde me eyeliner op doen en rode lippenstift zonder dat het ging vlekken (met een lippenpotlood inkleuren die handel!). Ik had vriendjes die graag bij mij thuis kwamen. Vanwege die leuke moeder dus. Ik zelf was trouwens ook altijd blij dat zij er was als ik (met een vriendje) thuis kwam, want moederlief wist altijd het ijs te breken, maakte het altijd gezellig en bedacht de leukste dingen om te doen. Als puber is dat soms toch wat lastig. Dat ze daardoor kon voorkomen dat ik uren met vriend op mijn kamer doorbracht, zag ik toen helemaal niet. Dat vertelde ze me pas later.
Jankend lag hij aan mijn voeten
Toen het uitging met mijn eerste grote liefde omdat hij met een ander had gezoend, lag hij jankend aan mijn voeten. Bijna wilde ik hem uit medelijden oprapen en het toch nog een keer proberen, tot hij snikte: ‘Maar mag ik dan nog wel af en toe langskomen om met je moeder te kletsen?’.
Ze maakt me zo vaak blij met onverwachte dingen. Zelfs op de middelbare school, als ik echt geen zin had om te gaan, zei ze wel eens met een knipoog: ‘ Je ziet een beetje witjes, blijf maar lekker een dagje thuis’. En dan gingen we een dagje niks doen samen. Ik weet nog hoe blij en verrast ik dan was.
'Wij zijn goed in dat soort dingen'
Mijn moeder is wel (on)behoorlijk arrogant als het om mij of mijn kinderen gaat. Toen een fysio een keer tegen me zei dat ik beter een zooltje kon gaan dragen in mijn schoen, omdat linkerbeen toch echt korter dan rechterbeen was, riep ze verontwaardigd: ‘ Wat een onzin! Dat soort dingen hebben wij niet!!”. En toen ik haar vol trots belde dat zoonlief een verhalenwedstrijd had gewonnen zei ze zonder blikken of blozen: ‘Logisch, wij zijn goed in dat soort dingen’.
'Ik wil bij oma wonen!!'
Mijn kinderen roepen vaak als ik ze straf geef of boos ben: ‘Ik wil bij oma wonen!’
Ik snap dat. Soms zou ik ook nog best even bij oma willen wonen. Even bij haar op schoot, weer even klein zijn. En dat zij dan zegt: ‘Je bent een beetje witjes, ik bel je werk en gezin voor vandaag wel even af’.
