Ik loop een hoge trap op waar ik via een luik een zolderkamer bereik. Al weken zegt iedereen dat ik naar yoga moet. Ze vinden me te druk en te onrustig. Ik slaap slecht, werk te hard en date te veel. Ik heb een hele slechte focus. Zeggen ze.
Op de zolder zitten 14 vrouwen en 1 man in een kring en ze kijken me vriendelijk aan. ‘Welkom’ zegt een stem achter me die gedecideerd het luik sluit. ‘Getver’ denk ik ‘de juf sluit ons op. Straks breekt er brand uit en kan ik geen kant op. Ik zal sterven in de downward facing dog positie.’ De juf kijkt me geruststellend aan. Haar gezicht lijkt te zeggen: ‘geef je over lieverd, je bent bang he! Bang voor het nieuwe, maar je kunt dit, jij mooi geschenk van de natuur.’
'Bedankt dat je er bent Caro. En bedank ook jezelf dat jij er bent'
‘Eh … nou bedankt he!’ zeg ik aarzelend tegen mezelf.
‘Kijk, ook voor jou een lekker kopje maanthee. Wij gaan hier altijd eerst echt even aankomen, voordat we gaan beginnen. En jij bent voor het eerst he Caro!’
Ik knik.
Iedereen kijkt me meewarig aan. Want nieuw zijn is heel spannend en dapper. De eerste stap naar maanthee.
‘En heb jij nog lichamelijke klachten?’
Ik schud van niet. Er zijn wel wat andere mensen met klachten aanwezig. Zoals bijvoorbeeld Linda naast me. Zeker tien minuten vertelt ze over steken in de lies die ze bij de Zonnegroet oefeningen ervaart en die dan doortrekken via haar linkerbil richting de kuit en daar een warme gloed veroorzaken. De juf knikt begrijpend, kennelijk komt dit vaker voor.
Deadlines, hockeysticks, verkeersexamen en de oppas
‘We gaan beginnen’ fluistert ze dan. ‘Jullie mogen allemaal stevig op de grond gaan staan. Voel hoe je voeten een worden met de aarde. En grond jezelf maar even stevig. De gedachten die in je opkomen mag je laten gaan, je bent nu hier, in het hier en nu.’
‘Fuck denk ik, nu moet ik juist denken, wat ik nog allemaal moet doen vanavond, m’n deadlines, heb ik wel doorgegeven aan ex dat er dinsdag een extra hockeytraining is? En shit ik had ook tegen hem moeten zeggen dat ik hem heb opgegeven als vrijwilliger voor het verkeersexamen. En de oppas, heeft ze nou een huissleutel, nee die heeft ze niet, die moet ik even langsbrengen…’
Ondertussen ademen we in en uit en doen we ingewikkelde poses waarbij ik steeds m’n evenwicht verlies. Maar dat geeft niets zegt de juf, we zijn hier niet in een wedstrijd wie het beste is, je bent hier voor jezelf. Ze kijkt mij bij deze woorden nadrukkelijk aan. Zou ze zien dat ik hier naar toe gestuurd ben? Ik probeer heel zen en intens terug te kijken, heel erg ‘in het hier en nu-erig’.
Een warme gloed in de linkerbil
Plots zet de juf een soort psalm in: ‘óhm, óhm, óhmmmmm’. Ik kijk verbaasd om me heen. Niemand vindt het raar en het grootste deel neuriet mee. Naast mij doet Linda er ook nog ‘urgh urgh’ bij maar dat is misschien vanwege die warme gloed in haar linkerbil. Maar nee, aan de overkant begint nu ook iemand 'urgh urgh' te ademen. De juf knikt weer geruststellend naar mij: het hoort er gewoon bij, dit is een yoga ademhaling. Ik vermoed alleen voor professionals. Niet voor mensen die nog niet in het hier en nu zijn denk ik. Ik doe dus alleen óhm, óhm, óhmmmmm mee en geen urgh urgh.
Onder een dekentje ...
Na 40 minuten zijn we klaar. Nu mogen we onder dekens gaan liggen. Ik hoop wel iedereen onder een eigen dekentje en dat we niet op een grote hoop hoeven te liggen in elkaar verstrengeld met dekens er over heen. Terwijl ieder onder een dekentje ligt, prevelt de juf wat meditatie teksten en val ik bijna in slaap. Dan is het tijd voor de evaluatie. Ze begint bij mij:
‘Caro, aan wie draag jij deze les op?’
‘Eh…nouja…ik had niet echt concreet iemand in gedachten, ik bedoel als ik ga hardlopen heb ik ook nooit echt iemand voor ogen aan wie ik het geheel opdraag. Mag ik het ook aan niemand opdragen?’
De juf kijkt me lang en doordringend aan en gaat dan zonder iets te zeggen naar Linda naast me. Die draagt haar gehele les op aan haar Siamese kat. Die heeft problemen met zijn darmen. Gewoon ouderdom hoor, stelt Linda ons gerust.
Een onverwachte wending
Dan zegt de juf ‘Namasté’ en is het afgelopen. Ze doet het luik open en wandelt nog even naar me toe. ‘Jouw grootste uitdaging wordt om dat stukje rust in jezelf te vinden,’ zegt ze met zachte meelevende stem. ‘Wat ik nog wel even fijn zou vinden, ik vraag het altijd even aan iedereen,' haar stem klinkt nu een stuk luider. 'Als je straks als je thuiskomt even de pagina van de yogaschool liket. Op Facebook én op Insta. Je kunt ook een foto posten van jezelf in yogahouding en dan heb ik graag dat je deze hashtags gebruikt. Ze geeft me een kaartje met daarop #yogaismylife #yogacompletesme #yoga #inspired en nog tien andere waanzinnige hashtags. 'En dan graag de yogaschool taggen. Zowel in de foto als in de caption.' Ik kijk niet begrijpend, wat is in hemelsnaam een caption? 'De tekst onder de foto die jij gaat posten,' antwoordt de juf. Kennelijk is het van een verzoek inmiddels veranderd in een bevel. ‘Dus de pagina liken Facebook en Instagram én een foto plaatsen op Facebook en Instagram. En daarbij de yogaschool taggen ín de foto en ónder de foto en dan al die hashtags erbij?' vat ik voor de zekerheid nog een keer samen.' Ik mag er wel een uur voor uit trekken. ‘Graag,’ zegt de yogajuf gedecideerd. 'Juist de combi geeft het grootste bereik.’
Terwijl ik naar huis fiets denk ik toch weer aan m’n deadlines. Ik probeer urgh urgh. Het helpt niks.
