Soms denk je dat je een rotdag hebt. Maar dan spreek je je kinderen en dan weet je: het kan altijd erger. Zo ook vandaag.
‘Mam we gingen gisteren toch afscheid nemen van de BSO?’
‘Ja hoe was dat?’
‘Nou er waren twee grote tegenslagen.’
Zoon (bijna 10) legt altijd de nodige dramatiek in z’n verhalen. Dat heeft hij uiteraard niet van mij.
‘Vertel!’
Het opwindkuiken incident
‘Nou we gingen toch trakteren omdat we afscheid gingen nemen van de BSO? Toen heeft ZIJ,’ hij knikt met z’n hoofd richting z’n kleine zusje die haar onschuldigste gezicht probeert op te zetten, ‘iets super gênants gedaan. Ik schaamde me echt kapot. Nadat we de traktaties uitgedeeld hadden, vroeg ZIJ, serieus, aan de juffen van de BSO om een cadeau! Mam dat kan toch echt niet? En toen de juf uitlegde dat je alleen wat krijgt op je verjaardag en niet als je afscheid neemt, kwam ze ook nog met een voorbeeld waar dat toch wel echt was gebeurd: “Nou Finn kreeg wel een cadeau toen ie wegging”, zei ze. En toen ging juf Yvonne van de BSO zich ook nog eens verdedigen “ja maar Finn is hier 4 jaar geweest en jullie natuurlijk maar een jaartje”. Ik schaamde me kapot.
En wat denk je dat er toen gebeurde? Toen kregen we alsnog een cadeau. En toen schaamde ik me pas echt kapot want wat denk je dat ze me gaven? Een plastic opwindkuiken. Mam ik ben bijna tien!? De enige andere jongen van de BSO, Sam, keek me ook zo aan van “dit is echt super gênant gast”. Maar ik vond het zielig voor juf Yvonne om het te laten merken dus ik zei: “dankjewel”. “Je moet hem wel opwinden he!?” riep juf Yvonne toen. Dus die gaat in de weer met die opdraaisleutel. En ja hoor, afgebroken. Dus nu heb ik niet alleen een kinderachtig opwindkuiken maar ook nog eens een kapot kinderachtig opwindkuiken.
De iPhone affaire
‘Nou dat klinkt inderdaad als een vreselijke toestand,’ zeg ik begripvol. ‘Maar was het afscheid verder wel leuk?’ ‘Nee,’ zucht zoon ‘eigenlijk werd het toen nog erger. Ik vroeg juf Yvonne of ze een afscheidsfoto van mij en Sam wilde maken met m’n iPhone. Eerst moest toen de bril op. Dat duurde al 5 minuten want die kon ze niet vinden. “Waar moet ik drukken?” vroeg ze toen. “Op het ronde knopje” zeg ik, tot twee keer toe. Maar nee hoor, ze drukt op die ronde knop onderaan waardoor de iPhone weer het op het beginscherm staat. Inmiddels stonden Sam en ik al zeker 4 minuten te neplachen. Toen moest ik van juf Yvonne het kapotte opwindkuiken vasthouden want dat was zo leuk op de foto. Hierdoor zou de foto zinloos worden want nu kon ik ‘m sowieso niet voor Instagram gebruiken. Maar oke, toen ging juf Yvonne nog twee keer aan de zijkant van de telefoon drukken, waardoor de telefoon weer op zwart ging en pas toen ik het zelf voordeed, toen ging het eindelijk goed. Nouja goed…ze flitste. Op klaarlichte dag. “Hoe krijg je voor mekaar?” dacht ik nog. Nu sta ik op die foto met rode ogen en een kapot opwindkuiken in m’n hand.’
‘Weet je mam, vaak zit jij zo te doen van ‘hoe was het op school? Gezellig? Leuke dingen gedaan op de BSO? Bla bla’. En dan denk ik: ‘ze heeft echt geen idee hoe erg mijn leven soms is.’
