Het is Esmees derde gescheiden kerst. Gescheiden zijn voelt het allermeest gescheiden in december. De dagen zijn zo donker, het werk is zo druk, iedereen wil van alles en haar tranen zitten veel te los. Zelfs de muziek van Gordon ontroert haar en ze denk maar steeds terug aan alles wat voorbij is. Die moodswings beginnen bij Esmee elk jaar gelijk na sinterklaas, namelijk bij het project ‘kerstboom’.
Vastgeklitte takken in je haar en naalden in je deco.
Gescheiden zijn went niet als het op de kerst aankomt. Het is enorm ongeëmancipeerd, maar ik mis een man in deze weken. Zo’n boom in je eentje uitzoeken (in het tuincentrum leek ie zo klein, maar djiesus hij past niet eens in mijn auto!), het eenzaam naar de auto sjouwen met die boom en dan moet ie er nog in. Hoe dan!? Ik kan dit, ik wil dit. Niet, ik wil dit niet maar ik MOET dit doen.
French kissing met m'n kerstboom
Op de parkeerplaats zie ik vaders met kinderen en een enkele moeder erbij. Dit is geen klus voor een moeder als ik, maar die boom moet er komen. Daar op de parkeerplaats mis ik mijn ex als nooit tevoren. Dan komt het ellendigste deel van het kerstboomverhaal: zuchtend sleep ik het onding mijn huis in en dan moet het gebeuren: het rechtop in de kamer zetten van de boom in die onhandige boomhouder en zorgen dat je hem recht houdt! Terwijl ik een dappere poging doe voel ik de takken op mijn hoofd zwiepen. Ze klitten zich vast als een octopus in mijn haar. De naalden schrammen in mijn nek, het zweet staat op mijn voorhoofd. Met de handen om de stam geklemd en de voet tegen de houder, slaag ik erin om met mijn volle gezicht de boom op z’n plaats te duwen. Met de neus geef ik het laatste zetje. Al french kissend met de boom stoot ik mijn laatste adem uit. Hij staat!
Met je kale plek tegen de muur
Ik vrees met grote vrezen en tel tot tien. Vorig jaar moest ik met lede ogen toezien hoe mijn boom na welgeteld tien tellen fier rechtop, als een slagboom op de vloer klapte. Dit jaar blijft hij staan, al zie ik dat ik beter een duurdere had kunnen kopen: de naalden vallen door mijn gehannes met honderden tegelijk naar beneden. Nog geen tien minuten in huis en nu al kale plekken. Draaien dan maar, hups, met de kale plek tegen de muur.
Net als mijn laatste Tinderdate.
Ik haal de kerstspullen uit mijn schuurtje. Dat had ik tenminste goed voor elkaar, een jaar geleden keurig opgeborgen in een doos met ‘KERST 2018’ er op. Ik voel alweer een brok in mijn keel. Vraag me maar niet waarom.
Nee joh, versier jij hem maar
Natuurlijk wil ik die boom niet in m’n eentje versieren, maar de kinderen zijn bij hun vader. Twee dagen lang staat ie kaal en groen te zijn in mijn kamer. Het gevoel van teleurstelling toen de kinderen op woensdag bij me kwamen en helemaal geen zin hadden om de boom te versieren. ‘Nee joh mam, doe jij maar, ik ga even een serie kijken’. Okeee. Met een glas wijn om half vier in de middag en Mariah die mij de tranen in de ogen zingt, pak ik de ballen uit de doos. De helft is kapot.
Ik had in de schuur al gezien dat er op wonderbaarlijke wijze een grasmaaier op de doos was gestald. ‘Kom meiden, we moeten de stad in, ballen kopen,’ roep ik opgewekt naar mijn kinderen. Sloffend komt mijn puberkind naar beneden en werpt een blik op de boom.
‘Ah joh, ik vind ‘m zo wel chill, met die lichtjes, niks meer aan doen!’ zegt ze kauwend op een verdwaalde chocoladeletter. Ik kijk met andere ogen naar de veel te grote boom in onze opeens veel te kleine huiskamer.
Daar staat ie. Ontroerend mooi en zo alleen, zonder bos om zich heen. Een beetje gehavend, een beetje weinig ballen, maar wel fier rechtop en met veel lichtjes. Ineens zie ik onze overeenkomsten.
"Merry X-mas", zeg ik zacht tegen de boom. Hij knipoogt terug.
