‘Ik hoop, ook voor hem zelf, dat ie zich eens laat onderzoeken want hij gaat bij een volgende partner echt tegen dezelfde dingen aanlopen. Geloof me.’
Het valt mij op dat vrouwen die verlaten of gedumpt zijn, hun ex vaak een psychiatrische stoornis toedichten. Een stoornis die maar zelden officieel is vastgesteld. Het insinueren van die stoornis gaat altijd indirect. De vrouw in kwestie laat haar gesprekspartner liever de diagnose stellen. Dus bijvoorbeeld zo:
Gedumpte vriendin: ‘Hij kan zich echt helemaal niet in een ander verplaatsen’
Jij: ‘Oh?’
Zij: ’Ja ook met de kinderen merk je dat; heel weinig invoelend’
Jij: ‘Dus geen empathie?’
Zij: ‘Ja weet niet hoe dat heet. Vooral in contact hè, moeilijk in contact. Merk je op z’n werk ook hoor.’
Jij: ‘Wat dan?’
Zij: ‘Nou ja hij heeft natuurlijk maar een heel klein kringetje om zich heen, is toch erg op zichzelf. Kan niet tegen teveel prikkels.’
Jij: ‘Hmmmm kan niet tegen prikkels. En qua hobby’s?’
Zij: ‘Ja hij bijt zich altijd helemaal in een ding vast, slaat daar in door. Heel apart, kan niemand hem meer bereiken.’
Jij: ‘Klinkt wel haast autistisch'
Zij: ‘Zou je denken? Jeetje nu jij het zo zegt. Misschien heb je wel gelijk. Goh zeg, je opent me echt de ogen!’
Je hoeft er geen lange relatie voor te hebben gehad. Zelf doe ik het bijvoorbeeld al na 1 date. Dan zeg ik: ‘ja hij spoorde niet helemaal’. Wat ik eigenlijk bedoel is: ‘ik hoor niets meer van ‘m.’ Het is voor je gevoel van eigenwaarde veel beter dat jij niets mankeert of niet zo leuk bent, maar dat hij eigenlijk een enorme gek bleek.
In het geval van een lange relatie wil je liever niet dat mensen denken dat jij hebt gefaald, maar is het fijner dat je ex nu eenmaal niet in staat is tot een gezonde relatie. Vanwege z’n door-jou-vastgestelde-Asperger. Sterker nog, dat maakt jou tot een reuze krachtige vrouw die jaren met een psychiatrische patiënt opgescheept zat en toch maar doorging zonder klagen en voor wie het nu eindelijk genoeg was.
Andersom hoor je dit soort DSM-IV diagnoses van de koude grond maar zelden. Dat een man tegen z’n vrienden aan de bar zegt: ‘Ze was ook heel zwak in het delen van haar echte emoties en heel erg op zichzelf gericht.’ En dat een vriend dan zegt: ‘Even he, heb je er wel eens aan gedacht dat ze iets in het narcistisch spectrum heeft?’
Wat je bij mannen dan weer meer ziet, is dat de ex allerlei rottige eigenschappen krijgt toegedicht: ‘Je mist niets aan die chagrijnige heks! Wees blij dat je van dat saaie kreng af bent, we snapten al niet wat je ermee moest.’ Persoonlijk zou ik daar bijzonder weinig mee geholpen zijn. Nee, doe mij maar lekker een bi-polaire stoornis, of twee.
